Tóbaksreykingar eru banvænar og almennt frekar illa þokkaðar. Samt reykir fólk. Einfaldlega vegna þess að það er ógeðslega gott og ýkt töff að reykja. Humphrey Bogart, mesti töffari allra tíma, er sönnun þess. Dó að vísu aðeins 57 ára. Úr töffi.
Reykingar auðga líka andann og örva sköpunargáfuna. „Fáðu þér smók og sopa af kók og sjúgðu' í þig kosmíska krafta.“ Ekki ljúga þjóðskáldin í Stuðmönnum.
Þarfir efnis og anda fara því miður ekki alltaf saman og reykingar gera líkamanum ekkert gott. Því er heppilegast að reykja á meðan maður er upp á sitt besta og hætta um þrítugt.
Ég er löngu fallinn á tíma og neyðist til að hætta. Hægara sagt en gert samt eins og allir vita sem reynt hafa. Þjáningar fráhvarfanna blikna þó samanborið við niðurlæginguna sem fylgir því að hætta að vera töff.
Reykleysið er þó hverg nærri jafn hallærislegt og að reyna að bæta það upp með því að „veipa“ með þessum kjánalegu gufuvélum. Líta út fyrir að vera að bryðja handverkfæri eða heimilistæki, hjúpaður andstyggilega angandi þokuskýi svo gufuhausinn virðist helst standa í ljósum logum.
„Veiparar“ eru plága á reykingafólki, úðandi ilmgufum sínum yfir skilgreind reykingasvæði þannig að manni líður eins og í nýmóðins gasklefa þar sem boðið er upp á Zyklon B með jarðarberjabragði. Segir allt sem segja þarf um hversu glatað þetta er þegar reykingafólk er farið að kvarta undan loftmengun.
Skaðsemi sígarettunnar liggur ljós fyrir. Einhver áhöld eru um skaðleysi „veipsins“ en við skulum ekki útiloka að það sé hægt að deyja úr hallærislegheitum, rétt eins og töffi.
Að reykja eða ekki reykja, þar er efinn. Möguleikarnir eru ekki fleiri. Nema fyrir skyni skroppna plebba.
ÍBV
Víkingur R.
