Herra forseti, Davíð Oddsson Sif Sigmarsdóttir skrifar 13. apríl 2011 00:00 Við Íslendingar höfum kannski takmarkaðan aðgang að erlendum lánamörkuðum, virðingu matsfyrirtækja eða trúverðugleika á aljóðavettvangi; en af orðum forsetans að dæma í kjölfar þjóðaratkvæðagreiðslunnar um Icesave búum við yfir mun verðmætari auðlind: Lofti. Nú skal hóa aftur saman klappliðinu sem verið hefur í fríi frá hruni og minna umheiminn á hvað við erum æðisleg. Öllu skal tjaldað til, frá „menntun“ og „menningu“ landsins að „legu“ þess. Þagga verður niður í leiðindapúkunum og skulu skoðanaskipti víkja fyrir „samstöðu“ og „einum rómi“. Forsvarsmenn atvinnulífsins eru skammaðir eins og óstýrilát börn fyrir að „tala íslenskt atvinnulíf niður“. Forsendur málsins skipta ekki máli. Yfir Icesave hindrunina skulum við svífa á uppblásnu þjóðaregói þar sem forsetinn er á blöðrupumpunni eins og trúður í barnaafmæli. Þetta hljómaði kannski sem ágætishugmynd ef ekki væri fyrir þær sakir að við höfum reynt þetta áður með niðurstöðu sem flestir þekkja sem Icesave. Það síðasta sem ekki mátti „tala niður“ var nefnilega íslenska bankaundrið. Og þá var forsetinn einmitt líka á pumpunni. Ólafur Ragnar Grímsson er þekktur fyrir að endurskilgreina forsetaembættið eins og kamelljón skiptir um lit. En með því að hafa í þrígang í forsetatíð sinni gripið fram fyrir hendur þingmeirihluta og synjað lögum staðfestingar hefur hann gert embætti sem áður var að mestu upp á punt að hápólitískri stöðu. Þeir sem kusu til forseta eftir því hvaða frambjóðandi var bestur í að veifa þurfa því að hugsa kosningastrategíu sína upp á nýtt. Á sama tíma og við Íslendingar glímum við hlutverk forsetans hefur sprottið upp sjaldheyrð umræða í Bretlandi um hvort koma eigi á fót forsetaembætti þar í landi. Takmarkaður áhugi Breta á brúðkaupi Vilhjálms Bretaprins og unnustu hans hefur reynst vatn á myllu lýðveldissinna sem vilja konungsfjölskylduna burt og forseta í staðinn. Ein eru þó þau rök sem eru lýðveldissinnum slíkur fjötur um fót að með fjórum orðum er tillaga þeirra afskrifuð: „President Thatcher, president Blair“. Einhverjum kann að hrjósa hugur við orðunum „herra forseti, Davíð Oddsson“. Festist í sessi sú stefna sem Ólafur Ragnar hefur markað forsetaembættinu í tíð sinni er hins vegar hætta á að ekki líði á löngu uns embættið verði að síðasta pólitíska áningarstað útbrunninna pólitíkusa; síðasta tækifæri þeirra til að halda í áhrif. Hvort sem við Íslendingar viljum forseta sem er góður í að veifa eða forseta sem hefur eitthvað um stjórn og stefnu landsins að segja er þó eitt víst: hlutverkið á ekki að vera ákvarðað af embættismanninum sjálfum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Sif Sigmarsdóttir Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun
Við Íslendingar höfum kannski takmarkaðan aðgang að erlendum lánamörkuðum, virðingu matsfyrirtækja eða trúverðugleika á aljóðavettvangi; en af orðum forsetans að dæma í kjölfar þjóðaratkvæðagreiðslunnar um Icesave búum við yfir mun verðmætari auðlind: Lofti. Nú skal hóa aftur saman klappliðinu sem verið hefur í fríi frá hruni og minna umheiminn á hvað við erum æðisleg. Öllu skal tjaldað til, frá „menntun“ og „menningu“ landsins að „legu“ þess. Þagga verður niður í leiðindapúkunum og skulu skoðanaskipti víkja fyrir „samstöðu“ og „einum rómi“. Forsvarsmenn atvinnulífsins eru skammaðir eins og óstýrilát börn fyrir að „tala íslenskt atvinnulíf niður“. Forsendur málsins skipta ekki máli. Yfir Icesave hindrunina skulum við svífa á uppblásnu þjóðaregói þar sem forsetinn er á blöðrupumpunni eins og trúður í barnaafmæli. Þetta hljómaði kannski sem ágætishugmynd ef ekki væri fyrir þær sakir að við höfum reynt þetta áður með niðurstöðu sem flestir þekkja sem Icesave. Það síðasta sem ekki mátti „tala niður“ var nefnilega íslenska bankaundrið. Og þá var forsetinn einmitt líka á pumpunni. Ólafur Ragnar Grímsson er þekktur fyrir að endurskilgreina forsetaembættið eins og kamelljón skiptir um lit. En með því að hafa í þrígang í forsetatíð sinni gripið fram fyrir hendur þingmeirihluta og synjað lögum staðfestingar hefur hann gert embætti sem áður var að mestu upp á punt að hápólitískri stöðu. Þeir sem kusu til forseta eftir því hvaða frambjóðandi var bestur í að veifa þurfa því að hugsa kosningastrategíu sína upp á nýtt. Á sama tíma og við Íslendingar glímum við hlutverk forsetans hefur sprottið upp sjaldheyrð umræða í Bretlandi um hvort koma eigi á fót forsetaembætti þar í landi. Takmarkaður áhugi Breta á brúðkaupi Vilhjálms Bretaprins og unnustu hans hefur reynst vatn á myllu lýðveldissinna sem vilja konungsfjölskylduna burt og forseta í staðinn. Ein eru þó þau rök sem eru lýðveldissinnum slíkur fjötur um fót að með fjórum orðum er tillaga þeirra afskrifuð: „President Thatcher, president Blair“. Einhverjum kann að hrjósa hugur við orðunum „herra forseti, Davíð Oddsson“. Festist í sessi sú stefna sem Ólafur Ragnar hefur markað forsetaembættinu í tíð sinni er hins vegar hætta á að ekki líði á löngu uns embættið verði að síðasta pólitíska áningarstað útbrunninna pólitíkusa; síðasta tækifæri þeirra til að halda í áhrif. Hvort sem við Íslendingar viljum forseta sem er góður í að veifa eða forseta sem hefur eitthvað um stjórn og stefnu landsins að segja er þó eitt víst: hlutverkið á ekki að vera ákvarðað af embættismanninum sjálfum.