Þúsund þorskar Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 15. júlí 2010 06:00 Mér fannst alltaf að sérhver Íslendingur þyrfti að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Síldarárin eru enda umvafin rómantík í hugum okkar. Ég var því með fiðrildi í maganum þegar ég var leidd inn í iðandi salinn í hvítum gúmmístígvélum. Í félagi við vinkonu hafði ég ráðið mig í vinnu í frystihúsi í þorpi við sjávarsíðuna og gat varla beðið eftir að demba mér í slorið. Sveitalubbinn ég hafði aldrei áður stigið inn í frystihús og yfirþyrmandi fisklyktin þrengdi sér inn um öll vit. Ég lét þó á engu bera og fylgdi verkstjóranum sem hraðstíg teymdi okkur um. Vinkonan var betur sett, alin upp í saltfiskvinnslu. Verkstjórinn talaði hátt til að yfirgnæfa hávaðann í vélunum. Eftir örstutta sýnikennslu í beitingu hnífa og brýningum skildi hún okkur eftir í höndum kvennanna á bandinu sem hraðhentar hreinsuðu flökin, þær myndu segja okkur til. Þegar ég sneri mér að næstu manneskju til að kynna mig leit hún ekki upp heldur öskraði „kar"! Hér var greinilega enginn tími fyrir kurteisishjal, hendur þyrftu að standa fram úr ermum. Handtökin voru mér ókunn. Ég skar hvert flakið á eftir öðru í tætlur þar sem ég slóst við hringormana og sneiddi ugga og sporð. Færibandið rúllaði fyrir framan mig og ég hafði ekki undan. Konan við hliðina á mér gaf mér illt auga þegar hún sópaði til sín flökunum sem ég hefði átt að klára og gaf ekkert fyrir afsakandi bros mitt. þegar vinnudegi lauk var lágt á mér risið. Ég stóð mig illa og ekkert skár næstu daga. Verkstjórinn færði okkur því á sögina og útundan mér sá ég konurnar á bandinu glotta þar sem við ráðvilltar eltum þá hraðstígu að hrikalegri söginni. „Sagið svo ekki af ykkur hendurnar" öskraði hún á okkur. Vinnudagurinn hófst klukkan 6 og stóð til klukkan 7, frí á sunnudögum. Flökurhvítar í framan afhausuðum við kola við hvínandi sögina í þrjár vikur. Þá gáfumst við upp, pökkuðum okkar hafurtaski og keyrðum á seinna hundraðinu heim, ekki með vott af rómantík í hjörtunum yfir slorlyktinni sem sat föst í vitunum. Mér finnst reyndar enn þá að sérhver Íslendingur þurfi að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Og í hvert sinn sem ég hendi soðningu í pott hugsa ég til kvennanna á bandinu sem hirtu upp eftir mig slakann. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson Skoðun Tvær leiðir færar til þess að skóli fyrir alla geti virkað Íris Björk Eysteinsdóttir Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir Skoðun Skrift er málið Guðbjörg Rut Þórisdóttir Skoðun Viltu hafa jákvæð áhrif þegar þú ferðast? Ásdís Guðmundsdóttir Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen Skoðun Sköpum samfélag fyrir börn Gunnar Salvarsson Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun
Mér fannst alltaf að sérhver Íslendingur þyrfti að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Síldarárin eru enda umvafin rómantík í hugum okkar. Ég var því með fiðrildi í maganum þegar ég var leidd inn í iðandi salinn í hvítum gúmmístígvélum. Í félagi við vinkonu hafði ég ráðið mig í vinnu í frystihúsi í þorpi við sjávarsíðuna og gat varla beðið eftir að demba mér í slorið. Sveitalubbinn ég hafði aldrei áður stigið inn í frystihús og yfirþyrmandi fisklyktin þrengdi sér inn um öll vit. Ég lét þó á engu bera og fylgdi verkstjóranum sem hraðstíg teymdi okkur um. Vinkonan var betur sett, alin upp í saltfiskvinnslu. Verkstjórinn talaði hátt til að yfirgnæfa hávaðann í vélunum. Eftir örstutta sýnikennslu í beitingu hnífa og brýningum skildi hún okkur eftir í höndum kvennanna á bandinu sem hraðhentar hreinsuðu flökin, þær myndu segja okkur til. Þegar ég sneri mér að næstu manneskju til að kynna mig leit hún ekki upp heldur öskraði „kar"! Hér var greinilega enginn tími fyrir kurteisishjal, hendur þyrftu að standa fram úr ermum. Handtökin voru mér ókunn. Ég skar hvert flakið á eftir öðru í tætlur þar sem ég slóst við hringormana og sneiddi ugga og sporð. Færibandið rúllaði fyrir framan mig og ég hafði ekki undan. Konan við hliðina á mér gaf mér illt auga þegar hún sópaði til sín flökunum sem ég hefði átt að klára og gaf ekkert fyrir afsakandi bros mitt. þegar vinnudegi lauk var lágt á mér risið. Ég stóð mig illa og ekkert skár næstu daga. Verkstjórinn færði okkur því á sögina og útundan mér sá ég konurnar á bandinu glotta þar sem við ráðvilltar eltum þá hraðstígu að hrikalegri söginni. „Sagið svo ekki af ykkur hendurnar" öskraði hún á okkur. Vinnudagurinn hófst klukkan 6 og stóð til klukkan 7, frí á sunnudögum. Flökurhvítar í framan afhausuðum við kola við hvínandi sögina í þrjár vikur. Þá gáfumst við upp, pökkuðum okkar hafurtaski og keyrðum á seinna hundraðinu heim, ekki með vott af rómantík í hjörtunum yfir slorlyktinni sem sat föst í vitunum. Mér finnst reyndar enn þá að sérhver Íslendingur þurfi að geta sagst hafa unnið í fiski, þessum undirstöðuatvinnuvegi þjóðarinnar. Og í hvert sinn sem ég hendi soðningu í pott hugsa ég til kvennanna á bandinu sem hirtu upp eftir mig slakann.