Ísland fyrir Íslendínga! Ólafur Sindri Ólafsson skrifar 17. janúar 2008 06:00 Íslenska erfðamengið er vanmetinn auður sem stopular samgöngur (og kynferðislegur áhugi afdalabænda á hálfkynþroska frænkum sínum) hafa nær einar haldið verndarhendi yfir í tólf hundruð ár. Þar til núna. Jafnvel eyrnarifnir beljakar með akkerisflúr hljóta að komast við þegar þeir verða vitni að eljunni sem nokkrir íslenskir nýbúar hafa auðsýnt í baráttu sinni fyrir því að hefja kynstofninn til verðskuldaðra hæða. Betur sjá gestir en flestir. Það er eitthvað svo dásamlega dúllulegt við það að sjá spretta upp veikburða vefgorkúlur herskárra hamverndara sem óþreytandi róma allt sem íslenskt er; fiskinn, fólkið og firnindin. Og mikið leggja þessar elskur sig fram við að læra tungumálið. Þeir rembast eins og rjúpur (í vetrarbúningum að sjálfsögðu) við að hnoða íslenskan umbúnað um hugsanir sínar. Skiljanlega tapast eitthvað af merkingunni við atganginn en skítt með það - það er hugurinn sem gildir. Jónas fór ekki að fíla Hraundrangann fyrr en hann stóð hreifur á börmum danskra díkja. Íslenskir sandar, melar og móar hafa aðdráttarafl sem eykst í réttu hlutfalli við fjarlægðina í öðru veldi. Enginn elskar sín eigin engi. Sem er synd. Öðru er nær um nýbúana, sem útþöndum af stolti yfir hinu nýja ætterni sínu, blöskrar hreinlega afskiptaleysi alþýðunnar. Hvernig er komið fyrir ríki sem hefur stafsetningu og málfar frekar til marks um þjóðerni en melanín? Er nema von að Skaparinn segi okkur búa í „ýmindaðri" veröld? Ekki er leiðinlegra að kynnast öllum skemmtilegu gestaþrautunum og vísnagátunum sem fylgja þessum gárungum. Það er hægt að eyða heilu helgunum í að rýna í rúnir eins og RAHOWA!, 14, 88, 311 og HFFH. Önnur eins skemmtun hefur ekki boðist síðan vatnsgreiddir Rússar í rúllukragabolum buðu upp á glóðheitt DFK, OWO, CIF, CIM, COB og GFE með Ornellu. Það er yljandi til þess að hugsa að mannaparnir voru skjannahvítir eins og húnvetnskur héraðshöfðingi undir hárbrúskinum. Það var ekki fyrr en nokkrir þeirra felldu feldinn að húðin tók að dökkna. Upp frá því urðu til fótfráar fylkingar súkkulaðibrúnna sveina og meyja. Og þótt loðdýrin sætu eftir í skóginum og hættu sér ekki út í hitann, og jafnvel þótt þau ættu erfitt með að mynda vitræn hljóð - hvað þá setningar - þá hefur kjökur þeirra orðið háværara með tímanum uns það sprakk út í fyllingu sinni með opnun Skaparans: „Við viljum veröldina okkar til baka!" Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Sindri Ólafsson Mest lesið 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Alþjóðlegur dagur þroskaþjálfa – vettvangur á tímamótum Laufey Elísabet Gissurardóttir Skoðun Mest lesnu orð á Íslandi Friðrik Björnsson Skoðun Ónýtir vegir – eina ferðina enn Sigþór Sigurðsson Skoðun Reykjavík er meðal dreifðustu höfuðborga Evrópu Guðni Freyr Öfjörð Skoðun Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun Hafnarfjörður er bær sem styður við lífsgæði eldra fólks Valdimar Víðisson Skoðun „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson Skoðun Samræmt gæðanám eða einsleit kerfi? Bogi Ragnarsson Skoðun Verum öll tengd Sólrún Kristjánsdóttir Skoðun
Íslenska erfðamengið er vanmetinn auður sem stopular samgöngur (og kynferðislegur áhugi afdalabænda á hálfkynþroska frænkum sínum) hafa nær einar haldið verndarhendi yfir í tólf hundruð ár. Þar til núna. Jafnvel eyrnarifnir beljakar með akkerisflúr hljóta að komast við þegar þeir verða vitni að eljunni sem nokkrir íslenskir nýbúar hafa auðsýnt í baráttu sinni fyrir því að hefja kynstofninn til verðskuldaðra hæða. Betur sjá gestir en flestir. Það er eitthvað svo dásamlega dúllulegt við það að sjá spretta upp veikburða vefgorkúlur herskárra hamverndara sem óþreytandi róma allt sem íslenskt er; fiskinn, fólkið og firnindin. Og mikið leggja þessar elskur sig fram við að læra tungumálið. Þeir rembast eins og rjúpur (í vetrarbúningum að sjálfsögðu) við að hnoða íslenskan umbúnað um hugsanir sínar. Skiljanlega tapast eitthvað af merkingunni við atganginn en skítt með það - það er hugurinn sem gildir. Jónas fór ekki að fíla Hraundrangann fyrr en hann stóð hreifur á börmum danskra díkja. Íslenskir sandar, melar og móar hafa aðdráttarafl sem eykst í réttu hlutfalli við fjarlægðina í öðru veldi. Enginn elskar sín eigin engi. Sem er synd. Öðru er nær um nýbúana, sem útþöndum af stolti yfir hinu nýja ætterni sínu, blöskrar hreinlega afskiptaleysi alþýðunnar. Hvernig er komið fyrir ríki sem hefur stafsetningu og málfar frekar til marks um þjóðerni en melanín? Er nema von að Skaparinn segi okkur búa í „ýmindaðri" veröld? Ekki er leiðinlegra að kynnast öllum skemmtilegu gestaþrautunum og vísnagátunum sem fylgja þessum gárungum. Það er hægt að eyða heilu helgunum í að rýna í rúnir eins og RAHOWA!, 14, 88, 311 og HFFH. Önnur eins skemmtun hefur ekki boðist síðan vatnsgreiddir Rússar í rúllukragabolum buðu upp á glóðheitt DFK, OWO, CIF, CIM, COB og GFE með Ornellu. Það er yljandi til þess að hugsa að mannaparnir voru skjannahvítir eins og húnvetnskur héraðshöfðingi undir hárbrúskinum. Það var ekki fyrr en nokkrir þeirra felldu feldinn að húðin tók að dökkna. Upp frá því urðu til fótfráar fylkingar súkkulaðibrúnna sveina og meyja. Og þótt loðdýrin sætu eftir í skóginum og hættu sér ekki út í hitann, og jafnvel þótt þau ættu erfitt með að mynda vitræn hljóð - hvað þá setningar - þá hefur kjökur þeirra orðið háværara með tímanum uns það sprakk út í fyllingu sinni með opnun Skaparans: „Við viljum veröldina okkar til baka!"
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun
Eru starfsmenn þingflokks Samfylkingarinnar viljandi að afvegaleiða umræðu um samsköttun? Gunnar Ármannsson Skoðun