Pollamótatímabilið er hafið Páll Baldvin Baldvinsson skrifar 8. desember 2009 06:00 Það er synd að segja að leiðir að næststærsta íþróttahúsi landsins séu greiðar. Egilshöllin hafði ekki beinlínis heillað mig til aðsóknar, fyrri tilraunir enduðu í stórkostlegri umferðarteppu þar sem lagt var við grunn Korputorgs og svo öslað yfir mýrar og skurði til að komast að hinu mikla húsi. Nú var þó akfært hjá görðum Grafarvogsbúa, húsgörðum, gömlum kartöflugörðum og kirkjugarði. Það var kalt í lofti og keppnismaður í baksætinu var að hefja mótaferil sinn í réttum búningi, sokkum og öllu saman. Aðkoman að yfirvofandi bíóhúsi og stærstu innanhússknattspyrnuvöllum var svona svona. Upprifjuðust pollóttar malargötur í vesturbænum á valdatíð Geirs Hallgrímssonar. Og þegar inn var komið var leitað að merkingum, dyrum, einhverju í hið mikla hús sem vinurinn hafði dregið mig. Gáttin sem að lokum opnaðist minnti mest á íbúðarinngang í Hólunum en þá blasti dýrðin við. Merkingar heldu áfram að vera bráðabirgða, í besta falli A4-blað sem klesst var á vegg með límbandi, en með þrákelkni tókst að finna búningsklefa. Merkilegt hvað íþróttahreyfingunni er almennt illa gefið að gera húsnæði sitt hlýlegt og snyrtilegt. En svo hófst gamanið. Á vallarmörkum voru foreldrin mætt, misvel klædd í skítköldu húsinu. Skipulagið var svolítið losaralegt en á endanum tókst öllum að finna sitt leiksvæði og brátt fóru leikirnir að renna hjá í runum. Stelpur og strákar þeyttust um plastgrasið á eftir tuðrunum, margir lögðu sig alla í leikinn en sumir voru hálfutangátta, og þegar ég tók að æpa hvatningarorð til minna manna færði konan mín sig frá og faldi sig bak við nærliggjandi foreldra sem brostu feimnislega við þessum hávaðabelg. Gellirinn sá lét sér fátt um finnast, reyndi meira að segja að færa sig nær sínum manni sem spilaði á hinum kantinum þar sem tveir þjálfarar voru staðsettir. Þeir báðu mig að fara; drengirnir heyrðu ekki í þeim ef ég hefði svona hátt. Þessu lauk samt vel og allir voru ánægðir: frábær árangur heyrðist úr öllum hornum. Mæður í mínum hópi voru að hvískra um að ein kynsystir þeirra hefði látið nokkuð illa, en þó verið óvenju stillt. Þá var því komið á framfæri: á pollamótum sem geta orðið hlutskipti mitt næstu misseri, jafnvel ár, er helst að vara sig á öðrum foreldrum sem eiga það til að missa sig - ég skil þá alveg. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun
Það er synd að segja að leiðir að næststærsta íþróttahúsi landsins séu greiðar. Egilshöllin hafði ekki beinlínis heillað mig til aðsóknar, fyrri tilraunir enduðu í stórkostlegri umferðarteppu þar sem lagt var við grunn Korputorgs og svo öslað yfir mýrar og skurði til að komast að hinu mikla húsi. Nú var þó akfært hjá görðum Grafarvogsbúa, húsgörðum, gömlum kartöflugörðum og kirkjugarði. Það var kalt í lofti og keppnismaður í baksætinu var að hefja mótaferil sinn í réttum búningi, sokkum og öllu saman. Aðkoman að yfirvofandi bíóhúsi og stærstu innanhússknattspyrnuvöllum var svona svona. Upprifjuðust pollóttar malargötur í vesturbænum á valdatíð Geirs Hallgrímssonar. Og þegar inn var komið var leitað að merkingum, dyrum, einhverju í hið mikla hús sem vinurinn hafði dregið mig. Gáttin sem að lokum opnaðist minnti mest á íbúðarinngang í Hólunum en þá blasti dýrðin við. Merkingar heldu áfram að vera bráðabirgða, í besta falli A4-blað sem klesst var á vegg með límbandi, en með þrákelkni tókst að finna búningsklefa. Merkilegt hvað íþróttahreyfingunni er almennt illa gefið að gera húsnæði sitt hlýlegt og snyrtilegt. En svo hófst gamanið. Á vallarmörkum voru foreldrin mætt, misvel klædd í skítköldu húsinu. Skipulagið var svolítið losaralegt en á endanum tókst öllum að finna sitt leiksvæði og brátt fóru leikirnir að renna hjá í runum. Stelpur og strákar þeyttust um plastgrasið á eftir tuðrunum, margir lögðu sig alla í leikinn en sumir voru hálfutangátta, og þegar ég tók að æpa hvatningarorð til minna manna færði konan mín sig frá og faldi sig bak við nærliggjandi foreldra sem brostu feimnislega við þessum hávaðabelg. Gellirinn sá lét sér fátt um finnast, reyndi meira að segja að færa sig nær sínum manni sem spilaði á hinum kantinum þar sem tveir þjálfarar voru staðsettir. Þeir báðu mig að fara; drengirnir heyrðu ekki í þeim ef ég hefði svona hátt. Þessu lauk samt vel og allir voru ánægðir: frábær árangur heyrðist úr öllum hornum. Mæður í mínum hópi voru að hvískra um að ein kynsystir þeirra hefði látið nokkuð illa, en þó verið óvenju stillt. Þá var því komið á framfæri: á pollamótum sem geta orðið hlutskipti mitt næstu misseri, jafnvel ár, er helst að vara sig á öðrum foreldrum sem eiga það til að missa sig - ég skil þá alveg.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun