Steinn í skó Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 9. desember 2008 16:59 Ég stóð mig að því að slökkva á sjónvarpinu um daginn þegar einhver ráðalaus ráðamaðurinn sat fyrir svörum. Ég var orðin hundleið á kreppunni. Allir umræðuþættir í sjónvarpinu snúast um kreppuna núorðið og hvert samtal við vini og kunningja snýst um kreppu. Kreppan er orðin óumflýjanlegur fylgifiskur hversdagsins, eins og steinn í skónum mínum sem minnir stöðugt á sig. Mér finnst það merki um að kreppan er orðin hversdagslegur fylgifiskur þegar skemmtikrafturinn á jólatrésskemmtuninni fyrir börn sem ég fór á um daginn fór að segja kreppubrandara. Eitthvað um að það yrðu vonandi einhverjar gjafir undir trénu, næstu jól! Ha ha ha! Fyrir utan hvað það er hallærislegt þegar sagðir eru brandarar á barnaskemmtunum eingöngu ætlaðir fullorðna fólkinu, þá fannst mér þetta ekki eiga við. Enda stökk börnunum ekki bros. Ekki það að ég sé endilega á því að það eigi að halda krökkum fyrir utan raunveruleikann. Þau verða auðvitað fyrir barðinu á kreppunni eins og allir og þurfa að læra að ekki er hægt að kaupa ýmislegt eins og hægt var áður. En rétt á meðan þau dansa kringum jólatréð hljóta þau að mega vera í friði fyrir leiðindum hversdagsins. Jólin snúast heldur ekkert um hversu margir pakkar verða undir trénu. Hvort leikjatölvur eða fartölvur leynist inni í jólapappírnum eða hvort fasani verður á borðum eða lambasteik. Jólin ættu einmitt að vera kærkomið tækifæri, mitt í þessari leiðindakreppu, til að slaka á með fjölskyldunni. Hnoða snjókarla og drekka kakó og kasta snjóboltum í hvert annað, enda eru jólin sérstaklega hagstæð á dagatalinu þetta árið. Ég er samt ekki í neinni afneitun þótt mér leiðist krepputalið. Ég veit alveg að kreppan er að yfirtaka allt. Hún hefur áhrif á hvern mann og hefur kollvarpað lífi margra. En þegar ég var að labba heim úr vinnunni seint um kvöld fyrir skemmstu var hvítt yfir öllu. Veðrið var kyrrt og snjókornin féllu hægt til jarðar. Mér lá ekkert á. Ég dólaði mér heim og gerði munstur í snjóinn með tánum. Í gluggunum í götunni minni loguðu hvít og rauð jólaljós, seríur, stjörnur og hringir og ég sá fólk dunda sér við að skreyta heimili sín fyrir innan gluggana. Ég hlakkaði til jólanna og fann ekki fyrir steininum í skónum mínum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Ég stóð mig að því að slökkva á sjónvarpinu um daginn þegar einhver ráðalaus ráðamaðurinn sat fyrir svörum. Ég var orðin hundleið á kreppunni. Allir umræðuþættir í sjónvarpinu snúast um kreppuna núorðið og hvert samtal við vini og kunningja snýst um kreppu. Kreppan er orðin óumflýjanlegur fylgifiskur hversdagsins, eins og steinn í skónum mínum sem minnir stöðugt á sig. Mér finnst það merki um að kreppan er orðin hversdagslegur fylgifiskur þegar skemmtikrafturinn á jólatrésskemmtuninni fyrir börn sem ég fór á um daginn fór að segja kreppubrandara. Eitthvað um að það yrðu vonandi einhverjar gjafir undir trénu, næstu jól! Ha ha ha! Fyrir utan hvað það er hallærislegt þegar sagðir eru brandarar á barnaskemmtunum eingöngu ætlaðir fullorðna fólkinu, þá fannst mér þetta ekki eiga við. Enda stökk börnunum ekki bros. Ekki það að ég sé endilega á því að það eigi að halda krökkum fyrir utan raunveruleikann. Þau verða auðvitað fyrir barðinu á kreppunni eins og allir og þurfa að læra að ekki er hægt að kaupa ýmislegt eins og hægt var áður. En rétt á meðan þau dansa kringum jólatréð hljóta þau að mega vera í friði fyrir leiðindum hversdagsins. Jólin snúast heldur ekkert um hversu margir pakkar verða undir trénu. Hvort leikjatölvur eða fartölvur leynist inni í jólapappírnum eða hvort fasani verður á borðum eða lambasteik. Jólin ættu einmitt að vera kærkomið tækifæri, mitt í þessari leiðindakreppu, til að slaka á með fjölskyldunni. Hnoða snjókarla og drekka kakó og kasta snjóboltum í hvert annað, enda eru jólin sérstaklega hagstæð á dagatalinu þetta árið. Ég er samt ekki í neinni afneitun þótt mér leiðist krepputalið. Ég veit alveg að kreppan er að yfirtaka allt. Hún hefur áhrif á hvern mann og hefur kollvarpað lífi margra. En þegar ég var að labba heim úr vinnunni seint um kvöld fyrir skemmstu var hvítt yfir öllu. Veðrið var kyrrt og snjókornin féllu hægt til jarðar. Mér lá ekkert á. Ég dólaði mér heim og gerði munstur í snjóinn með tánum. Í gluggunum í götunni minni loguðu hvít og rauð jólaljós, seríur, stjörnur og hringir og ég sá fólk dunda sér við að skreyta heimili sín fyrir innan gluggana. Ég hlakkaði til jólanna og fann ekki fyrir steininum í skónum mínum.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun