Fjallkarl handa Fjallkonunni 18. júní 2007 01:00 17. júní þegar ég var að alast upp sló út skrúðgöngurnar bæði fyrsta maí og á sjómannadaginn og dró að sér svo mikinn mannfjölda niður í miðbæ að þar voru saman komin fleiri andlit en maður hafði áður séð. Og skemmtiatriðin Þjóðsöngskórinn og dansleikur á malbiki á eftir voru stórkostir menningarviðburðir sem hafa geymst í glöpóttu minninu allt fram á þennan dag. Ekki kom það manni minna á óvart hversu kaupmennskan var þjóðinni í blóð borin. Hið ólíklegasta fólk leigði sér sölutjald og sauð pylsur eða hitaði kaffi og seldi útblásnar blöðrur með svimandi álagningu. Það var greinilegt að þessi þjóð sem hafði búið við viðskiptahöft öldum saman geymdi í ólgandi blóði sér löngunina til að græða á tá og fingri. Þetta var líka dagur íslenska fánans. Öll börn fengu að kaupa sér fána til að hafa í hendinni. Þessa fána var hægt að vefja upp á skaftið og skylmast með prikunum, milli þess sem maður rétti út fánann og veifaði honum til að fagna sjálfstæðinu. Jón Sigurðsson fékk tvo blómsveiga með skilum hvern sautjánda júní, bæði á vinnustaðnum niðri á Austurvelli og svo við gröfina uppi í Hólavallagarði. Eilífðarjómfrúin fjallkonan flutti svo ávarp eða kvæði og við hinir rómantískari í hópi drengjanna óskuðum þess að einhvern tímann kæmi fjallkonan með fjallkarlinn sinn með sér og jafnvel fjallbarn líka, eitt eða fleiri. - Hví skyldi fjallkonan ein dæmd til afskekkts einlífis hjá þessari framgjörnu og fjörugu þjóð. Einstæð, barnlaus, umkomulaus. Öllu hefur farið fram síðan á æskuárum mínum, nema hvað fjallkonan er enn þá ein. ÍSLENSKIR karlmenn vilja ekki una þessari mismunun lengur og krefjast þess að fjallkonunni verði fundinn sálufélagi eða maki við hæfi fyrir næstu þjóðhátíð. Ef fjallkonan er lesbísk ætti það ekki að koma að sök, aðalatriðið er að lítil þjóð á framfaravegi muni eftir rótum sínum og skilji engan út undan þegar eitthvað er til skiptanna og gleymi umframt allt ekki fjallkonunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þráinn Bertelsson Mest lesið Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Samfélagið innan samfélagsins Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun
17. júní þegar ég var að alast upp sló út skrúðgöngurnar bæði fyrsta maí og á sjómannadaginn og dró að sér svo mikinn mannfjölda niður í miðbæ að þar voru saman komin fleiri andlit en maður hafði áður séð. Og skemmtiatriðin Þjóðsöngskórinn og dansleikur á malbiki á eftir voru stórkostir menningarviðburðir sem hafa geymst í glöpóttu minninu allt fram á þennan dag. Ekki kom það manni minna á óvart hversu kaupmennskan var þjóðinni í blóð borin. Hið ólíklegasta fólk leigði sér sölutjald og sauð pylsur eða hitaði kaffi og seldi útblásnar blöðrur með svimandi álagningu. Það var greinilegt að þessi þjóð sem hafði búið við viðskiptahöft öldum saman geymdi í ólgandi blóði sér löngunina til að græða á tá og fingri. Þetta var líka dagur íslenska fánans. Öll börn fengu að kaupa sér fána til að hafa í hendinni. Þessa fána var hægt að vefja upp á skaftið og skylmast með prikunum, milli þess sem maður rétti út fánann og veifaði honum til að fagna sjálfstæðinu. Jón Sigurðsson fékk tvo blómsveiga með skilum hvern sautjánda júní, bæði á vinnustaðnum niðri á Austurvelli og svo við gröfina uppi í Hólavallagarði. Eilífðarjómfrúin fjallkonan flutti svo ávarp eða kvæði og við hinir rómantískari í hópi drengjanna óskuðum þess að einhvern tímann kæmi fjallkonan með fjallkarlinn sinn með sér og jafnvel fjallbarn líka, eitt eða fleiri. - Hví skyldi fjallkonan ein dæmd til afskekkts einlífis hjá þessari framgjörnu og fjörugu þjóð. Einstæð, barnlaus, umkomulaus. Öllu hefur farið fram síðan á æskuárum mínum, nema hvað fjallkonan er enn þá ein. ÍSLENSKIR karlmenn vilja ekki una þessari mismunun lengur og krefjast þess að fjallkonunni verði fundinn sálufélagi eða maki við hæfi fyrir næstu þjóðhátíð. Ef fjallkonan er lesbísk ætti það ekki að koma að sök, aðalatriðið er að lítil þjóð á framfaravegi muni eftir rótum sínum og skilji engan út undan þegar eitthvað er til skiptanna og gleymi umframt allt ekki fjallkonunni.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun