Fjölmenning og fjölmenni 12. júlí 2007 06:00 Ég er orðinn svo gamall að ég get sagt án þess að ljúga nokkru að ég man tímana tvenna. Þegar ég fyrst kveikti á perunni var sirka 1980. Í minningunni var Reykjavík dimm og grá. Flest var einsleitt og sljótt. Smám saman fór að rofa til. Margt fyrir tilstilli útlendinga sem settust hér að, eða fólks sem kom heim með ferskar hugmyndir frá hinum risastóra heimi. Kannski má mæla gæði borga í matarúrvalinu. Sirka 1980 var úrvalið fátæklegt. Ég man þegar ég sá vorrúllu í fyrsta sinn á stað sem hét líklega Rauði haninn og var þar sem 22 kom síðar. Þetta var hnausþykk rúlla með hrísgrjónum. Vinur minn át þrjá skammta og kokkarnir voru komnir fram úr eldhúsinu til að fylgjast með átvaglinu. Ég man líka þegar ég smakkaði hvítlauk í fyrsta skipti, þegar ég smakkaði fyrst mexikóskan mat og þegar ég sá fyrsta kiwiið. Næstu kynslóðir á undan mér sáu bara epli á jólunum og það þóttu tíðindi. Svona þróumst við í átt til allsnægtanna. Ég veit ekki hvort allt þetta úrval hefur gert mig að betri manni, eða hvort líf mitt sé eitthvað innihaldsríkara í grunninn en líf fornmanna sem aldrei gátu japlað á jalapenjo, en ég held samt að lífið sé skemmtilegra því fjölbreyttara sem það er og því fleiri möguleikar eru í boði. Ég segi hikstalaust húrra fyrir fjölmenningunni. Því þótti mér gaman að keyra fram hjá gamla Naustinu, sem nú lítur út eins og kínverskt hof, og sjá Kínamann með kokkahúfu standa í dyrunum, eins og beint upp úr Lukku-Láka bók. Einu sinni sá ég Hauk Morthens troða þarna upp og mér skilst að þarna hafi hin rammíslenska kokteilsósa verið fundin upp. Umbreyting Naustins er gott dæmi um fjölmenningarlega framþróun sem við erum alveg að ráða við. Þar sem kokteilsósan rann rennur nú soyasósa. Þótt við meikum fjölmenninguna er fjölmennið ennþá í tómu rugli. Það mega ekki þúsund manns hittast á einum bletti án þess að þar logi allt í slagsmálum og skrílslátum sem gætu næstum verið upp úr einhverri zombie-mynd. Það hefur akkúrat engin framþróun átt sér stað í fjölmennis-samfélaginu síðan fyrstu Norðmennirnir komu hingað - frekar afturför ef eitthvað. Er það nú ekki frekar lélegt? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Síðasti naglinn í líkkistu innanlandsflugs? Eiður Ragnarsson Skoðun Minnislausir molbúar Melkorka Ólafsdóttir Skoðun Hrunráðherrar og reynsluboltar Samfylkingarinnar Inga Sæland Skoðun Virðulegur forseti Halla Signý Kristjánsdóttir Skoðun Við elskum föt, eða hvað? Magnús Sigurbjörnsson Skoðun Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun Sjálfstæð Palestína skiptir heiminn máli Steinunn Þóra Árnadóttir Skoðun Grípum gullið tækifæri og sendum heiminum skýr skilaboð…aftur Svandís Ingimundardóttir Skoðun Skjáhætta í umferð Gunnar Geir Gunnarsson,Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun
Ég er orðinn svo gamall að ég get sagt án þess að ljúga nokkru að ég man tímana tvenna. Þegar ég fyrst kveikti á perunni var sirka 1980. Í minningunni var Reykjavík dimm og grá. Flest var einsleitt og sljótt. Smám saman fór að rofa til. Margt fyrir tilstilli útlendinga sem settust hér að, eða fólks sem kom heim með ferskar hugmyndir frá hinum risastóra heimi. Kannski má mæla gæði borga í matarúrvalinu. Sirka 1980 var úrvalið fátæklegt. Ég man þegar ég sá vorrúllu í fyrsta sinn á stað sem hét líklega Rauði haninn og var þar sem 22 kom síðar. Þetta var hnausþykk rúlla með hrísgrjónum. Vinur minn át þrjá skammta og kokkarnir voru komnir fram úr eldhúsinu til að fylgjast með átvaglinu. Ég man líka þegar ég smakkaði hvítlauk í fyrsta skipti, þegar ég smakkaði fyrst mexikóskan mat og þegar ég sá fyrsta kiwiið. Næstu kynslóðir á undan mér sáu bara epli á jólunum og það þóttu tíðindi. Svona þróumst við í átt til allsnægtanna. Ég veit ekki hvort allt þetta úrval hefur gert mig að betri manni, eða hvort líf mitt sé eitthvað innihaldsríkara í grunninn en líf fornmanna sem aldrei gátu japlað á jalapenjo, en ég held samt að lífið sé skemmtilegra því fjölbreyttara sem það er og því fleiri möguleikar eru í boði. Ég segi hikstalaust húrra fyrir fjölmenningunni. Því þótti mér gaman að keyra fram hjá gamla Naustinu, sem nú lítur út eins og kínverskt hof, og sjá Kínamann með kokkahúfu standa í dyrunum, eins og beint upp úr Lukku-Láka bók. Einu sinni sá ég Hauk Morthens troða þarna upp og mér skilst að þarna hafi hin rammíslenska kokteilsósa verið fundin upp. Umbreyting Naustins er gott dæmi um fjölmenningarlega framþróun sem við erum alveg að ráða við. Þar sem kokteilsósan rann rennur nú soyasósa. Þótt við meikum fjölmenninguna er fjölmennið ennþá í tómu rugli. Það mega ekki þúsund manns hittast á einum bletti án þess að þar logi allt í slagsmálum og skrílslátum sem gætu næstum verið upp úr einhverri zombie-mynd. Það hefur akkúrat engin framþróun átt sér stað í fjölmennis-samfélaginu síðan fyrstu Norðmennirnir komu hingað - frekar afturför ef eitthvað. Er það nú ekki frekar lélegt?
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun