Vatnsréttindin of lágt metin 24. ágúst 2007 06:15 Ekki kom á óvart að mat nefndar vegna eignaréttar á rennandi vatni, sem knýja skal virkjanir kenndar við Kárahnjúka og álver á Reyðarfirði, færi talsvert hærra en forstöðumenn Landsvirkjunar töldu sæmilegt að greiða. Þeirra hugmyndir um verðmæti vatnsréttinda sem þeir vilja komast yfir eru spaugsamar í meira lagi og hljóta að vekja almennan aulahlátur á stjórnarfundum Landsvirkjunar: Bjóðum bara túkall ha ha ha. Matið, sem nefndin tók sér ærið langan tíma að komast að, er samt fjarri þeim hugmyndum sem landeigendur eystra hafa. Þar ber himin og haf á milli. Þorri manna skilur ekki vinnubrögð sem Landsvirkjun og framkvæmdavaldið viðhafa í þessu máli. Raunar fer ríkið með hluta réttinda í þessu máli og er þar eins og víðar, þar sem landsins gæði eru metin, beggja vegna borðsins. Verðmæti lands er skákað til og frá í verði í stjórnmálabrögðum. Hér er verið að semja um vatn um svipað leyti og virkjun er tekin í notkun sem nýtir fallvatnið og stóriðja ræst sem kaupir raforkuna. Er það ekki alveg öfug röð? Undir þeim kringumstæðum eru öll siðleg sjónarmið í viðskiptum fyrir borð borin, allt mat er bjagað. Ofan í kaupið segja menn blákaldir að þá skipti engu í mati á þessum gæðum að ný raforkulög gilda í landinu: hér skal vera frjáls samkeppni um rafmagnsframleiðslu og allt sem til hennar þarf. Svei. Á undanförnum áratugum hefur ríkisvaldið, framkvæmdavaldið og stjórnmálamenn í valdastólum, farið með seigdrepandi ofbeldi gegn landeigendum. Hafa þeir notið yfirburðavalds í lagasetningu, sinnuleysis almennings og óljósra hugmynda um eignarrétt á landi og legi: fjöruna og grunnmiðin hefur ríkið hrifsað úr höndum eigenda og gert að engu aldagamlan rétt. Afrétti og óbyggðir hafa þeir seilst í og lítilmagninn sem á löndin verður að strita í gegnum dómstig eftir dómstig með snata ríkisins sem hafa allt sitt megin. Að ekki sé talað um miðin. Meira að segja dómskerfið, matsnefndir, allt klabbið er á eina sveif: sjálfstæðis-sovétið skal ná fornum réttindum af þeim sem eiga með öllum tiltækum ráðum. Löngu er kominn tími til að ríkisjarðir séu skildar frá yfirráðum framkvæmdavaldsins þannig að eðlileg verðmyndun geti komist á um þau gæði sem í landi felast. Aðeins þannig er hægt að halda landinu frá því ræningjafélagi sem starfar í umboði almennings sem aldrei er spurður hvort hann vill þetta linnulausa ofbeldi gegn eignarréttinum. Og slagurinn um fallvötnin er rétt að byrja. Það er ekki almannahagur að svína landsins gæði í hendur embættismanna sem fara með þau eins og þeim sýnist. Enda er þeim mönnum fyrirmunað að hvísla hvað þeir eru að selja rafmagnið á til útlendra fyrirtækja, tölurnar eru svo lágar að þeir þora ekki fyrir sitt litla líf að anda þeim. En í vatnið skulu þeir ná, hvað sem það kostar, til að selja það á undirverði. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Páll Baldvin Baldvinsson Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Þrír dæmigerðir dagar skemmtiferðaskipafarþega í júlí Ingvar Örn Ingvarsson Skoðun „Fyrstur kemur fyrstur fær“: Börnum mismunað í aðgengi að sumarnámskeiðum á vegum Reykjavíkurborgar Foreldrar barna á starfsstöð í Vesturbæ Reykjavíkur Skoðun Útrýming mannsins á RÚV Vala Hafstað Skoðun Dagur til umhugsunar Jón Steindór Valdimarsson Skoðun Minnisleysi eða þekkingarskortur? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Stórhættulegir ágallar á örorkufrumvarpi ríkisstjórnarinnar Jóhann Páll Jóhannsson Skoðun Að leysa vandann með quick fix Guðbrandur Einarsson Skoðun Dáin og deyjandi dýr en engin neyð? Linda Karen Gunnarsdóttir Skoðun Siðferðileg heilindi Háskóla Íslands á tímum þjóðarmorðs Háskólafólk fyrir Palestínu Skoðun Heillandi Halla Hrund Stefán Hilmarsson Skoðun
Ekki kom á óvart að mat nefndar vegna eignaréttar á rennandi vatni, sem knýja skal virkjanir kenndar við Kárahnjúka og álver á Reyðarfirði, færi talsvert hærra en forstöðumenn Landsvirkjunar töldu sæmilegt að greiða. Þeirra hugmyndir um verðmæti vatnsréttinda sem þeir vilja komast yfir eru spaugsamar í meira lagi og hljóta að vekja almennan aulahlátur á stjórnarfundum Landsvirkjunar: Bjóðum bara túkall ha ha ha. Matið, sem nefndin tók sér ærið langan tíma að komast að, er samt fjarri þeim hugmyndum sem landeigendur eystra hafa. Þar ber himin og haf á milli. Þorri manna skilur ekki vinnubrögð sem Landsvirkjun og framkvæmdavaldið viðhafa í þessu máli. Raunar fer ríkið með hluta réttinda í þessu máli og er þar eins og víðar, þar sem landsins gæði eru metin, beggja vegna borðsins. Verðmæti lands er skákað til og frá í verði í stjórnmálabrögðum. Hér er verið að semja um vatn um svipað leyti og virkjun er tekin í notkun sem nýtir fallvatnið og stóriðja ræst sem kaupir raforkuna. Er það ekki alveg öfug röð? Undir þeim kringumstæðum eru öll siðleg sjónarmið í viðskiptum fyrir borð borin, allt mat er bjagað. Ofan í kaupið segja menn blákaldir að þá skipti engu í mati á þessum gæðum að ný raforkulög gilda í landinu: hér skal vera frjáls samkeppni um rafmagnsframleiðslu og allt sem til hennar þarf. Svei. Á undanförnum áratugum hefur ríkisvaldið, framkvæmdavaldið og stjórnmálamenn í valdastólum, farið með seigdrepandi ofbeldi gegn landeigendum. Hafa þeir notið yfirburðavalds í lagasetningu, sinnuleysis almennings og óljósra hugmynda um eignarrétt á landi og legi: fjöruna og grunnmiðin hefur ríkið hrifsað úr höndum eigenda og gert að engu aldagamlan rétt. Afrétti og óbyggðir hafa þeir seilst í og lítilmagninn sem á löndin verður að strita í gegnum dómstig eftir dómstig með snata ríkisins sem hafa allt sitt megin. Að ekki sé talað um miðin. Meira að segja dómskerfið, matsnefndir, allt klabbið er á eina sveif: sjálfstæðis-sovétið skal ná fornum réttindum af þeim sem eiga með öllum tiltækum ráðum. Löngu er kominn tími til að ríkisjarðir séu skildar frá yfirráðum framkvæmdavaldsins þannig að eðlileg verðmyndun geti komist á um þau gæði sem í landi felast. Aðeins þannig er hægt að halda landinu frá því ræningjafélagi sem starfar í umboði almennings sem aldrei er spurður hvort hann vill þetta linnulausa ofbeldi gegn eignarréttinum. Og slagurinn um fallvötnin er rétt að byrja. Það er ekki almannahagur að svína landsins gæði í hendur embættismanna sem fara með þau eins og þeim sýnist. Enda er þeim mönnum fyrirmunað að hvísla hvað þeir eru að selja rafmagnið á til útlendra fyrirtækja, tölurnar eru svo lágar að þeir þora ekki fyrir sitt litla líf að anda þeim. En í vatnið skulu þeir ná, hvað sem það kostar, til að selja það á undirverði.
„Fyrstur kemur fyrstur fær“: Börnum mismunað í aðgengi að sumarnámskeiðum á vegum Reykjavíkurborgar Foreldrar barna á starfsstöð í Vesturbæ Reykjavíkur Skoðun
„Fyrstur kemur fyrstur fær“: Börnum mismunað í aðgengi að sumarnámskeiðum á vegum Reykjavíkurborgar Foreldrar barna á starfsstöð í Vesturbæ Reykjavíkur Skoðun