Verk í vinnslu Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 26. maí 2011 07:00 Ákveðinn hóp fólks mætti kalla forfallna dyttara. Þá sem dunda við að dytta að einhverju öllum stundum og fellur aldrei verk úr hendi. Það sem einkennir þá er ekki endilega rífandi kraftur eða hamagangur við framkvæmdirnar og stundum verður maður varla var við að verið sé að dytta að. En þeir skilja eftir sig óaðfinnanlegt handbragð. Fínpússað yfirborð og rennislétta fleti, mála aldrei út fyrir og muna alltaf eftir að þrífa penslana. Raulandi eitthvað fyrir munni sér eiga þessir forföllnu dyttarar það til að strjúka lófa yfir bekki og borð í leit að misfellum sem þarf að laga. Komi þeir í heimsókn renna þeir á lausar lamir og hallandi hillur og bjóðast til að „dytta að þessu" fyrir þig. Draga skrúfjárn upp úr vasa, eins og það sé eðlilegasti hlutur að taka það með sér hvert sem er, og bauka þetta meðan þú hellir upp á kaffið. Þessi hópur á undantekningarlaust sumarbústað þar sem hægt er að dytta að grindverki, leggja pall, gróðursetja, fúaverja og mála endalaust. Takmarkið er ekki að klára, þetta er eilífðarverkefni sem líf dyttarans snýst um – án þess væri líf hans innantómt. Ég tilheyri ekki þessum hóp en öfunda hann auðvitað. Ég tilheyri öðrum hóp sem kalla mætti forfallna klastrara. Það sem einkennir þá er einmitt hamagangur við framkvæmdir en ekki endilega óaðfinnanlegt handbragð. Þeir mála út fyrir og láta málninguna harðna í penslunum. Klastrarinn hendir sér í verkin, riggar upp milliveggjum, skrúfar upp hillur, málar og lakkar eins fjandinn sé á hælunum á honum. Takmark klastrarans er að klára. Hann sér í hillingum að allt sé tilbúið, klárt og komið í stand svo hann geti hallað sér aftur og notið þess. Hann gerir jafnvel grín að hægagangi dyttarans og skilur ekki þetta dútl. Verkefni klastrarans eru þó verkefni sem aldrei sér fyrir endann á. Þegar eitt verk klárast tekur annað við og þegar því er lokið þarf að endurtaka það sem kláraðist þar á undan, einmitt vegna þess að kastað var til höndum til að byrja með. Fullklárað og tilbúið er ástand sem alltaf er utan seilingar og sá dagur kemur aldrei þar sem hægt er að halla sér aftur. Og á meðan klastrarinn reitir hár sitt yfir lausum gólflistum og sprungnu lakki , andvarpar dyttarinn af ánægju yfir því að hafa eitthvað til að dytta að. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 18.05.2024 Halldór Lexía lærð á hálfum degi Stefanía Arnardóttir Skoðun Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Ég kýs Helgu Þórisdóttur Gerður Rún Guðlaugsdóttir Skoðun Ákall til framtíðar: Nám í félagsráðgjöf! Steinunn Bergmann Skoðun Formaður húsfélagsins Guðmundur Andri Thorsson Skoðun Birni Bjarnasyni svarað Arnar Þór Jónsson Skoðun Yfirborðskenndur stríðsáróður og McCarthýismi hjá háskólaprófessor Tjörvi Schiöth Skoðun Sagan sem verður að segja Drífa Snædal Skoðun Opið bréf til landsliðsmanna Íslands í blaki Guðbergur Egill Eyjólfsson Skoðun
Ákveðinn hóp fólks mætti kalla forfallna dyttara. Þá sem dunda við að dytta að einhverju öllum stundum og fellur aldrei verk úr hendi. Það sem einkennir þá er ekki endilega rífandi kraftur eða hamagangur við framkvæmdirnar og stundum verður maður varla var við að verið sé að dytta að. En þeir skilja eftir sig óaðfinnanlegt handbragð. Fínpússað yfirborð og rennislétta fleti, mála aldrei út fyrir og muna alltaf eftir að þrífa penslana. Raulandi eitthvað fyrir munni sér eiga þessir forföllnu dyttarar það til að strjúka lófa yfir bekki og borð í leit að misfellum sem þarf að laga. Komi þeir í heimsókn renna þeir á lausar lamir og hallandi hillur og bjóðast til að „dytta að þessu" fyrir þig. Draga skrúfjárn upp úr vasa, eins og það sé eðlilegasti hlutur að taka það með sér hvert sem er, og bauka þetta meðan þú hellir upp á kaffið. Þessi hópur á undantekningarlaust sumarbústað þar sem hægt er að dytta að grindverki, leggja pall, gróðursetja, fúaverja og mála endalaust. Takmarkið er ekki að klára, þetta er eilífðarverkefni sem líf dyttarans snýst um – án þess væri líf hans innantómt. Ég tilheyri ekki þessum hóp en öfunda hann auðvitað. Ég tilheyri öðrum hóp sem kalla mætti forfallna klastrara. Það sem einkennir þá er einmitt hamagangur við framkvæmdir en ekki endilega óaðfinnanlegt handbragð. Þeir mála út fyrir og láta málninguna harðna í penslunum. Klastrarinn hendir sér í verkin, riggar upp milliveggjum, skrúfar upp hillur, málar og lakkar eins fjandinn sé á hælunum á honum. Takmark klastrarans er að klára. Hann sér í hillingum að allt sé tilbúið, klárt og komið í stand svo hann geti hallað sér aftur og notið þess. Hann gerir jafnvel grín að hægagangi dyttarans og skilur ekki þetta dútl. Verkefni klastrarans eru þó verkefni sem aldrei sér fyrir endann á. Þegar eitt verk klárast tekur annað við og þegar því er lokið þarf að endurtaka það sem kláraðist þar á undan, einmitt vegna þess að kastað var til höndum til að byrja með. Fullklárað og tilbúið er ástand sem alltaf er utan seilingar og sá dagur kemur aldrei þar sem hægt er að halla sér aftur. Og á meðan klastrarinn reitir hár sitt yfir lausum gólflistum og sprungnu lakki , andvarpar dyttarinn af ánægju yfir því að hafa eitthvað til að dytta að.
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun
Ef þú kýst Höllu Tómasdóttur eða Jón Gnarr gætirðu verið að kjósa Katrínu! Ole Anton Bieltvedt Skoðun