Borg fyrirferðar Gerður Kristný skrifar 29. ágúst 2011 06:00 Það er orðið algengt að fjölmiðlar geri stöðumælasektir að sérstöku umfjöllunarefni að loknum íþróttakappleikjum, útitónleikum og öðrum uppákomum hér á landi. Útvarpsfréttatíminn að kvöldi 6. ágúst, dagsins sem Gleðigangan hlykkjaðist um miðbæ höfuðborgarinnar, var þar engin undantekning en þá var borgarbúi nokkur tekinn í viðtal. Hann hafði ekið á bílnum sínum niður í miðbæ, lagt ólöglega og verið sektaður. Hann var síður en svo sáttur og fannst að lögregla og stöðumælaverðir hefðu átt að „líta til hliðar“. Svo virðist sem hluti borgarbúa vilji fá að leggja ólöglega eftir hentugleika. Enn hefur þessi hópur samt ekki stofnað formlegan þrýstihóp sem nýtir tímann á milli hátíða til að sýna fram á að það sé allt í lagi að leggja á grasbölum borgarinnar og það sé í raun óþarfi að íbúar miðbæjarins og gestir hans komist leiðar sinnar, hvað þá að slökkviliðs- og sjúkrabílar geti ekið þar greiðlega um. Þarna býr jú reiðinnar býsn af fólki sem getur farið í hjartastopp, komist í barnsnauð og gleymt pottum á hellum hvenær sem er. Svo þurfa krakkar, fólk í hjólastólum sem og fólk með barnavagna líka að komast um án þess að vera í stórhættu. Myndi manni sem nýlega hefði verið staðinn að búðarhnupli annars verið gefið orðið í kvöldfréttatímanum til að skýra mál sitt? Hann myndi þá ef til vill segja að hann hefði sko alls ekki verið sá eini sem hefði verið að stela þennan dag, auk þess sem hann hafi verið svo glaður í hjarta sínu að honum hafi fundist hann eiga þýfið skilið. Líklega er það að leggja bílnum sínum ólöglega orðið að táknmynd hinnar íslensku gleði, svona eins og að kaupa flugelda eða gæða sér á góðri máltíð. Í ljóðinu Brotnar borgir í ljóðabókinni Hugástir kallar Steinunn Sigurðardóttir Reykjavík „Borg fyrirferðar: / fjallajeppa, árekstra, loftpressuborg“. Jú, fjallajepparnir hafa löngum þótt tilvalin farartæki hér í borg, meira að segja í þröngum götum Þingholtsins. Fjölskyldubíllinn nýtur taumlausrar virðingar og væntumþykju og enginn vill að hann þurfi að búa við neinar hömlur. Á hátíðisdögum sprettum við því af honum á grasbala (kannski einum þeirra sem við býsnuðumst yfir fyrr í sumar að borgin léti ekki slá) og leyfum honum að bíta á meðan við skemmtum okkur. Vei, þeim sem sigar hundinum á gripinn. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Gerður Kristný Skoðanir Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun
Það er orðið algengt að fjölmiðlar geri stöðumælasektir að sérstöku umfjöllunarefni að loknum íþróttakappleikjum, útitónleikum og öðrum uppákomum hér á landi. Útvarpsfréttatíminn að kvöldi 6. ágúst, dagsins sem Gleðigangan hlykkjaðist um miðbæ höfuðborgarinnar, var þar engin undantekning en þá var borgarbúi nokkur tekinn í viðtal. Hann hafði ekið á bílnum sínum niður í miðbæ, lagt ólöglega og verið sektaður. Hann var síður en svo sáttur og fannst að lögregla og stöðumælaverðir hefðu átt að „líta til hliðar“. Svo virðist sem hluti borgarbúa vilji fá að leggja ólöglega eftir hentugleika. Enn hefur þessi hópur samt ekki stofnað formlegan þrýstihóp sem nýtir tímann á milli hátíða til að sýna fram á að það sé allt í lagi að leggja á grasbölum borgarinnar og það sé í raun óþarfi að íbúar miðbæjarins og gestir hans komist leiðar sinnar, hvað þá að slökkviliðs- og sjúkrabílar geti ekið þar greiðlega um. Þarna býr jú reiðinnar býsn af fólki sem getur farið í hjartastopp, komist í barnsnauð og gleymt pottum á hellum hvenær sem er. Svo þurfa krakkar, fólk í hjólastólum sem og fólk með barnavagna líka að komast um án þess að vera í stórhættu. Myndi manni sem nýlega hefði verið staðinn að búðarhnupli annars verið gefið orðið í kvöldfréttatímanum til að skýra mál sitt? Hann myndi þá ef til vill segja að hann hefði sko alls ekki verið sá eini sem hefði verið að stela þennan dag, auk þess sem hann hafi verið svo glaður í hjarta sínu að honum hafi fundist hann eiga þýfið skilið. Líklega er það að leggja bílnum sínum ólöglega orðið að táknmynd hinnar íslensku gleði, svona eins og að kaupa flugelda eða gæða sér á góðri máltíð. Í ljóðinu Brotnar borgir í ljóðabókinni Hugástir kallar Steinunn Sigurðardóttir Reykjavík „Borg fyrirferðar: / fjallajeppa, árekstra, loftpressuborg“. Jú, fjallajepparnir hafa löngum þótt tilvalin farartæki hér í borg, meira að segja í þröngum götum Þingholtsins. Fjölskyldubíllinn nýtur taumlausrar virðingar og væntumþykju og enginn vill að hann þurfi að búa við neinar hömlur. Á hátíðisdögum sprettum við því af honum á grasbala (kannski einum þeirra sem við býsnuðumst yfir fyrr í sumar að borgin léti ekki slá) og leyfum honum að bíta á meðan við skemmtum okkur. Vei, þeim sem sigar hundinum á gripinn.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun