Á hærra plani Bergsteinn Sigurðsson skrifar 1. október 2010 06:00 Munið þið eftir því þegar brandarakallinn í Seðlabankanum líkti starfslokum sínum við aftöku Jesú Krists? Það féll í frekar grýttan jarðveg. Meira að segja samflokksmenn hans - fyrrverandi lærisveinar - voru ekki alveg reiðubúnir að fallast á þennan málflutning, þorðu auðvitað ekki að púa en hummuðu þetta svona fram af sér og biðu eftir að hann færi af sviðinu. Nú grípur fjármagnsfrelsarinn aftur til nærtækustu samlíkingarinnar og segir að svik þingheims séu slík að sjálfur Júdas hefði hengt sig tvisvar. Og nú fær hann barasta merkilega góðar undirtektir. Eftir að hafa verið föst í heldur úldnu og fyrirsjánlegu fari undanfarin tvö ár, er gusturinn sem fylgir þeirri stigmagnandi geggjun sem hlaupið hefur í þjóðfélagsumræðuna á undanförnum dögum næstum því hressandi. Það er að segja ef hann væri ekki svona daunillur. Fólk sem fyrir tveimur árum sagði „rólegan æsing" og lýsti yfir vandlætingu á skrílnum og fólki afmynduðu af bræði, á nú í hreinustu vandræðum með að finna nógu ljót orð yfir blóðþyrsta ógeðsviðbjóðsgraftarpakkshyskið sem vill færa fyrrverandi forsætisráðherra fyrir landsdóm. Að mínu mati var óspaklegt að fara landsdómsleiðina. Það leikur enginn vafi á því að í ríkisstjórninni sem var við völd í hruninu, að ekki sé minnst á í þeirri sem ríkti á undan, sátu stjórnmálamenn sem bera mikla pólitíska ábyrgð á því ófremdarástandi sem varð. Fyrir það ættu þeir allir að þurfa að svara með einum eða öðrum hætti. Það mátti hins vegar vera ljóst löngu fyrirfram að landsdómsleiðin væri ekki vel til þess fallin - allra síst ef markmiðið var einhvers konar uppgjör og réttlæti. Nú hefur einmitt komið á daginn að landsdómsleiðin hefur þvert á móti haft þau áhrif að Geir H. Haarde er smám saman að verða álitinn eina fórnarlamb hrunsins, vandræðabakarinn sem á að hengja fyrir hrákasmiðinn. Gott ef það eru ekki farnar að kvisast út sögur um að sést hafi til þeirra Marðar Árnasonar og Atla Gíslasonar troða Geir ofan í íþróttatösku og sparka honum á milli sín. Íslensk stjórnmálaumræða siglir nú hraðbyri í þá átt að verða krumpaðri en hún hefur verið lengi. Í stað þess að nota tækifærið og henda óhreina tauinu beinustu leið í þvottavél, með góðum skammti af ofnæmisprófuðu auðmýkingarefni, var reynt að þrífa það með gamla laginu og sjóða það upp úr keitu. Afraksturinn verður eftir því og umræðunni hefur verið loksins verið lyft upp á þetta umbeðna „hærra plan". Til hamingju. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Bergsteinn Sigurðsson Skoðanir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir Skoðun Satt og logið Bryndís Schram Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo Skoðun Er þetta í alvöru verðlaunaefni? Snorri Másson Skoðun
Munið þið eftir því þegar brandarakallinn í Seðlabankanum líkti starfslokum sínum við aftöku Jesú Krists? Það féll í frekar grýttan jarðveg. Meira að segja samflokksmenn hans - fyrrverandi lærisveinar - voru ekki alveg reiðubúnir að fallast á þennan málflutning, þorðu auðvitað ekki að púa en hummuðu þetta svona fram af sér og biðu eftir að hann færi af sviðinu. Nú grípur fjármagnsfrelsarinn aftur til nærtækustu samlíkingarinnar og segir að svik þingheims séu slík að sjálfur Júdas hefði hengt sig tvisvar. Og nú fær hann barasta merkilega góðar undirtektir. Eftir að hafa verið föst í heldur úldnu og fyrirsjánlegu fari undanfarin tvö ár, er gusturinn sem fylgir þeirri stigmagnandi geggjun sem hlaupið hefur í þjóðfélagsumræðuna á undanförnum dögum næstum því hressandi. Það er að segja ef hann væri ekki svona daunillur. Fólk sem fyrir tveimur árum sagði „rólegan æsing" og lýsti yfir vandlætingu á skrílnum og fólki afmynduðu af bræði, á nú í hreinustu vandræðum með að finna nógu ljót orð yfir blóðþyrsta ógeðsviðbjóðsgraftarpakkshyskið sem vill færa fyrrverandi forsætisráðherra fyrir landsdóm. Að mínu mati var óspaklegt að fara landsdómsleiðina. Það leikur enginn vafi á því að í ríkisstjórninni sem var við völd í hruninu, að ekki sé minnst á í þeirri sem ríkti á undan, sátu stjórnmálamenn sem bera mikla pólitíska ábyrgð á því ófremdarástandi sem varð. Fyrir það ættu þeir allir að þurfa að svara með einum eða öðrum hætti. Það mátti hins vegar vera ljóst löngu fyrirfram að landsdómsleiðin væri ekki vel til þess fallin - allra síst ef markmiðið var einhvers konar uppgjör og réttlæti. Nú hefur einmitt komið á daginn að landsdómsleiðin hefur þvert á móti haft þau áhrif að Geir H. Haarde er smám saman að verða álitinn eina fórnarlamb hrunsins, vandræðabakarinn sem á að hengja fyrir hrákasmiðinn. Gott ef það eru ekki farnar að kvisast út sögur um að sést hafi til þeirra Marðar Árnasonar og Atla Gíslasonar troða Geir ofan í íþróttatösku og sparka honum á milli sín. Íslensk stjórnmálaumræða siglir nú hraðbyri í þá átt að verða krumpaðri en hún hefur verið lengi. Í stað þess að nota tækifærið og henda óhreina tauinu beinustu leið í þvottavél, með góðum skammti af ofnæmisprófuðu auðmýkingarefni, var reynt að þrífa það með gamla laginu og sjóða það upp úr keitu. Afraksturinn verður eftir því og umræðunni hefur verið loksins verið lyft upp á þetta umbeðna „hærra plan". Til hamingju.