Gulur, rauður, grænn og blár 11. maí 2009 06:00 Vöruskorturinn, sem talað var um í haust, er farinn að láta á sér kræla. Hann er að sjálfsögðu martröð allra þeirra sem óttast að þurfa að bíða tímunum saman í röð eftir lauk en fá síðan bara lakkrís þegar loks kemur að þeim eða þá að þurfa að gefa börnum heimatilbúna bréfbáta í afmælisgjöf. Það gæti verið gott að fara að rifja upp handbrögðin því nú er sjálfsögð vörutegund orðin nokkuð vandfundin - gömlu góðu vaxlitir frá Crayola í gulu og grænu pökkunum. Á randi mínu um bóka- og leikfangaverslanir höfuðborgarinnar kem ég yfirleitt að tómum hillum þar sem Crayola-litirnir voru vanir að vera. Stundum er þó hægt að finna stöku pakka en þá aðeins með átta litum. Ég man þá tíð þegar hægt var að kaupa 64 liti sem stóðu eins og stoltur kirkjukór upp úr Crayola-kassanum og rúsínan í pylsuendanum var innbyggður yddari. (Í þessum orðum skrifuðum fer lagið „Glory Days" með Bruce Springsteen skyndilega að hljóma í kollinum á mér og það er slæmt því mér finnst Bruce ekki skemmtilegur.) Mér finnst allir litir fallegir og vil hafa úr sem flestum að velja. Þetta varð að vandamáli þegar mig vantaði nýtt áklæði á stofustólana mína. Fyrst vildi ég gult, svo appelsínugult, þá rautt en valdi að lokum grasgrænt. Það tók tvö ár að ná niðurstöðu en auðvitað er það eðlilegur fórnarkostnaður þegar heimurinn hefur upp á svona marga fallega liti að bjóða. Þess vegna má ég heldur ekki til þess hugsa að hér alist upp kynslóð sem ekki þekkir almennilega litakassa nema af afspurn og kassarnir fái sama ljómann í lífi barna og risaeðlurnar og víkingar. Nokkuð sem hægt er að finna ummerki eftir en ómögulegt að sjá með berum augum. Þess vegna krefst ég nú aðgerða að hálfu stjórnvalda. Annars hóta ég „fjárhagslegri borgarastyrjöld", eins og maðurinn sagði í Kastljósi á mánudagskvöldið án þess að nokkur áhorfenda skildi við hvað hann ætti og fréttamanninum virtist finnast of fáránlegt til að fá útskýringu á. Eftir nokkrar vangaveltur finnst mér „fjárhagsleg borgarastyrjöld" hljóta að felast í því að þjóðin kaupi upp þá fáu Crayola-litakassa sem enn eru eftir í verslunum, fari síðan heim og teikni framtíð sína upp á nýtt, alveg sjálf. Grænt gras, blár himinn, gul sól og marglit við. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal Skoðun Næstu sólarhringar á Gaza skipta sköpum Hlynur Már Vilhjálmsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Opið bréf til stjórnvalda Elín Ýr Arnar Hafdísardóttir Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Vöruskorturinn, sem talað var um í haust, er farinn að láta á sér kræla. Hann er að sjálfsögðu martröð allra þeirra sem óttast að þurfa að bíða tímunum saman í röð eftir lauk en fá síðan bara lakkrís þegar loks kemur að þeim eða þá að þurfa að gefa börnum heimatilbúna bréfbáta í afmælisgjöf. Það gæti verið gott að fara að rifja upp handbrögðin því nú er sjálfsögð vörutegund orðin nokkuð vandfundin - gömlu góðu vaxlitir frá Crayola í gulu og grænu pökkunum. Á randi mínu um bóka- og leikfangaverslanir höfuðborgarinnar kem ég yfirleitt að tómum hillum þar sem Crayola-litirnir voru vanir að vera. Stundum er þó hægt að finna stöku pakka en þá aðeins með átta litum. Ég man þá tíð þegar hægt var að kaupa 64 liti sem stóðu eins og stoltur kirkjukór upp úr Crayola-kassanum og rúsínan í pylsuendanum var innbyggður yddari. (Í þessum orðum skrifuðum fer lagið „Glory Days" með Bruce Springsteen skyndilega að hljóma í kollinum á mér og það er slæmt því mér finnst Bruce ekki skemmtilegur.) Mér finnst allir litir fallegir og vil hafa úr sem flestum að velja. Þetta varð að vandamáli þegar mig vantaði nýtt áklæði á stofustólana mína. Fyrst vildi ég gult, svo appelsínugult, þá rautt en valdi að lokum grasgrænt. Það tók tvö ár að ná niðurstöðu en auðvitað er það eðlilegur fórnarkostnaður þegar heimurinn hefur upp á svona marga fallega liti að bjóða. Þess vegna má ég heldur ekki til þess hugsa að hér alist upp kynslóð sem ekki þekkir almennilega litakassa nema af afspurn og kassarnir fái sama ljómann í lífi barna og risaeðlurnar og víkingar. Nokkuð sem hægt er að finna ummerki eftir en ómögulegt að sjá með berum augum. Þess vegna krefst ég nú aðgerða að hálfu stjórnvalda. Annars hóta ég „fjárhagslegri borgarastyrjöld", eins og maðurinn sagði í Kastljósi á mánudagskvöldið án þess að nokkur áhorfenda skildi við hvað hann ætti og fréttamanninum virtist finnast of fáránlegt til að fá útskýringu á. Eftir nokkrar vangaveltur finnst mér „fjárhagsleg borgarastyrjöld" hljóta að felast í því að þjóðin kaupi upp þá fáu Crayola-litakassa sem enn eru eftir í verslunum, fari síðan heim og teikni framtíð sína upp á nýtt, alveg sjálf. Grænt gras, blár himinn, gul sól og marglit við.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun