Hjarta skólans Gerður Kristný skrifar 28. febrúar 2011 09:30 Í miðjum skólanum mínum, Álftamýrarskóla, var bókasafn. Einn vetur þegar ég var líklega 10 ára gömul kom ég mér upp þeim sið að drífa mig heim eftir að skóla lauk, borða hádegismat, læra og skunda síðan á skólabókasafnið. Næsta almenningsbókasafn var Bústaðasafnið og það var allt of langt í burtu til að ég kæmist þangað ein míns liðs. Á skólabókasafnið var aftur á móti örstutt að fara og þar kom ég mér þægilega fyrir með bók. Þarna komst ég í aðrar tegundir bóka en þær sem þótti tilhlýðilegt að færa stúlku að gjöf, til dæmis teiknimyndasögur og fræðibækur um heimsstyrjöldina. Stundum komu heilu bekkirnir í skólasafnsheimsókn en aðallega finnst mér ég hafa verið ein þarna ásamt bókasafnsverðinum. Þegar hann þurfti að skreppa frá setti hann mig yfir bókasafnið. Það fannst mér nú aldeilis upphefð. Mér fannst gott að vera innan um bækur og bókasafnið varð minn griðastaður. Allir kilirnir fólu í sér loforð um sögu og í sumum gat maður hnotið um skemmtileg orð. Nískupúki gat líka kallast nirfill eða grútur og skræfa gat ekki bara verið gunga, heldur líka heybrók! Um þessar mundir fá skólabókasöfnin að kenna á niðurskurðarhnífnum þótt í mismiklum mæli sé. Þau þurfa nauðsynlega að geta keypt inn nýjar bækur því annars hætta krakkarnir að nenna að koma, eins og einn skólabókasafnsvörðurinn benti mér á fyrir stuttu. Þau eru jú alveg jafnsólgin í nýjustu bækurnar og aðrir. Þær eru háðar tískusveiflum rétt eins og gosdrykkir og gallabuxur. Þess vegna nenna fáir að lesa lengur um galdra þegar vampírur þykja það alsvalasta og heyrst hefur að úti í hinum erlenda bókaheimi séu englar að yfirtaka bransann. Bókasafnsvörður nokkur úti á landi sagði mér að ef hægt sé að kveikja áhuga hjá vinsælustu krökkunum á einhverri bókinni vaknaði oft áhugi hjá fleirum í kjölfarið. Auðsjáanlega hef ég ekki verið ein af svölu krökkunum því ekki man ég eftir miklum lestraráhuga í bekknum mínum. Í ljósi þess hve skólabókasöfnin eru fjársvelt stendur nú upp á foreldra, ömmur og afa að halda nýjustu bókunum að krökkunum. Farið með þeim á almenningsbókasöfnin, sýnið áhuga á því sem þau eru að lesa og lesið sömu bækur og þau. Það er nefnilega svo gaman að spjalla saman um bækur. Lestur eykur orðaforðann og skilning á samfélaginu og manneskjunni sjálfri. Það er ekki svo lítið! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir Skoðun Veðrið, veskið og Íslendingurinn María Rut Kristinsdóttir Skoðun Vekjum risann Guðmundur Karl Brynjarsson Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir Skoðun
Í miðjum skólanum mínum, Álftamýrarskóla, var bókasafn. Einn vetur þegar ég var líklega 10 ára gömul kom ég mér upp þeim sið að drífa mig heim eftir að skóla lauk, borða hádegismat, læra og skunda síðan á skólabókasafnið. Næsta almenningsbókasafn var Bústaðasafnið og það var allt of langt í burtu til að ég kæmist þangað ein míns liðs. Á skólabókasafnið var aftur á móti örstutt að fara og þar kom ég mér þægilega fyrir með bók. Þarna komst ég í aðrar tegundir bóka en þær sem þótti tilhlýðilegt að færa stúlku að gjöf, til dæmis teiknimyndasögur og fræðibækur um heimsstyrjöldina. Stundum komu heilu bekkirnir í skólasafnsheimsókn en aðallega finnst mér ég hafa verið ein þarna ásamt bókasafnsverðinum. Þegar hann þurfti að skreppa frá setti hann mig yfir bókasafnið. Það fannst mér nú aldeilis upphefð. Mér fannst gott að vera innan um bækur og bókasafnið varð minn griðastaður. Allir kilirnir fólu í sér loforð um sögu og í sumum gat maður hnotið um skemmtileg orð. Nískupúki gat líka kallast nirfill eða grútur og skræfa gat ekki bara verið gunga, heldur líka heybrók! Um þessar mundir fá skólabókasöfnin að kenna á niðurskurðarhnífnum þótt í mismiklum mæli sé. Þau þurfa nauðsynlega að geta keypt inn nýjar bækur því annars hætta krakkarnir að nenna að koma, eins og einn skólabókasafnsvörðurinn benti mér á fyrir stuttu. Þau eru jú alveg jafnsólgin í nýjustu bækurnar og aðrir. Þær eru háðar tískusveiflum rétt eins og gosdrykkir og gallabuxur. Þess vegna nenna fáir að lesa lengur um galdra þegar vampírur þykja það alsvalasta og heyrst hefur að úti í hinum erlenda bókaheimi séu englar að yfirtaka bransann. Bókasafnsvörður nokkur úti á landi sagði mér að ef hægt sé að kveikja áhuga hjá vinsælustu krökkunum á einhverri bókinni vaknaði oft áhugi hjá fleirum í kjölfarið. Auðsjáanlega hef ég ekki verið ein af svölu krökkunum því ekki man ég eftir miklum lestraráhuga í bekknum mínum. Í ljósi þess hve skólabókasöfnin eru fjársvelt stendur nú upp á foreldra, ömmur og afa að halda nýjustu bókunum að krökkunum. Farið með þeim á almenningsbókasöfnin, sýnið áhuga á því sem þau eru að lesa og lesið sömu bækur og þau. Það er nefnilega svo gaman að spjalla saman um bækur. Lestur eykur orðaforðann og skilning á samfélaginu og manneskjunni sjálfri. Það er ekki svo lítið!
Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir Skoðun
Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir Skoðun