Undrafjölskyldan í Ameríku 15. ágúst 2007 05:30 Að ala upp heila nýja manneskju er ekki smátt verkefni heldur krefst bæði hæfileika og úthalds. Þannig geta hinir dæmigerðu foreldrar sem sumir afgreiða jafnvel þrjú eða fjögur börn talist sannkallaðar hvunndagshetjur. Afrek okkar hinna venjulegu - mér liggur við að segja dauðlegu - blikna þó í samanburði við Duggers-hjónin sem búa vitaskuld í Ameríku. Nú í byrjun ágúst eignuðust þau sitt sautjánda barn. Að óathuguðu máli væri hægt að ímynda sér órakað hjólhýsahyski með bjórdós í annarri og hamborgara í hinni sem hefur aldrei kynnt sér aðgengilegar getnaðarvarnir. Rannsóknir mínar hafa hinsvegar leitt í ljós að hér er á ferð ameríski draumurinn í sinni ýktustu mynd. Ekkert afkvæmi þessara undursamlegu hjóna á við sjáanlega annmarka að glíma heldur eru þau eins og klippt út úr dúkkulísubók frá miðri síðustu öld. Öll í stíl heita þau nöfnum sem byrja á J. Yndisfögur og samheldin við að sinna hvert og eitt sínum daglegu skyldum með bros á vör, þau eldri gæta hinna yngri og enginn minnist á að þetta sé nú kannski orðið ágætt. Þvert á móti var ekki nema hálftími liðinn frá síðustu fæðingu þegar foreldrarnir voru farnir að plana þá næstu. Mömmunni fannst hálffúlt að eiga bara sjö stelpur og vill tíu stykki eins og strákana. Sannur feminísti. Börnin tóku virkan þátt í byggingu íbúðarhússins, læra öll bæði á fiðlu og píanó og ganga í skóla innan veggja heimilisins eins og tíðkast víða þarlendis. Kennararnir eru að sjálfsögðu hinir skotheldu foreldrar sem víla heldur ekki fyrir sér að fóðra allan skarann fyrir sama pening mánaðarlega og íslenskum hjónum með tvö börn tekst með sæmilegri útsjónarsemi. Í fjölmörgum frístundum leiðir heimilisfaðirinn svo biblíulestur fjölskyldunnar við eldhúsborðið. Ég kikna í hnjáliðunum yfir þessari ofurfjölskyldu og velti fyrir mér hvernig þetta gengur upp. Dettur einna helst í hug svipað feik eins og þegar kallinn fór til tunglsins, líklegast er þetta fólk ekki til í alvöru. Heima hjá mér þykir nefninlega bara alveg ljómandi gott ef allir komast út úr húsi fyrir klukkan níu á morgnana, saddir, greiddir og ógrátandi. Þá verður þetta örugglega góður dagur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Halldór 24.05.2025 Halldór #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun Nú þurfa foreldrar að vera hugrakkir Jón Pétur Zimsen Skoðun Daði Már týnir sjálfum sér Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson Skoðun
Að ala upp heila nýja manneskju er ekki smátt verkefni heldur krefst bæði hæfileika og úthalds. Þannig geta hinir dæmigerðu foreldrar sem sumir afgreiða jafnvel þrjú eða fjögur börn talist sannkallaðar hvunndagshetjur. Afrek okkar hinna venjulegu - mér liggur við að segja dauðlegu - blikna þó í samanburði við Duggers-hjónin sem búa vitaskuld í Ameríku. Nú í byrjun ágúst eignuðust þau sitt sautjánda barn. Að óathuguðu máli væri hægt að ímynda sér órakað hjólhýsahyski með bjórdós í annarri og hamborgara í hinni sem hefur aldrei kynnt sér aðgengilegar getnaðarvarnir. Rannsóknir mínar hafa hinsvegar leitt í ljós að hér er á ferð ameríski draumurinn í sinni ýktustu mynd. Ekkert afkvæmi þessara undursamlegu hjóna á við sjáanlega annmarka að glíma heldur eru þau eins og klippt út úr dúkkulísubók frá miðri síðustu öld. Öll í stíl heita þau nöfnum sem byrja á J. Yndisfögur og samheldin við að sinna hvert og eitt sínum daglegu skyldum með bros á vör, þau eldri gæta hinna yngri og enginn minnist á að þetta sé nú kannski orðið ágætt. Þvert á móti var ekki nema hálftími liðinn frá síðustu fæðingu þegar foreldrarnir voru farnir að plana þá næstu. Mömmunni fannst hálffúlt að eiga bara sjö stelpur og vill tíu stykki eins og strákana. Sannur feminísti. Börnin tóku virkan þátt í byggingu íbúðarhússins, læra öll bæði á fiðlu og píanó og ganga í skóla innan veggja heimilisins eins og tíðkast víða þarlendis. Kennararnir eru að sjálfsögðu hinir skotheldu foreldrar sem víla heldur ekki fyrir sér að fóðra allan skarann fyrir sama pening mánaðarlega og íslenskum hjónum með tvö börn tekst með sæmilegri útsjónarsemi. Í fjölmörgum frístundum leiðir heimilisfaðirinn svo biblíulestur fjölskyldunnar við eldhúsborðið. Ég kikna í hnjáliðunum yfir þessari ofurfjölskyldu og velti fyrir mér hvernig þetta gengur upp. Dettur einna helst í hug svipað feik eins og þegar kallinn fór til tunglsins, líklegast er þetta fólk ekki til í alvöru. Heima hjá mér þykir nefninlega bara alveg ljómandi gott ef allir komast út úr húsi fyrir klukkan níu á morgnana, saddir, greiddir og ógrátandi. Þá verður þetta örugglega góður dagur.
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun
Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir Skoðun