Ódýr ástaróður 25. júlí 2009 00:01 Eitt ómeðvitaðasta en jafnframt með hættulegri trúboðum undanfarinna ára hefur snúist um það að stafa ofan í fólk að elska sjálft sig. Heilli kynslóð hefur verið innrætt að henni séu allir vegir færir – bara ef hún trúir á eigið ágæti. Dægurlög, sjálfshjálparbækur, vatnslitamáluð afmæliskort, sem seld eru á næstu sólbaðsstofu, hafa reynst nýju kennisetningunni hollir fylgismenn – „I believe I can fly“. Kunningi minn hélt líka eitt sinn að hann gæti flogið. Því þá var hann á kókaíni. Predikunin hefur verið nær fríkeypis og alls staðar fáanleg. Ef þú last ekki bókina eða sást ekki myndina – neita ég að trúa því að Magga frænka hafi undið sér upp að þér í síðasta jólaboði (klædd í flippaða sjálfsástarkjólinn sinn með marglitu afrísku festarnar sínar) horft djúpt í augu þér og sagt: „Júlía, maður verður bara að trúa á sjálfan sig.“ Við misstum hins vegar greinilega af því þegar náunginn heltist úr ástarlestinni. Kannski heyrðum við ekki þegar hann skall í gólfið fyrir hávaðanum í möntrunni okkar. Við fórum í það minnsta létt með að láta sem fyrri hlutinn í boðorðinu, sem Jesús kallaði sjálfur það æðsta: „Þú skalt elska náungann eins og sjálfan þig“ hafi aldrei verið til. Spurning hvort sjálfshjálparbækur undanfarinna ára hefðu ekki fremur átt að leggja áherslu á félaga okkar en okkur sjálf. Vorum við ekki nokkuð sjálfbjarga með sjálfselskuna? Árni Bergmann flutti frábært erindi hjá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands í vor sem lesa má á Smugunni. Í stuttu máli fjallar ræða hans um að það sé ekki aðeins séríslenskt vandamál um þessar mundir að menn geti ekki játað mistök sín. Heilu samfélögin, jafnvel mannkyn allt, stríði við það að geta einfaldlega ekki sagt: „Fyrirgefið. Ég gerði rangt.“ Að skipta um skoðun og sjá að sér, telji fólk merki veikleika – að það brjóti niður sjálfsmynd þess og stolt. Ofuregóið, með fulla trú á sjálfu sér, þolir ekki að hafa haft rangt fyrir sér. Ég mæli með lestri á grein Árna. Hver og einn ætti að geta tekið til í sínum garði. Ef þetta er hugarástand heimsins er svo ofurauðvelt að leggja eitthvað af mörkum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Mótórhjólasamtök á Íslandi – hvers vegna öll þessi læti? Helgi Gunnlaugsson Skoðun Hvað með dansinn? Lilja Björk Haraldsdóttir Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun
Eitt ómeðvitaðasta en jafnframt með hættulegri trúboðum undanfarinna ára hefur snúist um það að stafa ofan í fólk að elska sjálft sig. Heilli kynslóð hefur verið innrætt að henni séu allir vegir færir – bara ef hún trúir á eigið ágæti. Dægurlög, sjálfshjálparbækur, vatnslitamáluð afmæliskort, sem seld eru á næstu sólbaðsstofu, hafa reynst nýju kennisetningunni hollir fylgismenn – „I believe I can fly“. Kunningi minn hélt líka eitt sinn að hann gæti flogið. Því þá var hann á kókaíni. Predikunin hefur verið nær fríkeypis og alls staðar fáanleg. Ef þú last ekki bókina eða sást ekki myndina – neita ég að trúa því að Magga frænka hafi undið sér upp að þér í síðasta jólaboði (klædd í flippaða sjálfsástarkjólinn sinn með marglitu afrísku festarnar sínar) horft djúpt í augu þér og sagt: „Júlía, maður verður bara að trúa á sjálfan sig.“ Við misstum hins vegar greinilega af því þegar náunginn heltist úr ástarlestinni. Kannski heyrðum við ekki þegar hann skall í gólfið fyrir hávaðanum í möntrunni okkar. Við fórum í það minnsta létt með að láta sem fyrri hlutinn í boðorðinu, sem Jesús kallaði sjálfur það æðsta: „Þú skalt elska náungann eins og sjálfan þig“ hafi aldrei verið til. Spurning hvort sjálfshjálparbækur undanfarinna ára hefðu ekki fremur átt að leggja áherslu á félaga okkar en okkur sjálf. Vorum við ekki nokkuð sjálfbjarga með sjálfselskuna? Árni Bergmann flutti frábært erindi hjá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands í vor sem lesa má á Smugunni. Í stuttu máli fjallar ræða hans um að það sé ekki aðeins séríslenskt vandamál um þessar mundir að menn geti ekki játað mistök sín. Heilu samfélögin, jafnvel mannkyn allt, stríði við það að geta einfaldlega ekki sagt: „Fyrirgefið. Ég gerði rangt.“ Að skipta um skoðun og sjá að sér, telji fólk merki veikleika – að það brjóti niður sjálfsmynd þess og stolt. Ofuregóið, með fulla trú á sjálfu sér, þolir ekki að hafa haft rangt fyrir sér. Ég mæli með lestri á grein Árna. Hver og einn ætti að geta tekið til í sínum garði. Ef þetta er hugarástand heimsins er svo ofurauðvelt að leggja eitthvað af mörkum.
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun