Í túninu heima Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 13. júlí 2011 06:00 Undanfarnar tvær vikur hef ég fylgst með íslenskri æsku og hefur það fyllt mig síðbúnum áhyggjum. Hugurinn hverfur nefnilega til æskudaga á Bíldudal þegar við Logi héldum Evrópukeppni meistaraliða í túninu heima. Þó við værum aðeins tveir varð okkur ekki skotaskuld úr því að fara með hlutverk tuttugu og tveggja leikmanna, dómara og síðan tókum við okkur í munn alla frasana hans Bjarna Fel til að lýsa gangi leiksins. Þeir sem leið áttu hjá létu sér ekki bregða þótt Logi hlypi um túnið með hendur upp í loft og hrópaði „jeh" en það átti hann til að gera þegar hann skoraði mikilvægt mark. Fór ég þá fyrst með hlutverk vonsvikins markvarðar sem skammaðist yfir slökum varnarleik sinna manna en síðan brá ég mér í hlutverk samherja Loga og fagnaði honum með því að keyra hann niður í grasið, setjast klofvega yfir hann og hrópa fagnaðaróp svo undir tók í dalnum. Eitt sinn sá Öddi okkur í þessum aðförum og klóraði sér í hausnum. Til allrar hamingju var þetta fyrir þá tíð er leikmenn fóru að tína af sér spjarirnar um leið og þeir skora mikilvægt mark. Leikmenn sem okkur þóttu leiðinlegir stóðu sig venjulega ekki vel á þessum mótum. Til dæmis var Ian Rush oftast rekinn út af með skömm eða var hreinlega ekki á skotskónum. Eftir úrslitaleikinn var síðan farið upp á svalir en þar afhenti ég Loga forlátan útiblómapott sem hann hampaði með miklum fögnuði enda vel að honum kominn. Eitt sinn varð Jón á Hóli vitni að slíkri verðlaunaafhendingu. Hann sagði: „jah, strákarnir" og þá var málið útrætt. Nú hef ég séð að svo kexruglaðir krakkar eru vandfundnir. Kannski er samfélagið orðið svo móðins að passað er upp á að þeir séu ekki á víðavangi. En þá vaknar sú spurning, hvernig svona rugludallar fengu að fljóta í gegnum Grunnskóla Bíldudals svo til óáreittir. Því er til að svara að á níunda áratugnum voru sálfræðingar jafn sjaldséðir á Bíldudal og rostungar. Nei, ég lýg því, það kom einn rostungur og lagðist á hafnargarðinn árið 1984. Árið sem Ipswich Town vann Evrópukeppni meistaraliða í túninu heima. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Við höfum ekki efni á norsku leiðinni Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fólkið sem gleymdist í Grindavík Bryndís Gunnlaugsdóttir Skoðun Hver er viðskiptalegur ávinningur af EES-samningnum? Sigurbjörn Svavarsson Skoðun Ríkisstjórn sem skeytir engu Diljá Matthíasardóttir Skoðun Styðjum þá sem bjarga okkur Jens Garðar Helgason Skoðun Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun Rússar pyntuðu og myrtu úkraínsku blaðakonuna Viktoriiu Roshchyna Erlingur Erlingsson Skoðun Elsku ASÍ, bara… Nei Sunna Arnardóttir Skoðun Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun Gigtarmaí 2025 – Stuðlum að forvörnum, fræðslu og vitundarvakningu Hrönn Stefánsdóttir Skoðun
Undanfarnar tvær vikur hef ég fylgst með íslenskri æsku og hefur það fyllt mig síðbúnum áhyggjum. Hugurinn hverfur nefnilega til æskudaga á Bíldudal þegar við Logi héldum Evrópukeppni meistaraliða í túninu heima. Þó við værum aðeins tveir varð okkur ekki skotaskuld úr því að fara með hlutverk tuttugu og tveggja leikmanna, dómara og síðan tókum við okkur í munn alla frasana hans Bjarna Fel til að lýsa gangi leiksins. Þeir sem leið áttu hjá létu sér ekki bregða þótt Logi hlypi um túnið með hendur upp í loft og hrópaði „jeh" en það átti hann til að gera þegar hann skoraði mikilvægt mark. Fór ég þá fyrst með hlutverk vonsvikins markvarðar sem skammaðist yfir slökum varnarleik sinna manna en síðan brá ég mér í hlutverk samherja Loga og fagnaði honum með því að keyra hann niður í grasið, setjast klofvega yfir hann og hrópa fagnaðaróp svo undir tók í dalnum. Eitt sinn sá Öddi okkur í þessum aðförum og klóraði sér í hausnum. Til allrar hamingju var þetta fyrir þá tíð er leikmenn fóru að tína af sér spjarirnar um leið og þeir skora mikilvægt mark. Leikmenn sem okkur þóttu leiðinlegir stóðu sig venjulega ekki vel á þessum mótum. Til dæmis var Ian Rush oftast rekinn út af með skömm eða var hreinlega ekki á skotskónum. Eftir úrslitaleikinn var síðan farið upp á svalir en þar afhenti ég Loga forlátan útiblómapott sem hann hampaði með miklum fögnuði enda vel að honum kominn. Eitt sinn varð Jón á Hóli vitni að slíkri verðlaunaafhendingu. Hann sagði: „jah, strákarnir" og þá var málið útrætt. Nú hef ég séð að svo kexruglaðir krakkar eru vandfundnir. Kannski er samfélagið orðið svo móðins að passað er upp á að þeir séu ekki á víðavangi. En þá vaknar sú spurning, hvernig svona rugludallar fengu að fljóta í gegnum Grunnskóla Bíldudals svo til óáreittir. Því er til að svara að á níunda áratugnum voru sálfræðingar jafn sjaldséðir á Bíldudal og rostungar. Nei, ég lýg því, það kom einn rostungur og lagðist á hafnargarðinn árið 1984. Árið sem Ipswich Town vann Evrópukeppni meistaraliða í túninu heima.
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun
Opið bréf til hæstvirts innviðaráðherra, Eyjólfs Ármannssonar, um íslensku og ábyrgð Nichole Leigh Mosty Skoðun
Áskorun til ráðherra mennta- og barnamála og ráðherra menningarmála Anna Klara Georgsdóttir Skoðun