Samræður við þjóðina Gerður Kristný skrifar 28. september 2009 06:00 Allir virtust hafa skoðun á því hver ætti að verða næsti ritstjóri Morgunblaðsins en aðallega þó á því hver ætti alls ekki að verma ritstjórastólinn. Fátt þráir fólk meira en stöðugleika og það er einmitt það sem Morgunblaðið þótti sýna hér í eina tíð. Þar störfuðu sömu ritstjórarnir áratugum saman og allir vissu fyrir hvað þeir stóðu. Og þar sem Ólafur Stephensen hafði unnið undir þeim árum saman var ráðning hans ekkert sérstaklega óþægileg. Hann var hluti af gamla Mogganum en þorði samt að bjóða upp á nýjungar. Ólafur bauð þjóðinni til dæmis að senda inn myndir af glænýjum börnum og vó þar með upp á móti öllu dána fólkinu í blaðinu. Þegar Fréttablaðið var stofnað gerðu menn þar sér að leik að kalla Morgunblaðið, sinn helsta keppinaut, blað dauðans vegna minningargreinanna. Löngu síðar sá Fréttablaðið sér reyndar ekki annað fært en að fara að birta dánartilkynningar þótt enn bjóði það ekki upp á heilu minningargreinarnar - sem er synd. Þetta er nefnilega blaðaefnið sem ég rýni hvað mest í. Ég byrja á að velta fyrir mér ljóðunum og söngtextunum sem fólk dregur fram til að minnast látinna ástvina og leita síðan uppi góðar sögur. Engir eru jafnhreinskilnir og Vestmannaeyingar. Þeir lýsa fólki nákvæmlega eins og það var. Ég fer líka yfir nöfn barnanna sem halda tombólur og Velvakandi er fyrir löngu orðinn vinur minn. Þar getur fólk spurt hvar hægt sé að láta gera við gamla bangsa og nælonsokkabuxur eða slett fram fyrriparti sem það heyrði í æsku og kannað hvort einhver þekki nú ekki seinnipartinn. Stundum hefur slík umræða teygst út í það óendanlega eins og þegar einhver vildi fá að vita hvernig kvæðið Litla stúlkan með ljósa hárið eftir Jóhann Magnús Bjarnason endaði. Þær umræður spunnust vikum ef ekki mánuðum saman. Aldrei nokkurn tímann hef ég vanið mig á að lesa það sem mest er fárast yfir, leiðarann eða Reykjavíkurbréfið, nema í þau fáu skipti sem minnst hefur verið á mig þar. Nú skilst mér að reiðinnar býsn af fólki hafi sagt upp áskriftinni að Morgunblaðsins vegna nýráðinna ritstjóra en ég geng ekki svo langt nema tombólubörnunum og dána fólkinu verði úthýst. Þessir tveir hópar minna mig á hver ég var og hver ég verð. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Nú þurfa foreldrar að vera hugrakkir Jón Pétur Zimsen Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun
Allir virtust hafa skoðun á því hver ætti að verða næsti ritstjóri Morgunblaðsins en aðallega þó á því hver ætti alls ekki að verma ritstjórastólinn. Fátt þráir fólk meira en stöðugleika og það er einmitt það sem Morgunblaðið þótti sýna hér í eina tíð. Þar störfuðu sömu ritstjórarnir áratugum saman og allir vissu fyrir hvað þeir stóðu. Og þar sem Ólafur Stephensen hafði unnið undir þeim árum saman var ráðning hans ekkert sérstaklega óþægileg. Hann var hluti af gamla Mogganum en þorði samt að bjóða upp á nýjungar. Ólafur bauð þjóðinni til dæmis að senda inn myndir af glænýjum börnum og vó þar með upp á móti öllu dána fólkinu í blaðinu. Þegar Fréttablaðið var stofnað gerðu menn þar sér að leik að kalla Morgunblaðið, sinn helsta keppinaut, blað dauðans vegna minningargreinanna. Löngu síðar sá Fréttablaðið sér reyndar ekki annað fært en að fara að birta dánartilkynningar þótt enn bjóði það ekki upp á heilu minningargreinarnar - sem er synd. Þetta er nefnilega blaðaefnið sem ég rýni hvað mest í. Ég byrja á að velta fyrir mér ljóðunum og söngtextunum sem fólk dregur fram til að minnast látinna ástvina og leita síðan uppi góðar sögur. Engir eru jafnhreinskilnir og Vestmannaeyingar. Þeir lýsa fólki nákvæmlega eins og það var. Ég fer líka yfir nöfn barnanna sem halda tombólur og Velvakandi er fyrir löngu orðinn vinur minn. Þar getur fólk spurt hvar hægt sé að láta gera við gamla bangsa og nælonsokkabuxur eða slett fram fyrriparti sem það heyrði í æsku og kannað hvort einhver þekki nú ekki seinnipartinn. Stundum hefur slík umræða teygst út í það óendanlega eins og þegar einhver vildi fá að vita hvernig kvæðið Litla stúlkan með ljósa hárið eftir Jóhann Magnús Bjarnason endaði. Þær umræður spunnust vikum ef ekki mánuðum saman. Aldrei nokkurn tímann hef ég vanið mig á að lesa það sem mest er fárast yfir, leiðarann eða Reykjavíkurbréfið, nema í þau fáu skipti sem minnst hefur verið á mig þar. Nú skilst mér að reiðinnar býsn af fólki hafi sagt upp áskriftinni að Morgunblaðsins vegna nýráðinna ritstjóra en ég geng ekki svo langt nema tombólubörnunum og dána fólkinu verði úthýst. Þessir tveir hópar minna mig á hver ég var og hver ég verð.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun