Aldrei aftur að vera stolt? Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 20. janúar 2010 06:00 Þegar ég var bólugrafinn unglingur vaknaði ég eitt sinn með heiftarlega bakþanka og alls ólíkum þeim sem finnast á síðum Fréttablaðsins. Ég hafði verið nærri því að næla í fallegustu skvísuna á ballinu kvöldið áður en skortur á áræðni varð til þess að ég vaknaði með bakþanka en ekki með skvísunni. Ég ætlaði aldeilis að draga lærdóm af þessu. Það skorti ekkert á áræðnina eftir þetta og helgina á eftir lét ég ekki deigan síga fyrr en foreldrar stúlkunnar hótuðu að kalla á lögregluna. Ég áttaði mig á því þar sem ég stóð rámur í snjóskafli fyrir utan glugga stúlkunnar með gítarinn í fanginu að viðsnúningurinn hafði verið full öfgakenndur. Ég fæ það stundum á tilfinninguna að við Íslendingar höfum einmitt tilhneigingu í þessa átt. Við erum stundum eins og unglingar sem gera algjöran viðsnúning á leið sinni við fyrstu hindrun þegar heillavænlegra gæti reynst að læra af þrautinni með lagni. Til dæmis er engum blöðum um það að fletta að við vorum heimskulega stolt af okkar útrásarvíkingum. Nú erum við hins vegar með bakþanka og ætlum að læra af þeim mistökum og lexían tekur okkur ekki neinum vettlingatökum. Af athyglisverðri grein sem Pawel Bartoszek skrifaði í Fréttablaðið 15. janúar síðastliðinn og því einróma lofi sem hún hlaut um víða bloggheima skilst mér nú að ekki þyki góð latína að vera stoltur af íslenska björgunarfólkinu sem varð með þeim fyrstu til að koma sér að verki í Haítí. Utanríkisráðherra fær einnig bágt fyrir að hafa orðið stoltur af því að íslenska stjórnsýslan hafði reynst vel og liðkað þannig fyrir skjótum viðbrögðum. Það er einmitt í neyðartilfellum sem hugarþelið kemur í ljós. Það er einnig þá sem það sést hvort stjórnsýslan er samansett af fólki sem er í raun að vinna í þágu annarra eða situr í bákninu til að fá öryggi eða hégómlega sæmd. Skjót viðbrögð eru eitt af lykilatriðunum við björgun. Gott hugarþel og hæfileg áræðni eru dyggðir svo eflaust ætti stoltið fullan rétt á sér í venjulegu árferði. Þótt við höfum einu sinni gert okkur að fíflum með því að vera stolt skulum við ekki láta eins og unglingur í sinni fyrstu ástarsorg sem heitir því að elska aldrei aftur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið 27-faldur hagnaður!? Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Laumu risinn í landsframleiðslunni Ása Berglind Hjálmarsdóttir Skoðun Hvernig getum við gert Ísland að eftirsóttum stað fyrir barnafjölskyldur? Birgitta Sigurðardóttir Skoðun Skúffuskýrslan sem lifði af Linda Heiðarsdóttir Skoðun Er barnið sjúkt í sykur? Elísabet Konráðsdóttir,Margrét Sigmundsdóttir Skoðun Breytum þessari sérhagsmunagæslu Aðalsteinn Leifsson Skoðun Samfylkingin er með plan um að lögfesta leikskólastigið Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Hver er stefna Viðreisnar í heilbrigðismálum og hvernig virkar hún í praksis? Sigurrós Huldudóttir Skoðun Stúlkur eiga undir högg að sækja í nauðgunarmálum Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Bleiki fíllinn í herberginu Karólína Helga Símonardóttir Skoðun
Þegar ég var bólugrafinn unglingur vaknaði ég eitt sinn með heiftarlega bakþanka og alls ólíkum þeim sem finnast á síðum Fréttablaðsins. Ég hafði verið nærri því að næla í fallegustu skvísuna á ballinu kvöldið áður en skortur á áræðni varð til þess að ég vaknaði með bakþanka en ekki með skvísunni. Ég ætlaði aldeilis að draga lærdóm af þessu. Það skorti ekkert á áræðnina eftir þetta og helgina á eftir lét ég ekki deigan síga fyrr en foreldrar stúlkunnar hótuðu að kalla á lögregluna. Ég áttaði mig á því þar sem ég stóð rámur í snjóskafli fyrir utan glugga stúlkunnar með gítarinn í fanginu að viðsnúningurinn hafði verið full öfgakenndur. Ég fæ það stundum á tilfinninguna að við Íslendingar höfum einmitt tilhneigingu í þessa átt. Við erum stundum eins og unglingar sem gera algjöran viðsnúning á leið sinni við fyrstu hindrun þegar heillavænlegra gæti reynst að læra af þrautinni með lagni. Til dæmis er engum blöðum um það að fletta að við vorum heimskulega stolt af okkar útrásarvíkingum. Nú erum við hins vegar með bakþanka og ætlum að læra af þeim mistökum og lexían tekur okkur ekki neinum vettlingatökum. Af athyglisverðri grein sem Pawel Bartoszek skrifaði í Fréttablaðið 15. janúar síðastliðinn og því einróma lofi sem hún hlaut um víða bloggheima skilst mér nú að ekki þyki góð latína að vera stoltur af íslenska björgunarfólkinu sem varð með þeim fyrstu til að koma sér að verki í Haítí. Utanríkisráðherra fær einnig bágt fyrir að hafa orðið stoltur af því að íslenska stjórnsýslan hafði reynst vel og liðkað þannig fyrir skjótum viðbrögðum. Það er einmitt í neyðartilfellum sem hugarþelið kemur í ljós. Það er einnig þá sem það sést hvort stjórnsýslan er samansett af fólki sem er í raun að vinna í þágu annarra eða situr í bákninu til að fá öryggi eða hégómlega sæmd. Skjót viðbrögð eru eitt af lykilatriðunum við björgun. Gott hugarþel og hæfileg áræðni eru dyggðir svo eflaust ætti stoltið fullan rétt á sér í venjulegu árferði. Þótt við höfum einu sinni gert okkur að fíflum með því að vera stolt skulum við ekki láta eins og unglingur í sinni fyrstu ástarsorg sem heitir því að elska aldrei aftur.
Hvernig getum við gert Ísland að eftirsóttum stað fyrir barnafjölskyldur? Birgitta Sigurðardóttir Skoðun
Hver er stefna Viðreisnar í heilbrigðismálum og hvernig virkar hún í praksis? Sigurrós Huldudóttir Skoðun
Hvernig getum við gert Ísland að eftirsóttum stað fyrir barnafjölskyldur? Birgitta Sigurðardóttir Skoðun
Hver er stefna Viðreisnar í heilbrigðismálum og hvernig virkar hún í praksis? Sigurrós Huldudóttir Skoðun