Bíóbörn Gerður Kristný skrifar 19. desember 2011 06:00 Getið þið gert ykkur í hugarlund hvað það væri sérkennilegt að sjá börn grípa fyrir eyrun í hvert skipti sem þau stigu fæti inn í bókasafn vegna þess að þar væri leikin svo hávær tónlist? Foreldrarnir yrðu að hvísla róandi að barninu að herða nú upp hugann, barnabókadeildin væri rétt handan við hornið og þangað næðu lætin ekki. Allt yrði í lagi. Þessi sérkennilegi veruleiki blasir við þegar farið er með börn í bíó hér á landi og jafnvel þótt í boði séu kvikmyndir sérstaklega ætlaðar þeim. Ætli það sé í alvörunni nokkuð mál að spila fallega lágstemmda tónlist áður en sakleysisleg teiknimynd er sýnd eða bara sleppa henni alveg? Þótt farið sé á myndina um krúttið hann Bangsímon og vini hans rétt upp úr hádegi á sunnudegi þarf maður að afplána háværa tónlist þar sem einhver popparinn ryður út úr sér bölsótinu svo maður hrósar happi yfir því að hann skuli þó tala tungumál sem börnin geta ekki haft eftir – ekki enn að minnsta kosti. Alltaf sést eitthvert barnið grípa í ofboði fyrir eyrun og foreldrarnir reyna að róa það. Ekki tekur betra við þegar auglýsingarnar birtast og upplýsingum um megrandi skó og fitandi skyndibita er öskrað yfir kvikmyndahúsgesti. Alltaf kemur mér þessi vanvirðing við börnin jafnmikið á óvart. Ég hélt nefnilega að kvikmyndahúsunum væri akkur í því að viðskiptavinum þeirra liði vel, þeir væru afslappaðir og rólegir og vildu þá jafnvel koma sem fyrst aftur. Mörgum okkar finnst ferð í kvikmyndahús líka hluti af jólastemmningunni. Ég man eftir því að hafa farið sem barn í Regnbogann að sjá jólamynd með Prúðuleikurunum og eitthvað rámar mig í leikna mynd um rammvillt stúlkutetur sem óð djúpan snjó um myrkan skóg. Nú bjóða sum kvikmyndahúsin upp á sérstakar jólamyndir fyrir börn og því finnst mér enn undarlegra að þau skuli ekki grípa tækifærið og leika skemmtileg jólalög á undan sýningunum. Líklega er alltaf sniðugast að bíða bara eftir því að myndirnar verði gefnar út á disk og geta þá skapað þá rólegheitastemmningu sem maður þráir mest heima hjá sér. Af þeim móttökum sem íslensk börn fá í kvikmyndahúsunum get ég ekki annað séð en að eigendum þeirra sé nákvæmlega sama. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson Skoðun Halldór 26.07.2025 Halldór Tekur sér stöðu með Evrópusambandinu Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Ein af hverjum fjórum Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun Vertu drusla! Álfhildur Leifsdóttir,Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun
Getið þið gert ykkur í hugarlund hvað það væri sérkennilegt að sjá börn grípa fyrir eyrun í hvert skipti sem þau stigu fæti inn í bókasafn vegna þess að þar væri leikin svo hávær tónlist? Foreldrarnir yrðu að hvísla róandi að barninu að herða nú upp hugann, barnabókadeildin væri rétt handan við hornið og þangað næðu lætin ekki. Allt yrði í lagi. Þessi sérkennilegi veruleiki blasir við þegar farið er með börn í bíó hér á landi og jafnvel þótt í boði séu kvikmyndir sérstaklega ætlaðar þeim. Ætli það sé í alvörunni nokkuð mál að spila fallega lágstemmda tónlist áður en sakleysisleg teiknimynd er sýnd eða bara sleppa henni alveg? Þótt farið sé á myndina um krúttið hann Bangsímon og vini hans rétt upp úr hádegi á sunnudegi þarf maður að afplána háværa tónlist þar sem einhver popparinn ryður út úr sér bölsótinu svo maður hrósar happi yfir því að hann skuli þó tala tungumál sem börnin geta ekki haft eftir – ekki enn að minnsta kosti. Alltaf sést eitthvert barnið grípa í ofboði fyrir eyrun og foreldrarnir reyna að róa það. Ekki tekur betra við þegar auglýsingarnar birtast og upplýsingum um megrandi skó og fitandi skyndibita er öskrað yfir kvikmyndahúsgesti. Alltaf kemur mér þessi vanvirðing við börnin jafnmikið á óvart. Ég hélt nefnilega að kvikmyndahúsunum væri akkur í því að viðskiptavinum þeirra liði vel, þeir væru afslappaðir og rólegir og vildu þá jafnvel koma sem fyrst aftur. Mörgum okkar finnst ferð í kvikmyndahús líka hluti af jólastemmningunni. Ég man eftir því að hafa farið sem barn í Regnbogann að sjá jólamynd með Prúðuleikurunum og eitthvað rámar mig í leikna mynd um rammvillt stúlkutetur sem óð djúpan snjó um myrkan skóg. Nú bjóða sum kvikmyndahúsin upp á sérstakar jólamyndir fyrir börn og því finnst mér enn undarlegra að þau skuli ekki grípa tækifærið og leika skemmtileg jólalög á undan sýningunum. Líklega er alltaf sniðugast að bíða bara eftir því að myndirnar verði gefnar út á disk og geta þá skapað þá rólegheitastemmningu sem maður þráir mest heima hjá sér. Af þeim móttökum sem íslensk börn fá í kvikmyndahúsunum get ég ekki annað séð en að eigendum þeirra sé nákvæmlega sama.