Ísland orðið töff á ný Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 6. apríl 2011 07:00 Ég vildi að ég væri Íslendingur,“ sagði heimspekingurinn og fjölmiðlamaðurinn Gabriel Albiac í útvarpsþætti einum um síðustu helgi. Ég hafði heyrt af ófáum kanadískum kaupsýslumönnum í svipuðum hugleiðingum svo ég taldi fyrst að skæður Íslandsfaraldur væri kominn á dreif. En síðan áttaði ég mig á því af hverju Gabriel og svo ótal margir Spánverjar öfunda okkur þessa dagana. Til að útskýra það verð ég að fara til Mekka minninganna, það er að segja til Bíldudals, og rifja upp lítið atvik frá bernskunni. Þá var ég sex eða sjö ára og átti yfir höfði mér bólusetningu sem olli mér gífurlegu hugarangri. Þegar ég er að fara til hjúkkunnar mæti ég Loga vini mínum sem var að koma úr bólusetningu. „Var þetta vont?“ spurði ég. „Nei, ekkert rosalega,“ segir hann mannalega en þar sem ég vissi að hann lifði eftir vestfirska móttóinu „eigi skal haltur ganga meðan báðir fætur eru jafn langir“ þá var þetta ekki mikil hughreysting. Þessar fáu mínútur sem ég beið eftir að vera sprautaður voru skelfilegar og mikið öfundaði ég þá Loga, sem var reyndar ekki alveg ósærður en gat þó um frjálst höfuð, eða kannski frekar frjálsan rass, strokið. Öfund Spánverja er af svipuðum toga. Þeir eru reyndar komnir á hnén en þeir telja sig eiga hrunið eftir. Og eftir hrun er girt niður um mann og bóluefni við eyðslusemi og töffaraskap er látið vella úr nálinni sem rekin er á kaf í aðra rasskinnina. Í þeirra huga eru Íslendingar ættbálkurinn sem fyrstur fékk þennan skammt. „Var þetta ekki alveg svakalegt?“ spyrja þeir mig oft með angistarsvip. Ekki nóg með það heldur tala þeir nú um það að við Íslendingar séum vösk þjóð sem hafi hespað þennan ófögnuð af. „Þeir létu bankana gossa, síðan ráku þeir ríkisstjórnina með pottaglamri og núna eru þeir að klófesta bankamennina,“ sagði til dæmis Gabriel. Með öðrum orðum, þeir eiga ekki aðeins eftir að finna fyrir nálinni heldur óttast þeir einnig aðfarirnar. Þeir gætu þess vegna lent hjá lækni sem er skjálfhentur og spyr tíðinda meðan hann dundar við að koma nálinni í rassinn. Og þar sem „spænska veikin“ þrífst enn þurfa þeir kannski að koma daginn eftir og fá sprautu í hina rasskinnina. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið „Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun Heiðmörk: Gaddavír og girðingar Auður Kjartansdóttir Skoðun Vér erum úr sömu sveit Steinþór Logi Arnarsson Skoðun Réttlát leiðrétting veiðigjalda Elín Íris Fanndal Skoðun Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Halldór 24.05.2025 Halldór Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun
Ég vildi að ég væri Íslendingur,“ sagði heimspekingurinn og fjölmiðlamaðurinn Gabriel Albiac í útvarpsþætti einum um síðustu helgi. Ég hafði heyrt af ófáum kanadískum kaupsýslumönnum í svipuðum hugleiðingum svo ég taldi fyrst að skæður Íslandsfaraldur væri kominn á dreif. En síðan áttaði ég mig á því af hverju Gabriel og svo ótal margir Spánverjar öfunda okkur þessa dagana. Til að útskýra það verð ég að fara til Mekka minninganna, það er að segja til Bíldudals, og rifja upp lítið atvik frá bernskunni. Þá var ég sex eða sjö ára og átti yfir höfði mér bólusetningu sem olli mér gífurlegu hugarangri. Þegar ég er að fara til hjúkkunnar mæti ég Loga vini mínum sem var að koma úr bólusetningu. „Var þetta vont?“ spurði ég. „Nei, ekkert rosalega,“ segir hann mannalega en þar sem ég vissi að hann lifði eftir vestfirska móttóinu „eigi skal haltur ganga meðan báðir fætur eru jafn langir“ þá var þetta ekki mikil hughreysting. Þessar fáu mínútur sem ég beið eftir að vera sprautaður voru skelfilegar og mikið öfundaði ég þá Loga, sem var reyndar ekki alveg ósærður en gat þó um frjálst höfuð, eða kannski frekar frjálsan rass, strokið. Öfund Spánverja er af svipuðum toga. Þeir eru reyndar komnir á hnén en þeir telja sig eiga hrunið eftir. Og eftir hrun er girt niður um mann og bóluefni við eyðslusemi og töffaraskap er látið vella úr nálinni sem rekin er á kaf í aðra rasskinnina. Í þeirra huga eru Íslendingar ættbálkurinn sem fyrstur fékk þennan skammt. „Var þetta ekki alveg svakalegt?“ spyrja þeir mig oft með angistarsvip. Ekki nóg með það heldur tala þeir nú um það að við Íslendingar séum vösk þjóð sem hafi hespað þennan ófögnuð af. „Þeir létu bankana gossa, síðan ráku þeir ríkisstjórnina með pottaglamri og núna eru þeir að klófesta bankamennina,“ sagði til dæmis Gabriel. Með öðrum orðum, þeir eiga ekki aðeins eftir að finna fyrir nálinni heldur óttast þeir einnig aðfarirnar. Þeir gætu þess vegna lent hjá lækni sem er skjálfhentur og spyr tíðinda meðan hann dundar við að koma nálinni í rassinn. Og þar sem „spænska veikin“ þrífst enn þurfa þeir kannski að koma daginn eftir og fá sprautu í hina rasskinnina.
„Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun
„Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun