Horfið sakleysi Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 21. september 2009 06:00 Kvöld eitt hér um árið hringdi ég til systur minnar og bað hana að lána mér hrærivélina sína, því þá átti ég enga sjálf. Þetta var auðsótt mál, systir mín sagði að ég skyldi bara skreppa og sækja hana. Þau hjónin væru reyndar stödd í útlöndum en útidyrnar væru ólæstar auðvitað eins og venjulega, svo ég gæti bara haft mína hentisemi. Þessi notalega gestrisni sem kom af sjálfu sér á upphafsárum búskaparins í dreifbýli reyndist aldrei kosta þau hjónakorn eftirsjá. Svona gamaldags hugsunarháttur gæti átt heima í sögu frá þarsíðustu öld, því bara tæpum áratug síðar hefur elskulegt traust á náunganum gufað upp úr flestum. Daglegar fréttir af fólki sem kemur að heimili sínu svívirtu af harðkjarna innbrotsþjófum hafa svipt okkur því sakleysi sem mörgum var eðlislægt fyrir stuttu. Nú skreppur ekki nokkur maður svo mikið sem út í bakarí án þess að hespa alla glugga vandlega aftur, melda sig til nágrannans og virkja þjófavarnarkerfið. Dagleg bölsýni fjölmiðla hefur hrætt líftóruna úr okkur öllum. Ofan á hroðalegar fjármálafréttir, sorgarsögur og heimsendaspár er nú í huganum ekki þverfótandi lengur fyrir pólskum þjófaflokkum sem bíða þess eins að rýja okkur endanlega inn að skinninu. Hundur sem bættist við fjölskylduna fyrr á þessu ári reyndist í kaupbæti vera lifandi þjófavarnarkerfi og tekur hlutverk sitt ákaflega alvarlega. Í hvert skipti sem einhver vogar sér fram hjá húsinu eftir að honum finnst að fólk eigi að vera farið að sofa, lyftir hann eyra og augnloki og urrar aðvarandi. Stjákli einhver um lóðina eftir myrkur rýkur hann upp í vígaham, æstur og geltandi og framfylgir þannig embættisskyldum sínum af fullri einurð. Skiptir þá engu máli hvort á ferð eru strangheiðarlegir nágrannar eða samviskusamur blaðberi. Alvöru þjófar fengju líklega að finna til tevatnsins. Líkt og sá óheppni ræningi sem ætlaði samkvæmt fréttum um daginn inn um svaladyr á húsi en mætti þá vígreifum varðhundi heimilisins. Það eina sem þjófurinn sá skildi eftir sig, var blóðslóð á veröndinni og sigri hrósandi seppi. Merkilegt reyndar að hundurinn og eigandi hans hafi ekki verið kærðir fyrir líkamsárás, miðað við þá lagalegu samúð sem stórþjófar virðast njóta á Íslandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Næstu sólarhringar á Gaza skipta sköpum Hlynur Már Vilhjálmsson Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal Skoðun
Kvöld eitt hér um árið hringdi ég til systur minnar og bað hana að lána mér hrærivélina sína, því þá átti ég enga sjálf. Þetta var auðsótt mál, systir mín sagði að ég skyldi bara skreppa og sækja hana. Þau hjónin væru reyndar stödd í útlöndum en útidyrnar væru ólæstar auðvitað eins og venjulega, svo ég gæti bara haft mína hentisemi. Þessi notalega gestrisni sem kom af sjálfu sér á upphafsárum búskaparins í dreifbýli reyndist aldrei kosta þau hjónakorn eftirsjá. Svona gamaldags hugsunarháttur gæti átt heima í sögu frá þarsíðustu öld, því bara tæpum áratug síðar hefur elskulegt traust á náunganum gufað upp úr flestum. Daglegar fréttir af fólki sem kemur að heimili sínu svívirtu af harðkjarna innbrotsþjófum hafa svipt okkur því sakleysi sem mörgum var eðlislægt fyrir stuttu. Nú skreppur ekki nokkur maður svo mikið sem út í bakarí án þess að hespa alla glugga vandlega aftur, melda sig til nágrannans og virkja þjófavarnarkerfið. Dagleg bölsýni fjölmiðla hefur hrætt líftóruna úr okkur öllum. Ofan á hroðalegar fjármálafréttir, sorgarsögur og heimsendaspár er nú í huganum ekki þverfótandi lengur fyrir pólskum þjófaflokkum sem bíða þess eins að rýja okkur endanlega inn að skinninu. Hundur sem bættist við fjölskylduna fyrr á þessu ári reyndist í kaupbæti vera lifandi þjófavarnarkerfi og tekur hlutverk sitt ákaflega alvarlega. Í hvert skipti sem einhver vogar sér fram hjá húsinu eftir að honum finnst að fólk eigi að vera farið að sofa, lyftir hann eyra og augnloki og urrar aðvarandi. Stjákli einhver um lóðina eftir myrkur rýkur hann upp í vígaham, æstur og geltandi og framfylgir þannig embættisskyldum sínum af fullri einurð. Skiptir þá engu máli hvort á ferð eru strangheiðarlegir nágrannar eða samviskusamur blaðberi. Alvöru þjófar fengju líklega að finna til tevatnsins. Líkt og sá óheppni ræningi sem ætlaði samkvæmt fréttum um daginn inn um svaladyr á húsi en mætti þá vígreifum varðhundi heimilisins. Það eina sem þjófurinn sá skildi eftir sig, var blóðslóð á veröndinni og sigri hrósandi seppi. Merkilegt reyndar að hundurinn og eigandi hans hafi ekki verið kærðir fyrir líkamsárás, miðað við þá lagalegu samúð sem stórþjófar virðast njóta á Íslandi.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun