Óskalag show-manna Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 8. október 2012 06:00 Eitt laugardagskvöld fyrir um það bil ári síðan sat ég ölkátur á barnum Azahara í bænum Priego de Kordóva þegar fagur söngur barst inn um dyrnar frá götunni við glimrandi gítarundirspil, tamborínuslátt, flautuleik og bjölluklingur. Ég stökk út til að bera tónlistarfólkið augum og hlýða á þetta fagra lag sem hljómaði eins rússneskt þjóðlag en textinn var spænskur og kristilegur. Að hljómflutningi loknum kom flautuleikarinn að mér með krukku í hendi og lagði ég auðfús evru í hana en lofsorð í eyru. Hélt ég síðan fjörinu áfram á næsta bar. Eftir dágóða stund heyri ég tónlistarflutninginn aftur og þóttist heppinn að heyra þetta fagra lag á nýjan leik. Síðan þá hafa liðið nógu mörg laugardagskvöld á barnum til þess að ég hafi áttað mig á því að það er ekkert annað lag á dagskrá þessarar sveitar. Um þar síðustu helgi var ég að leysa vandamál heimsins á Azahara þegar þetta rugl glymur í eyrum einn ganginn enn. Mér svelgdist á drykknum af ófögnuði og fór að bölva þessu ómenningarlega hátterni hæfra tónlistarmanna að láta eins og enginn annar söngur hafi verið saminn í mannkynssögunni. En þá fór ég að velta því fyrir mér af hverju þetta síendurtekna lag fór svona í taugarnar á mér. Komst ég þá að því að þetta minnti mig á þá stóru meinsemd sem hrjáir menn sem fylgjast með fjölmiðlum. Það er sama hvort er hér á Spáni eða á Íslandi, alls staðar er linsunni beint að sama fólkinu sem hefur síðan upp sinn síendurtekna söng. Það getur verið taugastrekkjandi að heyra stjórnmálamenn, talsmenn hagsmunasamtaka eða sjálfskipaða talsmenn einhvers málefnis deila þessu langlundargeði með fjölmiðlafólki og hefja upp klingrið í sömu bjöllunum dag eftir dag. Fyrst hélt ég að þetta væri séríslenskt fyrirbæri í smæðinni heima en hef nú skipt um skoðun í mergðinni hér á Spáni. Hér syðra er það reyndar svo að fyrrverandi eiginkonur nautabana hafa skipað sér á þennan síbyljubás. Þær eru reyndar ekki beðnar um lausnir í efnahagslægðinni en vart má sá dagur líða að við heyrum ekki af samneyti þeirra með elskhugum, nú eða nýjum eiginmönnum. Þær segjast alltaf vera ægilega happí. Ég lét þetta rússalag yfir mig ganga í þar síðustu viku meðan ég hugsaði um fréttir dagsins. Svo fór ég að velta því fyrir mér hvort Herbert væri enn þá að syngja Can"t walk away. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Eitt laugardagskvöld fyrir um það bil ári síðan sat ég ölkátur á barnum Azahara í bænum Priego de Kordóva þegar fagur söngur barst inn um dyrnar frá götunni við glimrandi gítarundirspil, tamborínuslátt, flautuleik og bjölluklingur. Ég stökk út til að bera tónlistarfólkið augum og hlýða á þetta fagra lag sem hljómaði eins rússneskt þjóðlag en textinn var spænskur og kristilegur. Að hljómflutningi loknum kom flautuleikarinn að mér með krukku í hendi og lagði ég auðfús evru í hana en lofsorð í eyru. Hélt ég síðan fjörinu áfram á næsta bar. Eftir dágóða stund heyri ég tónlistarflutninginn aftur og þóttist heppinn að heyra þetta fagra lag á nýjan leik. Síðan þá hafa liðið nógu mörg laugardagskvöld á barnum til þess að ég hafi áttað mig á því að það er ekkert annað lag á dagskrá þessarar sveitar. Um þar síðustu helgi var ég að leysa vandamál heimsins á Azahara þegar þetta rugl glymur í eyrum einn ganginn enn. Mér svelgdist á drykknum af ófögnuði og fór að bölva þessu ómenningarlega hátterni hæfra tónlistarmanna að láta eins og enginn annar söngur hafi verið saminn í mannkynssögunni. En þá fór ég að velta því fyrir mér af hverju þetta síendurtekna lag fór svona í taugarnar á mér. Komst ég þá að því að þetta minnti mig á þá stóru meinsemd sem hrjáir menn sem fylgjast með fjölmiðlum. Það er sama hvort er hér á Spáni eða á Íslandi, alls staðar er linsunni beint að sama fólkinu sem hefur síðan upp sinn síendurtekna söng. Það getur verið taugastrekkjandi að heyra stjórnmálamenn, talsmenn hagsmunasamtaka eða sjálfskipaða talsmenn einhvers málefnis deila þessu langlundargeði með fjölmiðlafólki og hefja upp klingrið í sömu bjöllunum dag eftir dag. Fyrst hélt ég að þetta væri séríslenskt fyrirbæri í smæðinni heima en hef nú skipt um skoðun í mergðinni hér á Spáni. Hér syðra er það reyndar svo að fyrrverandi eiginkonur nautabana hafa skipað sér á þennan síbyljubás. Þær eru reyndar ekki beðnar um lausnir í efnahagslægðinni en vart má sá dagur líða að við heyrum ekki af samneyti þeirra með elskhugum, nú eða nýjum eiginmönnum. Þær segjast alltaf vera ægilega happí. Ég lét þetta rússalag yfir mig ganga í þar síðustu viku meðan ég hugsaði um fréttir dagsins. Svo fór ég að velta því fyrir mér hvort Herbert væri enn þá að syngja Can"t walk away.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun