Ferðalag í hundana Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 3. júní 2008 05:00 Nákvæmlega klukkan 06.50 hvern virkan dag pípir síminn minn undur blíðlegt lag. Ekki þarf nema eitt skilvirkt handtak til að þagga niður í kvikindinu en nákvæmlega tíu mínútum seinna upphefur hann annað og grimmdarlegra garg sem kostar undantekningarlaust dálítið einvígi. Ég hamast við að reyna að sofa yfir mig en hann reynir staðfastlega að svipta heimilið næturkyrrðinni. Enn hefur mér því miður ekki tekist að kenna börnunum hversu unaðslegt það er að lúra lengur undir hlýrri sæng, heldur spretta þau upp eins og stálfjaðrir. Þar með er áreiti dagsins hafið fyrir alvöru. Með útvarpið í bakgrunni er vinnudagurinn ekki formlega hafinn fyrr en dagblöð og tölvupóstur hafa verið lesin og farinn dálítill blogghringur. Í því ferli nem ég til dæmis þann dýrmæta fróðleik að tjáning er ekki alltaf árangursrík fyrir fólk í tilfinningakreppu. Sú vitneskja hefði reyndar getað sparað dágóðan skilding, man það næst. Tek nokkur símtöl um leið og ég hræri í tölvunni, gramsa í pappírum á skrifborðinu og forgangsraða verkefnum sem óvæntar uppákomur sjá reyndar um að endurraða jafnóðum. Skrepp í Bónus í hádeginu, það er svo upplagt að nota tímann. Úps, gleymdi tannlækninum! Hver ætlaði aftur að sækja á leikskólann, var það ég? Aftur? Skynsamleg ákvörðun um að slökkva á útvarpi, sjónvarpi og síma og eiga þess í stað gæðastund með börnunum í eldhúsinu á eftir að draga dilk á eftir sér. Of lítið áreiti getur augljóslega verið varasamt. Einmitt á því andartaki sem ég rýni ofan í áhaldaskúffuna eftir verkfæri til að opna dós af niðursoðnum tómötum man ég alls ekki hvaða amboð væri heppilegt við þessar aðstæður. Sennilega ostaskeri, hvernig lítur hann aftur út? Skammhlaupið í höfðinu stóð stutt en var áhrifaríkt. Það rifjaði upp óbrigðula heilastarfsemi hér áður fyrr þegar andlit urðu kunnugleg og fengu nöfn í minninu alveg sjálfkrafa. Til að ná sama árangri nú þarf ég að nota sérstaka tækni frá Dale Carnegie við að raða í spjaldskrána í höfðinu, annars detta upplýsingarnar sem fara inn um annað eyrað viðstöðulaust út um hitt. Ef svo fer sem horfir mun mjólkin fara í bókahilluna og hamsturinn í ísskápinn, börnin út á náttfötunum og ég sjálf í hundana. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir Skoðun
Nákvæmlega klukkan 06.50 hvern virkan dag pípir síminn minn undur blíðlegt lag. Ekki þarf nema eitt skilvirkt handtak til að þagga niður í kvikindinu en nákvæmlega tíu mínútum seinna upphefur hann annað og grimmdarlegra garg sem kostar undantekningarlaust dálítið einvígi. Ég hamast við að reyna að sofa yfir mig en hann reynir staðfastlega að svipta heimilið næturkyrrðinni. Enn hefur mér því miður ekki tekist að kenna börnunum hversu unaðslegt það er að lúra lengur undir hlýrri sæng, heldur spretta þau upp eins og stálfjaðrir. Þar með er áreiti dagsins hafið fyrir alvöru. Með útvarpið í bakgrunni er vinnudagurinn ekki formlega hafinn fyrr en dagblöð og tölvupóstur hafa verið lesin og farinn dálítill blogghringur. Í því ferli nem ég til dæmis þann dýrmæta fróðleik að tjáning er ekki alltaf árangursrík fyrir fólk í tilfinningakreppu. Sú vitneskja hefði reyndar getað sparað dágóðan skilding, man það næst. Tek nokkur símtöl um leið og ég hræri í tölvunni, gramsa í pappírum á skrifborðinu og forgangsraða verkefnum sem óvæntar uppákomur sjá reyndar um að endurraða jafnóðum. Skrepp í Bónus í hádeginu, það er svo upplagt að nota tímann. Úps, gleymdi tannlækninum! Hver ætlaði aftur að sækja á leikskólann, var það ég? Aftur? Skynsamleg ákvörðun um að slökkva á útvarpi, sjónvarpi og síma og eiga þess í stað gæðastund með börnunum í eldhúsinu á eftir að draga dilk á eftir sér. Of lítið áreiti getur augljóslega verið varasamt. Einmitt á því andartaki sem ég rýni ofan í áhaldaskúffuna eftir verkfæri til að opna dós af niðursoðnum tómötum man ég alls ekki hvaða amboð væri heppilegt við þessar aðstæður. Sennilega ostaskeri, hvernig lítur hann aftur út? Skammhlaupið í höfðinu stóð stutt en var áhrifaríkt. Það rifjaði upp óbrigðula heilastarfsemi hér áður fyrr þegar andlit urðu kunnugleg og fengu nöfn í minninu alveg sjálfkrafa. Til að ná sama árangri nú þarf ég að nota sérstaka tækni frá Dale Carnegie við að raða í spjaldskrána í höfðinu, annars detta upplýsingarnar sem fara inn um annað eyrað viðstöðulaust út um hitt. Ef svo fer sem horfir mun mjólkin fara í bókahilluna og hamsturinn í ísskápinn, börnin út á náttfötunum og ég sjálf í hundana.
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun
Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun