Pollamótatímabilið er hafið Páll Baldvin Baldvinsson skrifar 8. desember 2009 06:00 Það er synd að segja að leiðir að næststærsta íþróttahúsi landsins séu greiðar. Egilshöllin hafði ekki beinlínis heillað mig til aðsóknar, fyrri tilraunir enduðu í stórkostlegri umferðarteppu þar sem lagt var við grunn Korputorgs og svo öslað yfir mýrar og skurði til að komast að hinu mikla húsi. Nú var þó akfært hjá görðum Grafarvogsbúa, húsgörðum, gömlum kartöflugörðum og kirkjugarði. Það var kalt í lofti og keppnismaður í baksætinu var að hefja mótaferil sinn í réttum búningi, sokkum og öllu saman. Aðkoman að yfirvofandi bíóhúsi og stærstu innanhússknattspyrnuvöllum var svona svona. Upprifjuðust pollóttar malargötur í vesturbænum á valdatíð Geirs Hallgrímssonar. Og þegar inn var komið var leitað að merkingum, dyrum, einhverju í hið mikla hús sem vinurinn hafði dregið mig. Gáttin sem að lokum opnaðist minnti mest á íbúðarinngang í Hólunum en þá blasti dýrðin við. Merkingar heldu áfram að vera bráðabirgða, í besta falli A4-blað sem klesst var á vegg með límbandi, en með þrákelkni tókst að finna búningsklefa. Merkilegt hvað íþróttahreyfingunni er almennt illa gefið að gera húsnæði sitt hlýlegt og snyrtilegt. En svo hófst gamanið. Á vallarmörkum voru foreldrin mætt, misvel klædd í skítköldu húsinu. Skipulagið var svolítið losaralegt en á endanum tókst öllum að finna sitt leiksvæði og brátt fóru leikirnir að renna hjá í runum. Stelpur og strákar þeyttust um plastgrasið á eftir tuðrunum, margir lögðu sig alla í leikinn en sumir voru hálfutangátta, og þegar ég tók að æpa hvatningarorð til minna manna færði konan mín sig frá og faldi sig bak við nærliggjandi foreldra sem brostu feimnislega við þessum hávaðabelg. Gellirinn sá lét sér fátt um finnast, reyndi meira að segja að færa sig nær sínum manni sem spilaði á hinum kantinum þar sem tveir þjálfarar voru staðsettir. Þeir báðu mig að fara; drengirnir heyrðu ekki í þeim ef ég hefði svona hátt. Þessu lauk samt vel og allir voru ánægðir: frábær árangur heyrðist úr öllum hornum. Mæður í mínum hópi voru að hvískra um að ein kynsystir þeirra hefði látið nokkuð illa, en þó verið óvenju stillt. Þá var því komið á framfæri: á pollamótum sem geta orðið hlutskipti mitt næstu misseri, jafnvel ár, er helst að vara sig á öðrum foreldrum sem eiga það til að missa sig - ég skil þá alveg. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Mest lesið Halldór 31.05.2025 Halldór Er ekki tími til kominn að tengja? Kristín María Birgisdóttir Skoðun Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun Barnasáttmáli fyrir öll börn Guðný Björk Eydal,Paola Carenas Skoðun Tjáningarfrelsi, gagnrýni og Snorri Másson Birgir Orri Ásgrímsson Skoðun Til hamingju með sjómannadaginn Sigurjón Þórðarson Skoðun Ójafnvægið sem heimurinn býr við – og skellur á Bakka Erna Bjarnadóttir Skoðun Súrdeigsbrauð, ilmkjarnaolíur og Samtökin 78 Snorri Másson Skoðun Trollveiðar og veiðiráðgjöf Magnús Jónsson Skoðun Eins skýrt og það verður Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun
Það er synd að segja að leiðir að næststærsta íþróttahúsi landsins séu greiðar. Egilshöllin hafði ekki beinlínis heillað mig til aðsóknar, fyrri tilraunir enduðu í stórkostlegri umferðarteppu þar sem lagt var við grunn Korputorgs og svo öslað yfir mýrar og skurði til að komast að hinu mikla húsi. Nú var þó akfært hjá görðum Grafarvogsbúa, húsgörðum, gömlum kartöflugörðum og kirkjugarði. Það var kalt í lofti og keppnismaður í baksætinu var að hefja mótaferil sinn í réttum búningi, sokkum og öllu saman. Aðkoman að yfirvofandi bíóhúsi og stærstu innanhússknattspyrnuvöllum var svona svona. Upprifjuðust pollóttar malargötur í vesturbænum á valdatíð Geirs Hallgrímssonar. Og þegar inn var komið var leitað að merkingum, dyrum, einhverju í hið mikla hús sem vinurinn hafði dregið mig. Gáttin sem að lokum opnaðist minnti mest á íbúðarinngang í Hólunum en þá blasti dýrðin við. Merkingar heldu áfram að vera bráðabirgða, í besta falli A4-blað sem klesst var á vegg með límbandi, en með þrákelkni tókst að finna búningsklefa. Merkilegt hvað íþróttahreyfingunni er almennt illa gefið að gera húsnæði sitt hlýlegt og snyrtilegt. En svo hófst gamanið. Á vallarmörkum voru foreldrin mætt, misvel klædd í skítköldu húsinu. Skipulagið var svolítið losaralegt en á endanum tókst öllum að finna sitt leiksvæði og brátt fóru leikirnir að renna hjá í runum. Stelpur og strákar þeyttust um plastgrasið á eftir tuðrunum, margir lögðu sig alla í leikinn en sumir voru hálfutangátta, og þegar ég tók að æpa hvatningarorð til minna manna færði konan mín sig frá og faldi sig bak við nærliggjandi foreldra sem brostu feimnislega við þessum hávaðabelg. Gellirinn sá lét sér fátt um finnast, reyndi meira að segja að færa sig nær sínum manni sem spilaði á hinum kantinum þar sem tveir þjálfarar voru staðsettir. Þeir báðu mig að fara; drengirnir heyrðu ekki í þeim ef ég hefði svona hátt. Þessu lauk samt vel og allir voru ánægðir: frábær árangur heyrðist úr öllum hornum. Mæður í mínum hópi voru að hvískra um að ein kynsystir þeirra hefði látið nokkuð illa, en þó verið óvenju stillt. Þá var því komið á framfæri: á pollamótum sem geta orðið hlutskipti mitt næstu misseri, jafnvel ár, er helst að vara sig á öðrum foreldrum sem eiga það til að missa sig - ég skil þá alveg.
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun
Nú er tími til aðgerða: Tóbaks- og nikótínfrítt Ísland Vala Smáradóttir,Jóhanna S. Kristjánsdóttir Skoðun