Einu sinni var... Gerður Kristný skrifar 5. janúar 2008 06:00 Frönsku þættirnir Einu sinni var... voru skemmtilegir. Þar birtust Fróði og félagar og sögðu frá því sem drifið hafði á daga jarðarinnar og íbúa hennar frá árdögum. Ekki var látið staðar numið í nútímanum því síðustu þættirnir veittu innsýn í framtíðina. Þá voru þetta tómar getgátur en nú er greinilegt að í þeim mátti finna sannleikskorn því að undanförnu hefur mér virst sem við værum einmitt stödd í þessum síðustu þáttum Einu sinni var ... Ekki er það þó hlýleg rödd Guðna Kolbeinssonar sem segir frá heldur ábúðarfullir fréttamenn sem skýra frá sömu menguninni og þarna birtist. Frakkar virðast ekki nenna að Disney-væða heiminn því sömu náttúruverndarsjónarmiðin birtast í bókunum um Barbapapa. Í menntaskóla reið sú tíska yfir að hárið skyldi standa á endum og til þess þurfti þar til gerðan úða. Ekki beitti ég honum án þess að hugsa um ósonlagið og fannst eins og örlög þess væru í höndunum á mér, 16 ára unglingnum. Í Háskólanum gerðum við vinkona mín síðan útvarpsinnslag þess efnis að leigubílstjórar hefðu vélina alltaf í gangi á meðan þeir biðu farþega. Ekki get ég séð að umfjöllun okkar hafi breytt miklu þegar mér verður nú gengið framhjá leigubílaröðum. Í millitíðinni hef ég líka gert mér grein fyrir því að svona eiturspúandi raðir eru ekki bara hér á Íslandi, heldur úti um allan heim. Við stöllur hefðum þurft að fara víðar með upptökutækið en um Vesturbæinn til að breyta hugarfari ökumanna. Ekkert okkar var saklaust og síst af öllu ég sem hafði ekki bara úðað hömlulaust á mér hárið, heldur líka oft ekið um á bíl og jafnvel leyft mér þann munað að rúnta heilu kvöldin. Það er ekki fyrr en nú á síðustu misserum sem ábyrgðin á gróðurhúsaáhrifunum hefur verið losuð mjúklega úr krepptum lúkum Litla mannsins. Ráðamenn heimsins hafa kippt höfðinu úr sandinum - sumir þó með lunta. Ráðstefnur hafa verið haldnar um hlýnun jarðar og þeir, sem fyrstir gerðu sér grein fyrir því að komið var í óefni, verið verðlaunaðir. Nú hlýtur loksins eitthvað að fara að gerast, enda eins gott fyrir þessa valdamiklu menn vilji þeir fá nöfn sín í sögubækurnar fyrir eitthvað annað en að hafa skellt skollaeyrum við hættu sem ætti að falla undir glæpi gegn mannkyninu. Ég man nefnilega eftir því úr barnatímunum að risaeðlurnar fórust í náttúruhamförum og enn hef ég engan hitt sem séð hefur eftir þeim. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal Skoðun Næstu sólarhringar á Gaza skipta sköpum Hlynur Már Vilhjálmsson Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun Opið bréf til stjórnvalda Elín Ýr Arnar Hafdísardóttir Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun
Frönsku þættirnir Einu sinni var... voru skemmtilegir. Þar birtust Fróði og félagar og sögðu frá því sem drifið hafði á daga jarðarinnar og íbúa hennar frá árdögum. Ekki var látið staðar numið í nútímanum því síðustu þættirnir veittu innsýn í framtíðina. Þá voru þetta tómar getgátur en nú er greinilegt að í þeim mátti finna sannleikskorn því að undanförnu hefur mér virst sem við værum einmitt stödd í þessum síðustu þáttum Einu sinni var ... Ekki er það þó hlýleg rödd Guðna Kolbeinssonar sem segir frá heldur ábúðarfullir fréttamenn sem skýra frá sömu menguninni og þarna birtist. Frakkar virðast ekki nenna að Disney-væða heiminn því sömu náttúruverndarsjónarmiðin birtast í bókunum um Barbapapa. Í menntaskóla reið sú tíska yfir að hárið skyldi standa á endum og til þess þurfti þar til gerðan úða. Ekki beitti ég honum án þess að hugsa um ósonlagið og fannst eins og örlög þess væru í höndunum á mér, 16 ára unglingnum. Í Háskólanum gerðum við vinkona mín síðan útvarpsinnslag þess efnis að leigubílstjórar hefðu vélina alltaf í gangi á meðan þeir biðu farþega. Ekki get ég séð að umfjöllun okkar hafi breytt miklu þegar mér verður nú gengið framhjá leigubílaröðum. Í millitíðinni hef ég líka gert mér grein fyrir því að svona eiturspúandi raðir eru ekki bara hér á Íslandi, heldur úti um allan heim. Við stöllur hefðum þurft að fara víðar með upptökutækið en um Vesturbæinn til að breyta hugarfari ökumanna. Ekkert okkar var saklaust og síst af öllu ég sem hafði ekki bara úðað hömlulaust á mér hárið, heldur líka oft ekið um á bíl og jafnvel leyft mér þann munað að rúnta heilu kvöldin. Það er ekki fyrr en nú á síðustu misserum sem ábyrgðin á gróðurhúsaáhrifunum hefur verið losuð mjúklega úr krepptum lúkum Litla mannsins. Ráðamenn heimsins hafa kippt höfðinu úr sandinum - sumir þó með lunta. Ráðstefnur hafa verið haldnar um hlýnun jarðar og þeir, sem fyrstir gerðu sér grein fyrir því að komið var í óefni, verið verðlaunaðir. Nú hlýtur loksins eitthvað að fara að gerast, enda eins gott fyrir þessa valdamiklu menn vilji þeir fá nöfn sín í sögubækurnar fyrir eitthvað annað en að hafa skellt skollaeyrum við hættu sem ætti að falla undir glæpi gegn mannkyninu. Ég man nefnilega eftir því úr barnatímunum að risaeðlurnar fórust í náttúruhamförum og enn hef ég engan hitt sem séð hefur eftir þeim.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun