Sleitulaus hátíðahöld Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 30. júlí 2008 06:00 Við vorum nokkrar vinkonur fyrir löngu farnar að plana villta verslunarmannahelgi. Ráðagerðirnar fólust þó ekki í tilhlökkun vegna dvalar við hjalandi lítinn læk og kvakandi fugl í mó, þótt umhyggjusamir foreldrar hafi líklega verið fóðraðir á einhverjum þægilegum skáldskap. Ekki urðu heldur sérstakar umræður um hlý föt og nesti á föstu formi. Reyndar tók aðeins fáeinar mínútur að hrifsa svefnpoka og tjald en mun lengri stund að svitna yfir hallærislegheitunum í henni móður minni sem stóð við eldavélina og steikti kótilettur í raspi. Plís mamma, það tekur enginn með sér svona nesti, það er sjoppa þarna og allt! Týpískt að ég neyðist til að taka með eitthvað glatað box með skrínukosti eins og tíðkaðist fyrir stríð. Nú þarf ég að pukrast með þetta eins og gamalmenni inni í tjaldi. Á ekki bara að senda mann með mjólkurflösku í ullarsokk líka? Svo ferðin til Tvísýnu hófst með niðurlægjandi kótilettubox á botni bakpokans. Frábær félagsandi ríkti í rútunni sem stoppaði á leiðinni svo farþegarnir kæmust út að pissa. Þá voru margir komnir langt ofan í nestisflöskurnar og mesta furða að enginn yrði eftir við veginn. Ein stúlkan kom aftur inn í bílinn með skófar á enninu en hress að öðru leyti og hafði síðar þessa reynslu til marks um gæði helgarinnar. Fleira var hægt að tína til sem sönnun einstakrar skemmtunar. Til dæmis það kraftaverk að hafa fundið tjaldstæði í myrkrinu og tekist að vöðla tjaldhúðinni utan um stangirnar. Um miðbik fyrstu náttar á þessum ágæta svefnstað þandi einhver vígalegan jeppa á skörinni og var eindregið hvattur af áhorfendum til að keyra yfir okkur. Láttu vaða yfir helvítis tjaldið, maður! Hvað er þetta lið að troða sér, svonah! Fljótlega kom þó í ljós að enginn nennti að standa í fjöldamorðum. Þess í stað var slegið upp fjörugu og mjög langdregnu partýi með nýjum vinum sem entust akkúrat jafnlengi og helgin. Þetta var fyrir digitalbyltinguna, annars myndum við sjálfsagt betur hvert eftir öðru. Þá hefðum við líka getað fest á mynd stórfenglega bálför nágrannatjaldsins niður ána, hinn ódauðlega mexíkanahatt og sitthvað fleira göfugt og gott. Seint á sunnudeginum kláruðust svo kótiletturnar dásamlegu, allar með tölu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Hvaða módel ertu? Heiðdís Geirsdóttir Skoðun Lygin um flóttamenn á Íslandi Jón Frímann Jónsson Skoðun Héraðsvötnin eru hjartsláttur fjarðarins Rakel Hinriksdóttir Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun Það er allt í lagi að vera þú sjálfur - Opið bréf til Snorra Mássonar Kári Stefánsson Skoðun Mismunun skýrir aukningu erlendra fanga Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Á að hita upp allan Faxaflóann? Eiríkur Hjálmarsson Skoðun Hlúum að persónumiðaðri nálgun í öldrunarþjónustu Margrét Guðnadóttir Skoðun Varst þú að kaupa gallaða fasteign? Sara Bryndís Þórsdóttir Skoðun Störf án staðsetningar - of hátt flækjustig eða rökrétt framþróun? Hildur Ösp Gylfadóttir,Áslaug Eir Hólmgeirsdóttir Skoðun
Við vorum nokkrar vinkonur fyrir löngu farnar að plana villta verslunarmannahelgi. Ráðagerðirnar fólust þó ekki í tilhlökkun vegna dvalar við hjalandi lítinn læk og kvakandi fugl í mó, þótt umhyggjusamir foreldrar hafi líklega verið fóðraðir á einhverjum þægilegum skáldskap. Ekki urðu heldur sérstakar umræður um hlý föt og nesti á föstu formi. Reyndar tók aðeins fáeinar mínútur að hrifsa svefnpoka og tjald en mun lengri stund að svitna yfir hallærislegheitunum í henni móður minni sem stóð við eldavélina og steikti kótilettur í raspi. Plís mamma, það tekur enginn með sér svona nesti, það er sjoppa þarna og allt! Týpískt að ég neyðist til að taka með eitthvað glatað box með skrínukosti eins og tíðkaðist fyrir stríð. Nú þarf ég að pukrast með þetta eins og gamalmenni inni í tjaldi. Á ekki bara að senda mann með mjólkurflösku í ullarsokk líka? Svo ferðin til Tvísýnu hófst með niðurlægjandi kótilettubox á botni bakpokans. Frábær félagsandi ríkti í rútunni sem stoppaði á leiðinni svo farþegarnir kæmust út að pissa. Þá voru margir komnir langt ofan í nestisflöskurnar og mesta furða að enginn yrði eftir við veginn. Ein stúlkan kom aftur inn í bílinn með skófar á enninu en hress að öðru leyti og hafði síðar þessa reynslu til marks um gæði helgarinnar. Fleira var hægt að tína til sem sönnun einstakrar skemmtunar. Til dæmis það kraftaverk að hafa fundið tjaldstæði í myrkrinu og tekist að vöðla tjaldhúðinni utan um stangirnar. Um miðbik fyrstu náttar á þessum ágæta svefnstað þandi einhver vígalegan jeppa á skörinni og var eindregið hvattur af áhorfendum til að keyra yfir okkur. Láttu vaða yfir helvítis tjaldið, maður! Hvað er þetta lið að troða sér, svonah! Fljótlega kom þó í ljós að enginn nennti að standa í fjöldamorðum. Þess í stað var slegið upp fjörugu og mjög langdregnu partýi með nýjum vinum sem entust akkúrat jafnlengi og helgin. Þetta var fyrir digitalbyltinguna, annars myndum við sjálfsagt betur hvert eftir öðru. Þá hefðum við líka getað fest á mynd stórfenglega bálför nágrannatjaldsins niður ána, hinn ódauðlega mexíkanahatt og sitthvað fleira göfugt og gott. Seint á sunnudeginum kláruðust svo kótiletturnar dásamlegu, allar með tölu.
Störf án staðsetningar - of hátt flækjustig eða rökrétt framþróun? Hildur Ösp Gylfadóttir,Áslaug Eir Hólmgeirsdóttir Skoðun
Störf án staðsetningar - of hátt flækjustig eða rökrétt framþróun? Hildur Ösp Gylfadóttir,Áslaug Eir Hólmgeirsdóttir Skoðun