Meðvirkni eða ástríðu? Bergsteinn Sigurðsson skrifar 22. janúar 2010 06:00 Ég hef áður viðrað þá kenningu að hlutskipti stuðningsmanna íslensks íþróttalandsliðs sé ekki ósvipað því að eiga alkóhólískan helgarpabba. Oftar en ekki er hann með allt niðrum sig og þegar maður er við það að missa á honum alla trú tekur hann sig á og verður í einu vetfangi besti pabbi í heimi. Alveg þangað til hann hrasar næst. Leikurinn við Serba á þriðjudag rímar vel við þessa kenningu. Ef stuðningsmenn landsliðsins eru eins og börn alkóhólistans eru íslensku íþróttafréttamennirnir eins og afinn og amman sem neita að viðurkenna að litli silfurstrákurinn þeirra eigi við vandamál að stríða. Það þykir til dæmis alltaf mikil ósvinna að dæma skref á íslenska liðið. Strákarnir okkar stíga aldrei of mörg skref - ef þeir gera það er það vegna þess að einhver annar lét þá gera það. Eins og títt er með aðstandendur alkóhólista erum við sem styðjum liðið dálítið meðvirk. Um árið var til dæmis bannað að reiðast yfir lélegu gengi á stórmótum; við áttum alltaf að vera uppbyggileg og hugsa fallega til landsliðsins sama hvað yfir dyndi. Þegar Íslendingar lögðu Spánverja í undanúrslitum í Peking voru fyrstu viðbrögðin ekki þau að við myndum keppa um gullið, heldur að við værum búin að „tryggja okkur silfrið". Og þegar liðið tapaði í úrslitaleiknum var soðinn saman þvættingurinn „gott silfur er gulli betra". Þetta hreinræktaða lúseraviðhorf gengur gegn öllum lögmálum kappleikja; þetta er eins og að segja að tap sé betra en sigur. Það er kominn tími til að spyrna fótum gegn meðvirkninni. Þegar íslenska landsliðið glutrar niður unnum leik í jafntefli er það ekki aðeins réttur okkar, heldur skylda að segja því til syndanna. Við eigum að finna því allt til foráttu að Snorri Steinn var látinn taka vítið í lokin á móti Serbum, búinn að vera ískaldur allan leikinn. Ólíkt vítinu var þetta óverjandi ákvörðun. Þetta var eins og að fá annað tækifæri til að semja um Icesave og senda Svavar Gestsson aftur. Reiðin varir hins vegar aldrei lengur en tilefni er til; það eina sem Snorri Steinn þarf að gera til að komast aftur í náðina er að skora úr næsta víti. Þetta er fegurðin við íþróttir - það er enginn í skotgröfum. Reiðin er bara skjól meðan vonbrigðaélið gengur yfir. Ef við reiddumst ekki þegar landsliðið leikur undir getu myndum við varla gleðjast þegar það stendur sig í stykkinu. Þetta er ekki tvískinnungur heldur ástríða. Og án hennar væri tilgangslaust að eiga landslið. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Jarðakaup í nýjum tilgangi Halla Hrund Logadóttir Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir Skoðun Samt kýs ég Katrínu Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson Skoðun
Ég hef áður viðrað þá kenningu að hlutskipti stuðningsmanna íslensks íþróttalandsliðs sé ekki ósvipað því að eiga alkóhólískan helgarpabba. Oftar en ekki er hann með allt niðrum sig og þegar maður er við það að missa á honum alla trú tekur hann sig á og verður í einu vetfangi besti pabbi í heimi. Alveg þangað til hann hrasar næst. Leikurinn við Serba á þriðjudag rímar vel við þessa kenningu. Ef stuðningsmenn landsliðsins eru eins og börn alkóhólistans eru íslensku íþróttafréttamennirnir eins og afinn og amman sem neita að viðurkenna að litli silfurstrákurinn þeirra eigi við vandamál að stríða. Það þykir til dæmis alltaf mikil ósvinna að dæma skref á íslenska liðið. Strákarnir okkar stíga aldrei of mörg skref - ef þeir gera það er það vegna þess að einhver annar lét þá gera það. Eins og títt er með aðstandendur alkóhólista erum við sem styðjum liðið dálítið meðvirk. Um árið var til dæmis bannað að reiðast yfir lélegu gengi á stórmótum; við áttum alltaf að vera uppbyggileg og hugsa fallega til landsliðsins sama hvað yfir dyndi. Þegar Íslendingar lögðu Spánverja í undanúrslitum í Peking voru fyrstu viðbrögðin ekki þau að við myndum keppa um gullið, heldur að við værum búin að „tryggja okkur silfrið". Og þegar liðið tapaði í úrslitaleiknum var soðinn saman þvættingurinn „gott silfur er gulli betra". Þetta hreinræktaða lúseraviðhorf gengur gegn öllum lögmálum kappleikja; þetta er eins og að segja að tap sé betra en sigur. Það er kominn tími til að spyrna fótum gegn meðvirkninni. Þegar íslenska landsliðið glutrar niður unnum leik í jafntefli er það ekki aðeins réttur okkar, heldur skylda að segja því til syndanna. Við eigum að finna því allt til foráttu að Snorri Steinn var látinn taka vítið í lokin á móti Serbum, búinn að vera ískaldur allan leikinn. Ólíkt vítinu var þetta óverjandi ákvörðun. Þetta var eins og að fá annað tækifæri til að semja um Icesave og senda Svavar Gestsson aftur. Reiðin varir hins vegar aldrei lengur en tilefni er til; það eina sem Snorri Steinn þarf að gera til að komast aftur í náðina er að skora úr næsta víti. Þetta er fegurðin við íþróttir - það er enginn í skotgröfum. Reiðin er bara skjól meðan vonbrigðaélið gengur yfir. Ef við reiddumst ekki þegar landsliðið leikur undir getu myndum við varla gleðjast þegar það stendur sig í stykkinu. Þetta er ekki tvískinnungur heldur ástríða. Og án hennar væri tilgangslaust að eiga landslið.