Frelsari úr föðurkviði

Leikhús/ ****

Ódauðlegt verk um draum og veruleika

Áhugaleikhús atvinnumanna

Steinunn Knútsdóttir leikstýrir ásamt leikhópnum.

Í snjóhvítu rými sem áður hefur líklega hýst netagerð eða fiskikara-framleiðslu hreyfast, svífa, smjúga og hlaupa hvítklæddar verur sem eru í senn allar persónurnar og eins hver og ein sem leitar og leitar að tilgangi þess að vera að leita. Hver persóna hefur sín einkenni, eða öllu heldur sína þráhyggju. Þráhyggjan getur orðið svo áþreifanleg að hún verður hreinlega líkamlega sýnileg eins og hjá unga manninum sem er farinn að ganga með barn og það ekki hvaða barn sem er heldur sjálfan frelsarann.

Hópurinn er á sviði sem er afmarkað með hvítum tjöldum, það er hátt til lofts og hljóðið berst vel. Hljóðið og hvernig það berst verður líka eitt af aðaláhugamálum eins úr hópnum. Þess eina sem er ekki klæddur eins og hann sé á hæli, heldur er fremur eins konar ferðamaður í Grikklandi eða prófessor. Árni Pétur Guðjónsson fer með þetta hlutverk og þó svo að yfirbragð hans sé svona útlitslega öðruvísi í upphafi er hann engu að síður einnig hluti af þessu dreymna teymi sem birtist jafnt á sviðinu og eins á tveimur örþunnum hvítum tjöldum til hliðanna. Ein persónanna er stöðugt að mynda sem er jú ein af okkar nútíma áráttum og eins rýkur ólétti strákurinn um og leitar sér að síma, er það í raun og veru eina ákall persónu í verkinu til hinna persónanna í beinum skilningi. Enda ekki lítið í húfi því hann þarf að ná í Guð almáttugan. Það er stutt í leiftrandi kímni.

Sveinn Ólafur Gunnarsson túlkar fremur einhverfan þráhyggjumann sem getur ekki komið frá sér setningum nema eins og hann sé að pikka þær á lyklaborð.

Hver og einn af leikurunum hefur mótað sína karaktera og skrifað fyrir þá. Þetta er tilraunaverkefni en alls ekki ruglingslegt eða tilviljanakennt. Steinunn Knútsdóttir virðist hafa mjög sterka sýn með verkið og sömuleiðis rammar hún það mjög vel inn í þeirri tækni sem notuð er.

Í síðari hluta verksins birtist fyrirlestrarkona ein af þessum sem spretta nú upp eins og gorkúlur með sannleiksfyrirlestur um hamingjuna og hvernig við erum og ættum að vera. Þessi er svo taugatrekkt og óörugg að henni bregður sjálfri þegar hún opnar munninn. Það var Lára Sveinsdóttir sem fór með þetta hlutverk og var hún í einu orði sagt yndisleg. Fyrirlesturinn verður svo að myndlistarverki aftast á sviðinu með hjálp hópsins. Aðrir leikarar voru þau Hannes Óli Ágústsson, Orri Huginn Ágústsson, Aðalbjörg Árnadóttir, Ólöf Ingólfsdóttir og Arndís Hrönn Egilsdóttir sem lék konu með mikla undirliggjandi sorg, líklega misst barn, en þemað um barnið var gegnumgangandi.

Leikmyndin er tær og nútímavídeótæknin gengur alveg upp sem hluti af leikverkinu.

Niðurstaða: Öguð og athyglisverð sýning, svolítið hæg í byrjun en þess betri þegar líða tók á verkið.