Takk fyrir árin tíu, tussan þín Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar 16. nóvember 2013 06:00 Í ár eru akkúrat tíu ár síðan ég byrjaði að vinna á símanum á Fréttablaðinu. Ég var nýkomin heim úr reisu um Evrópu og vantaði vinnu. Tók í rauninni það fyrsta sem bauðst. Fékk svo lítið útborgað að það myndi varla duga fyrir einum poka í Bónus í dag. Sama dag og ég hóf störf byrjaði önnur stelpa líka á símanum. Við sátum hlið við hlið. Hún var sjúklega sæt, ljóshærð og alltaf brosandi. Hvers manns hugljúfi. Ég kannaðist svo við hana. Í marga daga reyndi ég að koma henni fyrir mig. Einn daginn fattaði ég hvar ég hafði séð hana áður. Ég var nefnilega sjúklega ástfangin af strák á þessum tíma. Hann vildi ekkert með mig hafa en ég sá varla sólina fyrir honum. Eina helgi á bar, áður en ég byrjaði á Fréttablaðinu, sá ég þennan ljóshærða samstarfsfélaga minn spjalla, hlæja og fíflast með manninum sem ég dýrkaði. Svo yfirgáfu þau staðinn saman. Þau hefðu pottþétt farið heim saman. Ég hataði hana strax. Brosti mínu falska brosi en bölvaði henni í hljóði í hvert skipti sem hún opnaði sinn óþolandi fullkomna munn. Helvítis tussan! Það reyndist mér erfiðara og erfiðara að hata hana því hún var eiginlega fáránlega frábær. Ég streittist á móti eins lengi og ég gat þangað til ég gafst upp og spurði hana hreint út hvort hún hefði sofið hjá stráknum sem ég tilbað. Ég gleymi aldrei ósvikna hlátrinum sem hún gaf frá sér. Hún hélt nú ekki! Hafði engan áhuga á honum! Þótt ótrúlegt megi virðast er þessi fyrrverandi tussa besta vinkona mín í dag. Sálufélagi sem ég gæti ekki lifað án. Ég, sem er meistari í að tala ekki um tilfinningar mínar, get alltaf leitað til hennar. Hún veit alltaf hvað hún á að segja og lætur mér alltaf líða betur. Hún gerir mig að betri manneskju. Hún fær mig til að brosa þegar mér fallast hendur. Tíu ár eru kannski ekki langur tími en ég vil ekki hugsa um hve lítilfjörlegt líf mitt væri ef ég hefði aldrei kynnst henni – helvítis tussunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Lilja Katrín Gunnarsdóttir Mest lesið Þið dirfist að kalla mig fasista og rasista? Davíð Bergmann Skoðun Í Kópavogi borga tekjuháir foreldrar leikskólabarna mest, er það svo ósanngjarnt? Rakel Ýr Isaksen Skoðun Halldór 14.06.2025 Halldór Engin haldbær rök fyrir því að dánaraðstoð skaði líknarmeðferð Ingrid Kuhlman Skoðun Brotin stjórnarandstaða í fýlu Arnar Steinn Þórarinsson Skoðun Úthlutun Matvælasjóðs Fjóla Einarsdóttir Skoðun Auðlindin er sameign – en verðmætasköpunin er ekki sjálfgefin Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Opið bréf til Ölmu Möller, heilbrigðisráðherra Anna Margrét Hrólfsdóttir,Lilja Guðmundsdóttir Skoðun Aðlögun á Austurvelli Heiða Ingimarsdóttir Skoðun Ætla stjórnvöld virkilega að eyðileggja eftirlaunasjóði verkafólks endanlega? Vilhjálmur Birgisson Skoðun
Í ár eru akkúrat tíu ár síðan ég byrjaði að vinna á símanum á Fréttablaðinu. Ég var nýkomin heim úr reisu um Evrópu og vantaði vinnu. Tók í rauninni það fyrsta sem bauðst. Fékk svo lítið útborgað að það myndi varla duga fyrir einum poka í Bónus í dag. Sama dag og ég hóf störf byrjaði önnur stelpa líka á símanum. Við sátum hlið við hlið. Hún var sjúklega sæt, ljóshærð og alltaf brosandi. Hvers manns hugljúfi. Ég kannaðist svo við hana. Í marga daga reyndi ég að koma henni fyrir mig. Einn daginn fattaði ég hvar ég hafði séð hana áður. Ég var nefnilega sjúklega ástfangin af strák á þessum tíma. Hann vildi ekkert með mig hafa en ég sá varla sólina fyrir honum. Eina helgi á bar, áður en ég byrjaði á Fréttablaðinu, sá ég þennan ljóshærða samstarfsfélaga minn spjalla, hlæja og fíflast með manninum sem ég dýrkaði. Svo yfirgáfu þau staðinn saman. Þau hefðu pottþétt farið heim saman. Ég hataði hana strax. Brosti mínu falska brosi en bölvaði henni í hljóði í hvert skipti sem hún opnaði sinn óþolandi fullkomna munn. Helvítis tussan! Það reyndist mér erfiðara og erfiðara að hata hana því hún var eiginlega fáránlega frábær. Ég streittist á móti eins lengi og ég gat þangað til ég gafst upp og spurði hana hreint út hvort hún hefði sofið hjá stráknum sem ég tilbað. Ég gleymi aldrei ósvikna hlátrinum sem hún gaf frá sér. Hún hélt nú ekki! Hafði engan áhuga á honum! Þótt ótrúlegt megi virðast er þessi fyrrverandi tussa besta vinkona mín í dag. Sálufélagi sem ég gæti ekki lifað án. Ég, sem er meistari í að tala ekki um tilfinningar mínar, get alltaf leitað til hennar. Hún veit alltaf hvað hún á að segja og lætur mér alltaf líða betur. Hún gerir mig að betri manneskju. Hún fær mig til að brosa þegar mér fallast hendur. Tíu ár eru kannski ekki langur tími en ég vil ekki hugsa um hve lítilfjörlegt líf mitt væri ef ég hefði aldrei kynnst henni – helvítis tussunni.
Í Kópavogi borga tekjuháir foreldrar leikskólabarna mest, er það svo ósanngjarnt? Rakel Ýr Isaksen Skoðun
Opið bréf til Ölmu Möller, heilbrigðisráðherra Anna Margrét Hrólfsdóttir,Lilja Guðmundsdóttir Skoðun
Ætla stjórnvöld virkilega að eyðileggja eftirlaunasjóði verkafólks endanlega? Vilhjálmur Birgisson Skoðun
Í Kópavogi borga tekjuháir foreldrar leikskólabarna mest, er það svo ósanngjarnt? Rakel Ýr Isaksen Skoðun
Opið bréf til Ölmu Möller, heilbrigðisráðherra Anna Margrét Hrólfsdóttir,Lilja Guðmundsdóttir Skoðun
Ætla stjórnvöld virkilega að eyðileggja eftirlaunasjóði verkafólks endanlega? Vilhjálmur Birgisson Skoðun