Ísland fyrir Íslendínga! Ólafur Sindri Ólafsson skrifar 17. janúar 2008 06:00 Íslenska erfðamengið er vanmetinn auður sem stopular samgöngur (og kynferðislegur áhugi afdalabænda á hálfkynþroska frænkum sínum) hafa nær einar haldið verndarhendi yfir í tólf hundruð ár. Þar til núna. Jafnvel eyrnarifnir beljakar með akkerisflúr hljóta að komast við þegar þeir verða vitni að eljunni sem nokkrir íslenskir nýbúar hafa auðsýnt í baráttu sinni fyrir því að hefja kynstofninn til verðskuldaðra hæða. Betur sjá gestir en flestir. Það er eitthvað svo dásamlega dúllulegt við það að sjá spretta upp veikburða vefgorkúlur herskárra hamverndara sem óþreytandi róma allt sem íslenskt er; fiskinn, fólkið og firnindin. Og mikið leggja þessar elskur sig fram við að læra tungumálið. Þeir rembast eins og rjúpur (í vetrarbúningum að sjálfsögðu) við að hnoða íslenskan umbúnað um hugsanir sínar. Skiljanlega tapast eitthvað af merkingunni við atganginn en skítt með það - það er hugurinn sem gildir. Jónas fór ekki að fíla Hraundrangann fyrr en hann stóð hreifur á börmum danskra díkja. Íslenskir sandar, melar og móar hafa aðdráttarafl sem eykst í réttu hlutfalli við fjarlægðina í öðru veldi. Enginn elskar sín eigin engi. Sem er synd. Öðru er nær um nýbúana, sem útþöndum af stolti yfir hinu nýja ætterni sínu, blöskrar hreinlega afskiptaleysi alþýðunnar. Hvernig er komið fyrir ríki sem hefur stafsetningu og málfar frekar til marks um þjóðerni en melanín? Er nema von að Skaparinn segi okkur búa í „ýmindaðri" veröld? Ekki er leiðinlegra að kynnast öllum skemmtilegu gestaþrautunum og vísnagátunum sem fylgja þessum gárungum. Það er hægt að eyða heilu helgunum í að rýna í rúnir eins og RAHOWA!, 14, 88, 311 og HFFH. Önnur eins skemmtun hefur ekki boðist síðan vatnsgreiddir Rússar í rúllukragabolum buðu upp á glóðheitt DFK, OWO, CIF, CIM, COB og GFE með Ornellu. Það er yljandi til þess að hugsa að mannaparnir voru skjannahvítir eins og húnvetnskur héraðshöfðingi undir hárbrúskinum. Það var ekki fyrr en nokkrir þeirra felldu feldinn að húðin tók að dökkna. Upp frá því urðu til fótfráar fylkingar súkkulaðibrúnna sveina og meyja. Og þótt loðdýrin sætu eftir í skóginum og hættu sér ekki út í hitann, og jafnvel þótt þau ættu erfitt með að mynda vitræn hljóð - hvað þá setningar - þá hefur kjökur þeirra orðið háværara með tímanum uns það sprakk út í fyllingu sinni með opnun Skaparans: „Við viljum veröldina okkar til baka!" Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ólafur Sindri Ólafsson Mest lesið Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór Ágætu fyrrum samstarfsaðilar á Þjóðminjasafni Íslands Uggi Jónsson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Menntastefna 2030 Guðmundur Ingi Kristinsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Íslenska erfðamengið er vanmetinn auður sem stopular samgöngur (og kynferðislegur áhugi afdalabænda á hálfkynþroska frænkum sínum) hafa nær einar haldið verndarhendi yfir í tólf hundruð ár. Þar til núna. Jafnvel eyrnarifnir beljakar með akkerisflúr hljóta að komast við þegar þeir verða vitni að eljunni sem nokkrir íslenskir nýbúar hafa auðsýnt í baráttu sinni fyrir því að hefja kynstofninn til verðskuldaðra hæða. Betur sjá gestir en flestir. Það er eitthvað svo dásamlega dúllulegt við það að sjá spretta upp veikburða vefgorkúlur herskárra hamverndara sem óþreytandi róma allt sem íslenskt er; fiskinn, fólkið og firnindin. Og mikið leggja þessar elskur sig fram við að læra tungumálið. Þeir rembast eins og rjúpur (í vetrarbúningum að sjálfsögðu) við að hnoða íslenskan umbúnað um hugsanir sínar. Skiljanlega tapast eitthvað af merkingunni við atganginn en skítt með það - það er hugurinn sem gildir. Jónas fór ekki að fíla Hraundrangann fyrr en hann stóð hreifur á börmum danskra díkja. Íslenskir sandar, melar og móar hafa aðdráttarafl sem eykst í réttu hlutfalli við fjarlægðina í öðru veldi. Enginn elskar sín eigin engi. Sem er synd. Öðru er nær um nýbúana, sem útþöndum af stolti yfir hinu nýja ætterni sínu, blöskrar hreinlega afskiptaleysi alþýðunnar. Hvernig er komið fyrir ríki sem hefur stafsetningu og málfar frekar til marks um þjóðerni en melanín? Er nema von að Skaparinn segi okkur búa í „ýmindaðri" veröld? Ekki er leiðinlegra að kynnast öllum skemmtilegu gestaþrautunum og vísnagátunum sem fylgja þessum gárungum. Það er hægt að eyða heilu helgunum í að rýna í rúnir eins og RAHOWA!, 14, 88, 311 og HFFH. Önnur eins skemmtun hefur ekki boðist síðan vatnsgreiddir Rússar í rúllukragabolum buðu upp á glóðheitt DFK, OWO, CIF, CIM, COB og GFE með Ornellu. Það er yljandi til þess að hugsa að mannaparnir voru skjannahvítir eins og húnvetnskur héraðshöfðingi undir hárbrúskinum. Það var ekki fyrr en nokkrir þeirra felldu feldinn að húðin tók að dökkna. Upp frá því urðu til fótfráar fylkingar súkkulaðibrúnna sveina og meyja. Og þótt loðdýrin sætu eftir í skóginum og hættu sér ekki út í hitann, og jafnvel þótt þau ættu erfitt með að mynda vitræn hljóð - hvað þá setningar - þá hefur kjökur þeirra orðið háværara með tímanum uns það sprakk út í fyllingu sinni með opnun Skaparans: „Við viljum veröldina okkar til baka!"
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun