Kettinum stolið 19. júlí 2004 00:01 Smári Jósepsson segir undarlega sögu sem hann hleraði á kaffihúsi Það var fyrir einhverju síðan sem að ég sat í mestu makindum, las blöðin og svolgraði í mig kaffi á ónefndum stað niðri í miðbæ Reykjavíkur. Á næsta borði við mig sátu ungir menn og skeggræddu málin. Ég komst ekki hjá því að heyra einn þeirra segja frá raunum sínum, enda var kauði svekktur með eindæmum og há raust hans fór vart framhjá viðstöddum. Ég laumaðist til að punkta hjá mér helstu atriði sögunnar enda ekki á hverjum degi sem maður heyrir frá eins sérstæðum atburði sem þessum.Maðurinn hafði eytt hárri fjárhæð í persa- og skógarkattarblöndu fyrir nokkrum árum síðan. Hafði hann komið kisa fyrir í hýsingu norður í landi í þeirri von um að finna öfluga læðu með fjölgun í huga. Kattarástríða mannsins leyndi sér ekki og fylgdist ég fullur aðdáunar með gangi mála og hélt áfram að hripa niður það sem mér barst til eyrna.Kattarunnandinn hélt áfram með sögu sína, sagði að allt hafi leikið í lyndi, búið væri að finna kærustu handa högnanum og getnaður hefði verið á næsta leyti. Þá hafi, öllum að óvörum, kisi stungið af. Ætli hann hafi guggnað á pressunni, fundið sér kærustu að eigin vali? Dagarnir urðu að mánuðum en ekkert bólaði á litla félaganum. Skildi hann hafa orðið fyrir bíl, stokkið um borð í skip eða var hann fluttur eitthvert annað? Ég pantaði hvern kaffibollann á fætur öðrum og réð mér vart af spennu.Kom í ljós að litla demantinum hafði verið stolið, hann geltur og búið að eyrnamerkja hann nýjum eigenda. Það lá við að tár runnu niður kinnar sögumannsins, slíkt var svekkelsið yfir óhemjuganginum. Gat fólk virkilega vanvirt eignarétt annarra á svo grófan hátt? Félagar mannsins hughreystu hann og ráðlögðu honum jafnframt að kæra málið til lögreglunnar. Framferði af þessu tagi væri eitthvað sem enginn ætti að komast upp með. Sjálfur tók ég stefnuna heim á leið, uppþembdur af kaffidrykkju, með nýja sögu í farteskinu. "Félagarnir verða orðlausir er þeir heyra þessa," hugsaði ég með mér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Stuð milli stríða Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson Skoðun
Smári Jósepsson segir undarlega sögu sem hann hleraði á kaffihúsi Það var fyrir einhverju síðan sem að ég sat í mestu makindum, las blöðin og svolgraði í mig kaffi á ónefndum stað niðri í miðbæ Reykjavíkur. Á næsta borði við mig sátu ungir menn og skeggræddu málin. Ég komst ekki hjá því að heyra einn þeirra segja frá raunum sínum, enda var kauði svekktur með eindæmum og há raust hans fór vart framhjá viðstöddum. Ég laumaðist til að punkta hjá mér helstu atriði sögunnar enda ekki á hverjum degi sem maður heyrir frá eins sérstæðum atburði sem þessum.Maðurinn hafði eytt hárri fjárhæð í persa- og skógarkattarblöndu fyrir nokkrum árum síðan. Hafði hann komið kisa fyrir í hýsingu norður í landi í þeirri von um að finna öfluga læðu með fjölgun í huga. Kattarástríða mannsins leyndi sér ekki og fylgdist ég fullur aðdáunar með gangi mála og hélt áfram að hripa niður það sem mér barst til eyrna.Kattarunnandinn hélt áfram með sögu sína, sagði að allt hafi leikið í lyndi, búið væri að finna kærustu handa högnanum og getnaður hefði verið á næsta leyti. Þá hafi, öllum að óvörum, kisi stungið af. Ætli hann hafi guggnað á pressunni, fundið sér kærustu að eigin vali? Dagarnir urðu að mánuðum en ekkert bólaði á litla félaganum. Skildi hann hafa orðið fyrir bíl, stokkið um borð í skip eða var hann fluttur eitthvert annað? Ég pantaði hvern kaffibollann á fætur öðrum og réð mér vart af spennu.Kom í ljós að litla demantinum hafði verið stolið, hann geltur og búið að eyrnamerkja hann nýjum eigenda. Það lá við að tár runnu niður kinnar sögumannsins, slíkt var svekkelsið yfir óhemjuganginum. Gat fólk virkilega vanvirt eignarétt annarra á svo grófan hátt? Félagar mannsins hughreystu hann og ráðlögðu honum jafnframt að kæra málið til lögreglunnar. Framferði af þessu tagi væri eitthvað sem enginn ætti að komast upp með. Sjálfur tók ég stefnuna heim á leið, uppþembdur af kaffidrykkju, með nýja sögu í farteskinu. "Félagarnir verða orðlausir er þeir heyra þessa," hugsaði ég með mér.