Bögg Dr. Gunni skrifar 26. júní 2008 07:00 Ég tók strætó með hjólið upp á Akranes og hjólaði Hvalfjörðinn í bæinn. Það var frábært enda Hvalfjörður orðinn hjólareiðaparadís síðan göngin komu. Þetta voru sirka hundrað kílómetrar í brakandi blíðu og örfáir á ferli. Æðisgengið. Álverið á Grundartanga blasti við allan tímann og það böggaði mig ekki neitt. Það böggar mig dálítið að það skuli ekki hafa böggað mig meira. Kannski hefði ég átt að bölva allan tímann og steyta hnefann í átt að þessari forljótu verksmiðju. Hvað er eiginlega að mér? Ég gleymdi bara alveg að láta álverið fara í taugarnar á mér því ég glápti svo stíft upp í fjöllin og naut þess svo að vera einn með fíflum og sóleyjum. Ég gleymdi meira að segja að láta ómerkilegustu jurtina, lúpínuna, bögga mig. Hún er innflutt og allt of dugleg. Landið er smátt og smátt að verða ein bláhvít lúpínubreiða. Enn á ný er ætlast til að maður taki afstöðu í náttúruverndarmálunum. Heldurðu með Björk eða Friðriki Sophussyni? Ég vissi það ekki þá og veit það ekki nú, en einhvern veginn hallast ég að því að allt sé best í hófi. Og við eigum æðislegt land og eigum ekki að glopra því úr höndunum á okkur eins og skammsýn fífl. Það er erfitt að láta hlutina bögga sig úti í náttúrunni. Eiginlega vonlaust. Það er mun auðveldara í sollinum. Ég var ekki fyrr kominn inn á Þjóðveg eitt en böggið helltist yfir mig. Það er vonlaust að skrönglast þetta í vegarkantinum á hjóli. Örmjó rönd til að hjóla á við hliðina á aðvörunarrifflum og rosalegir trukkar á 120 í rassinum á manni. Ég óttaðist um líf mitt og var sjóðandi böggaður þegar ég slefaði loksins inn í Esjuskála. Satt að segja er allt of auðvelt að vera í linnulausu böggkasti í bænum. Umferðin eins og hún er, hrun góðærisins nær sífellt nýjum botni og allt hækkar á ógnarhraða nema kaupið manns. Bankastjórar heimta nýjar virkjanir og álver svo bankinn þeirra geti haldið áfram að skila sjö trilljón króna gróða á fyrsta ársfjórðungi og Gunnar í Krossinum er stöðugt vonbetri um að heimsendir sé loksins að bresta á með tilfallandi stuði fyrir fólk eins og hann. Úff. Engin furða að maður sakni böggleysis náttúrunnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Kjósum sterkan leiðtoga Guðlaug Hrönn Jóhannsdóttir Skoðun Halla Hrund - Þarf fólk eins og þig, fyrir fólk eins og mig? Tómas Ellert Tómasson Skoðun Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Munu kosningar bjarga Bretlandi? Guðmundur Einarsson Skoðun Vonandi endurtekur sagan sig! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Síðasti naglinn í líkkistu innanlandsflugs? Eiður Ragnarsson Skoðun Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun Framúrskarandi forseti Ásdís Ólafsdóttir Skoðun Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun Minnislausir molbúar Melkorka Ólafsdóttir Skoðun
Ég tók strætó með hjólið upp á Akranes og hjólaði Hvalfjörðinn í bæinn. Það var frábært enda Hvalfjörður orðinn hjólareiðaparadís síðan göngin komu. Þetta voru sirka hundrað kílómetrar í brakandi blíðu og örfáir á ferli. Æðisgengið. Álverið á Grundartanga blasti við allan tímann og það böggaði mig ekki neitt. Það böggar mig dálítið að það skuli ekki hafa böggað mig meira. Kannski hefði ég átt að bölva allan tímann og steyta hnefann í átt að þessari forljótu verksmiðju. Hvað er eiginlega að mér? Ég gleymdi bara alveg að láta álverið fara í taugarnar á mér því ég glápti svo stíft upp í fjöllin og naut þess svo að vera einn með fíflum og sóleyjum. Ég gleymdi meira að segja að láta ómerkilegustu jurtina, lúpínuna, bögga mig. Hún er innflutt og allt of dugleg. Landið er smátt og smátt að verða ein bláhvít lúpínubreiða. Enn á ný er ætlast til að maður taki afstöðu í náttúruverndarmálunum. Heldurðu með Björk eða Friðriki Sophussyni? Ég vissi það ekki þá og veit það ekki nú, en einhvern veginn hallast ég að því að allt sé best í hófi. Og við eigum æðislegt land og eigum ekki að glopra því úr höndunum á okkur eins og skammsýn fífl. Það er erfitt að láta hlutina bögga sig úti í náttúrunni. Eiginlega vonlaust. Það er mun auðveldara í sollinum. Ég var ekki fyrr kominn inn á Þjóðveg eitt en böggið helltist yfir mig. Það er vonlaust að skrönglast þetta í vegarkantinum á hjóli. Örmjó rönd til að hjóla á við hliðina á aðvörunarrifflum og rosalegir trukkar á 120 í rassinum á manni. Ég óttaðist um líf mitt og var sjóðandi böggaður þegar ég slefaði loksins inn í Esjuskála. Satt að segja er allt of auðvelt að vera í linnulausu böggkasti í bænum. Umferðin eins og hún er, hrun góðærisins nær sífellt nýjum botni og allt hækkar á ógnarhraða nema kaupið manns. Bankastjórar heimta nýjar virkjanir og álver svo bankinn þeirra geti haldið áfram að skila sjö trilljón króna gróða á fyrsta ársfjórðungi og Gunnar í Krossinum er stöðugt vonbetri um að heimsendir sé loksins að bresta á með tilfallandi stuði fyrir fólk eins og hann. Úff. Engin furða að maður sakni böggleysis náttúrunnar.
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Þegar orðið einelti er gjaldfellt – Til fylgjenda Katrínar Jakobsdóttur Kolbrá Höskuldsdóttir Skoðun