Mun langamma hressast? Þórarinn Þórarinsson skrifar 16. nóvember 2004 00:01 Þegar fólk skrifar um Edduverðlaunin hefur það í gegnum árin átt það til að missa sig út í tuð og nöldur um að verðlaunin og afhending þeirra sé innihaldslaust skrum sem þjóni engum tilgangi öðrum en að leyfa sjálfhverfustu starfstéttum landsins að baða sig í hégómanum og klappa sjálfum sér lof í lófa. Ég hef sjálfur gert mig sekan um þetta og sagði meðal annars á Strik.is árið 2000 að það væri til margs um það hversu fátæklegur íslenski sjóbissnissinn væri að sömu myndirnar og sama fólkið tókst á um öll helstu verðlaunin. Verðlaunin væru svo strax komin í ameríska Óskarsverðlaunafasann og ein og sama myndin hirti verðlaun fyrir bestu leikara, leikstjórn og bestu myndina. Þessi staðreynd yrði svo til þess að þeir Ingvar E. Sigurðsson, Friðrik Þór Friðriksson og Baltasar Kormákur myndu á nokkrum árum fylla heilu arinhillurnar af Eddustyttum. Í framhaldinu stakk ég upp á því að verðlaunin yrðu veitt á svona eins og 10 ára fresti til þess að leyfa nýju blóði að blandast kólesterólmettaðri eðjunni sem fyrir væri. Ég ætla ekki að viðurkenna það að ég hafi alfarið farið með rangt mál fyrir fjórum árum en viðurkenni þó nú að íslenski kvikmynda- og sjónvarpsbransinn hefur fullan rétt á að halda svona verðlaunahátíðir og það er ekkert að því að viðurkenna þá sem þykja standa fremstir meðal jafninga á hverju ári. Þá er ekkert að því að hafa smá glamúr í kringum þetta þar sem þessar flóknu og merkilegu greinar sem blanda saman iðnaði og list þrífast á athygli og áhuga neytenda. Bandaríkjamenn kunna öðrum þjóðum fremur að trana þessu efni fram og því er fullkomlega eðlilegt að farið sé að fordæmi þeirra.Óskarsverðlaunin hafa að vísu fyrir löngu misst allt gildi sem viðurkenning á hæfileikum fólks og gæðum kvikmynda en þau virka vel á markaðinn. Það er ekkert sem segir að Eddan þurfi að hljóta sömu örlög þó hún sé afhent með smá Hollíwoodstæl og tilvist þessara verðlauna þarf ekki frekari réttlætingu en þá að þessi sívaxandi, kviki og frjói bransi þarf á allri athygli að halda. Þannig var ánægjulegt að heyra ákveðinn tón á Edduverðlaununum og þótt fólk væri að fagna og gleðjast voru ekki haldnar dæmigerðar tyllidagaræður og þess krafist, á penan hátt, að stjórnvöld og fleiri þyrftu að sýna menningarlegu gildi íslenskrar kvikmyndagerðar meiri virðingu - fyrst og fremst með fjárframlögum. Þetta er gott mál. Það sem fékk mig helst til að staldra við eftir verðlaunaafhendinguna á sunnudaginn var hvert nokkrar Eddur skiluðu sér. Ingvar E. Sigurðsson var vel að sinni Eddu kominn og á meðan hann er einfaldlega besti leikari landsins verður það að teljast fullkomlega eðlilegt að hann eignist fleiri styttur en kollegar sínir. Þá væri það vitaskuld óðs manns æði að ætla að amast við því að stórleikkonan Kristbjörg Kjeld hafi fengið verðlaun fyrir bestan leik í aukahlutverki, að Spaugstofan hafi fengið verðlaun fyrir besta skemmtiþáttinn og Ómar Ragnarsson hlotið Edduna sem vinsælasti sjónvarpsmaðurinn. Sjálfur hafði ég að vísu veðjað á að Ilmur Kristjánsdóttir fengi verðlaun fyrir aukaleik í Dís og gerði meira en að veðja. Ég taldi hreinlega ekkert annað koma til greina. Það hefur ekkert með leik Kristbjargar að gera enda var hún í toppformi í Kaldaljósi en sennilega hef ég einhvern veginn reiknað með því að ungir og ferskir talentar ættu frekar inni fyrir verðlaunum en fólk sem hefur margsannað sig.Spaugstofumenn hafa til að mynda unnið þrekvirki í sjónvarpsgríni síðustu tvo áratugina en hafa verið á hraðri niðurleið undanfarin misseri. Þeir eiga allan heiður skilið en áttu þeir endilega inni fyrir Eddunni í ár?Ómar Ragnarsson gat ekki leynt undrun sinni þegar hann tók við Eddunni fyrir vinsælasta sjónvarpsmanninn. Ómar hefur áður fengið verðlaun sem fréttamaður ársins og er þar fyrir utan löngu kominn í sérklassa. Hann hefur líklega gengið út frá því sem vísu að yngra fólk myndi hreppa hnossið að þessu sinni. Ég legg áherslu á að það er í sjálfu sér ekkert við það að athuga að þetta ágætisfólk hafi fengið verðlaunin en lýsi um leið yfir áhyggjum af því að þessar niðurstöður geti gefið tóninn fyrir verðlaun framtíðarinnar og sú hefð komist fljótlega á að litið verði á Edduna sem eðlilegt klapp á bakið fyrir vel unnin störf í gegnum árin frekar en að þau geti verið lyftistöng fyrir ungt hæfileikafólk sem er að hefja feril sinn. Þessi hugsunarvilla er rótgróin í öðrum menningarkimum og sést best á rithöfundalaunum en fólk kemst yfirleitt ekki á þau fyrr en það hefur komið ár sinni vel fyrir borð á efri árum á meðan yngri höfundar hanga á horriminni. Eddan sækir nafn sitt í fornan menningararf og verk Snorra Sturlusonar en eins og flestir vita merkir orðið “edda” langamma og í því ljósi og niðurstöðum verðlaunanna má velta því fyrir sér hvort Eddan sé að verða of gömul?Þórarinn Þórarinsson - thorarinn@frettabladid.is Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Í brennidepli Þórarinn Þórarinsson Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir skrifar Skoðun Myndir þú ráða fatlað fólk í vinnu? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding skrifar Skoðun Rauðir sokkar á 1. maí Sveinn Ólafsson skrifar Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir skrifar Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Heiðrum íslenska hestinn Berglind Margo Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir skrifar Skoðun Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez skrifar Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað ætlar þú að vera þegar þú verður stór? Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Sköpum störf við hæfi! Unnur Hrefna Jóhannsóttir skrifar Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán skrifar Skoðun Tikkað í skipulagsboxin Samúel Torfi Pétursson skrifar Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar Skoðun Sjúklingur settur í fangaklefa Arnar Þór Jónsson skrifar Skoðun Opið bréf til fjármálaráðherra, Daða Más Kristóferssonar Íris Róbertsdóttir skrifar Skoðun Ég kalla hann Isildur; mentorinn minn er gervigreind Björgmundur Guðmundsson skrifar Skoðun Hvað er „furry“ annars? Jóhanna Jódís Antonsdóttir skrifar Skoðun Jafnaðarmennskan og verkalýðsbaráttan Sigfús Ómar Höskuldsson skrifar Skoðun Hljóð og mynd íslenskra varna Arnór Sigurjónsson skrifar Skoðun Kveðjur úr Grafarvogi til þeirra sem kasta steinum úr glerhúsi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Leiðsöguhundurinn Gaur gerir mig að betri manneskju Þorkell J. Steindal skrifar Skoðun Fimmtíu ár frá lokum Víetnamstríðsins Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að undirbúa börnin okkar fyrir heim sem er að hverfa Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Bókin er minn óvinur, en mig langar samt í verknám! Davíð Bergmann skrifar Sjá meira
Þegar fólk skrifar um Edduverðlaunin hefur það í gegnum árin átt það til að missa sig út í tuð og nöldur um að verðlaunin og afhending þeirra sé innihaldslaust skrum sem þjóni engum tilgangi öðrum en að leyfa sjálfhverfustu starfstéttum landsins að baða sig í hégómanum og klappa sjálfum sér lof í lófa. Ég hef sjálfur gert mig sekan um þetta og sagði meðal annars á Strik.is árið 2000 að það væri til margs um það hversu fátæklegur íslenski sjóbissnissinn væri að sömu myndirnar og sama fólkið tókst á um öll helstu verðlaunin. Verðlaunin væru svo strax komin í ameríska Óskarsverðlaunafasann og ein og sama myndin hirti verðlaun fyrir bestu leikara, leikstjórn og bestu myndina. Þessi staðreynd yrði svo til þess að þeir Ingvar E. Sigurðsson, Friðrik Þór Friðriksson og Baltasar Kormákur myndu á nokkrum árum fylla heilu arinhillurnar af Eddustyttum. Í framhaldinu stakk ég upp á því að verðlaunin yrðu veitt á svona eins og 10 ára fresti til þess að leyfa nýju blóði að blandast kólesterólmettaðri eðjunni sem fyrir væri. Ég ætla ekki að viðurkenna það að ég hafi alfarið farið með rangt mál fyrir fjórum árum en viðurkenni þó nú að íslenski kvikmynda- og sjónvarpsbransinn hefur fullan rétt á að halda svona verðlaunahátíðir og það er ekkert að því að viðurkenna þá sem þykja standa fremstir meðal jafninga á hverju ári. Þá er ekkert að því að hafa smá glamúr í kringum þetta þar sem þessar flóknu og merkilegu greinar sem blanda saman iðnaði og list þrífast á athygli og áhuga neytenda. Bandaríkjamenn kunna öðrum þjóðum fremur að trana þessu efni fram og því er fullkomlega eðlilegt að farið sé að fordæmi þeirra.Óskarsverðlaunin hafa að vísu fyrir löngu misst allt gildi sem viðurkenning á hæfileikum fólks og gæðum kvikmynda en þau virka vel á markaðinn. Það er ekkert sem segir að Eddan þurfi að hljóta sömu örlög þó hún sé afhent með smá Hollíwoodstæl og tilvist þessara verðlauna þarf ekki frekari réttlætingu en þá að þessi sívaxandi, kviki og frjói bransi þarf á allri athygli að halda. Þannig var ánægjulegt að heyra ákveðinn tón á Edduverðlaununum og þótt fólk væri að fagna og gleðjast voru ekki haldnar dæmigerðar tyllidagaræður og þess krafist, á penan hátt, að stjórnvöld og fleiri þyrftu að sýna menningarlegu gildi íslenskrar kvikmyndagerðar meiri virðingu - fyrst og fremst með fjárframlögum. Þetta er gott mál. Það sem fékk mig helst til að staldra við eftir verðlaunaafhendinguna á sunnudaginn var hvert nokkrar Eddur skiluðu sér. Ingvar E. Sigurðsson var vel að sinni Eddu kominn og á meðan hann er einfaldlega besti leikari landsins verður það að teljast fullkomlega eðlilegt að hann eignist fleiri styttur en kollegar sínir. Þá væri það vitaskuld óðs manns æði að ætla að amast við því að stórleikkonan Kristbjörg Kjeld hafi fengið verðlaun fyrir bestan leik í aukahlutverki, að Spaugstofan hafi fengið verðlaun fyrir besta skemmtiþáttinn og Ómar Ragnarsson hlotið Edduna sem vinsælasti sjónvarpsmaðurinn. Sjálfur hafði ég að vísu veðjað á að Ilmur Kristjánsdóttir fengi verðlaun fyrir aukaleik í Dís og gerði meira en að veðja. Ég taldi hreinlega ekkert annað koma til greina. Það hefur ekkert með leik Kristbjargar að gera enda var hún í toppformi í Kaldaljósi en sennilega hef ég einhvern veginn reiknað með því að ungir og ferskir talentar ættu frekar inni fyrir verðlaunum en fólk sem hefur margsannað sig.Spaugstofumenn hafa til að mynda unnið þrekvirki í sjónvarpsgríni síðustu tvo áratugina en hafa verið á hraðri niðurleið undanfarin misseri. Þeir eiga allan heiður skilið en áttu þeir endilega inni fyrir Eddunni í ár?Ómar Ragnarsson gat ekki leynt undrun sinni þegar hann tók við Eddunni fyrir vinsælasta sjónvarpsmanninn. Ómar hefur áður fengið verðlaun sem fréttamaður ársins og er þar fyrir utan löngu kominn í sérklassa. Hann hefur líklega gengið út frá því sem vísu að yngra fólk myndi hreppa hnossið að þessu sinni. Ég legg áherslu á að það er í sjálfu sér ekkert við það að athuga að þetta ágætisfólk hafi fengið verðlaunin en lýsi um leið yfir áhyggjum af því að þessar niðurstöður geti gefið tóninn fyrir verðlaun framtíðarinnar og sú hefð komist fljótlega á að litið verði á Edduna sem eðlilegt klapp á bakið fyrir vel unnin störf í gegnum árin frekar en að þau geti verið lyftistöng fyrir ungt hæfileikafólk sem er að hefja feril sinn. Þessi hugsunarvilla er rótgróin í öðrum menningarkimum og sést best á rithöfundalaunum en fólk kemst yfirleitt ekki á þau fyrr en það hefur komið ár sinni vel fyrir borð á efri árum á meðan yngri höfundar hanga á horriminni. Eddan sækir nafn sitt í fornan menningararf og verk Snorra Sturlusonar en eins og flestir vita merkir orðið “edda” langamma og í því ljósi og niðurstöðum verðlaunanna má velta því fyrir sér hvort Eddan sé að verða of gömul?Þórarinn Þórarinsson - thorarinn@frettabladid.is
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun
Skoðun Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir skrifar
Skoðun Það sem er ósagt varðandi vinnubrögð hjá Háskólanum á Akureyri Þóra Sigurðardóttir skrifar
Skoðun Hollar skólamáltíðir fyrir loftslagið og líðan barna Laufey Steingrímsdóttir,Anna Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Jafnréttisbaráttan er brýnni en nokkru sinni fyrr Kolbrún Halldórsdóttir,Sunna Kristín Símonardóttir Skoðun