El clásico Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 1. desember 2010 05:00 Ég virðist ekkert hafa lært eftir allar þessar bandarísku bíómyndir sem ég hef séð í gegnum tíðina. Mér var þetta ljóst síðasta mánudagskvöld þegar ég var að horfa á El clasico með arabískum félögum mínum á krá nokkurri í bænum Priego de Córdoba á suður Spáni. Frá því í ágúst hef ég verið að bölsóttast yfir góðu gengi Real Madríd. Ég hef horft með fyrirlitningu á Ronaldo þegar hann baðar út höndum, mörkum fagnandi og sigri hrósandi. Alltaf með þennan grodda svip, eins og hann hafi nýlega lokið við að reisa mann frá dauðum. Þegar leik konungsliðsins er lokið fylgist ég venjulega með viðtali við Mourinho þjálfara liðsins og mér verður innanbrjóst, ja líklega eins og feminísta sem fær einn stóran skammt af Gilz meðan útblásna vöðva og sjálfsálit í stíl. "Fólki er illa við mig útaf því að mér gengur vel, ég vinn oft og fólk á erfitt með að taka slíkri velgengni nokkurs manns," segir þjálfarinn og ég veit vel upp á mig sökina. Innra með með vex þráin að sjá þessa hrokagikki niðurlægða, sjá þá þjást. Helst biðjast velvirðingar á öllu sem þeir hafa sagt og gert. Sjá Marca og öll þessi Madrídarblöð kokgleypa öllu galgopatalinu um konungsliðið. Það er því ekkert auðvelt að fylgjast með El calsico, það er að segja viðureign Barcelona og Real Madríd. Samkvæmt töflunni eru einungis þrjú stig í boði en í lífi sérhvers fótboltaunnanda á Spáni, og þó víðar væri leitað, hangir mun meira á spýtunni. Og það undarlega gerðist. Ég, sem hef frá blautu barnsbeini horft á bíómyndir þar sem byggð er upp andúð á vonda karlinum uns hann fær það óþvegið í lokinn, virðist vera of tregur fyrir þennan bandaríska boðskap. Hrokagikkirnir Ronaldo og Mourinho, sem og leiðindarpjakkurinn Marcelo sem ég er búinn að vera að blóta í allan vetur fyrir góða frammistöðu, voru teknir í kennslustund. Það er að segja Auðmýkt 101. Konungsliðið tapaði á Camp Nou með fimm mörkum gegn engu. En það var sama hversu ég reyndi, ég fann engan fögnuð yfir því að sjá Ronaldo niðurlútan, Mourinho niðurlægðan og afleit frammistaða Marcelo vakti ekki með mér neina kátínu. Það er alveg magnað hvað maður virðist þroskaður þegar gleði ríkir í hjarta. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Jón Sigurður Eyjólfsson Skoðanir Mest lesið Þriggja stiga þögn Bjarni Karlsson Skoðun Skýr stefna um málfrelsi Róbert H. Haraldsson Skoðun Hvers vegna sífellt fleiri sækjast eftir einveru Ingrid Kuhlman Skoðun Nú þarf að gyrða sig í brók Gunnlaugur Stefánsson Skoðun Gegn hernaði hvers konar Gunnar Björgvinsson Skoðun Verndun vatns og stjórn vatnamála Ólafur Arnar Jónsson,Sigurður Guðjónsson Skoðun Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun „Stóra fallega frumvarpið“ hans Trump Gunnar Alexander Ólafsson Skoðun Lesblindir og stuðningur í skólum Snævar Ívarsson Skoðun Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Ég virðist ekkert hafa lært eftir allar þessar bandarísku bíómyndir sem ég hef séð í gegnum tíðina. Mér var þetta ljóst síðasta mánudagskvöld þegar ég var að horfa á El clasico með arabískum félögum mínum á krá nokkurri í bænum Priego de Córdoba á suður Spáni. Frá því í ágúst hef ég verið að bölsóttast yfir góðu gengi Real Madríd. Ég hef horft með fyrirlitningu á Ronaldo þegar hann baðar út höndum, mörkum fagnandi og sigri hrósandi. Alltaf með þennan grodda svip, eins og hann hafi nýlega lokið við að reisa mann frá dauðum. Þegar leik konungsliðsins er lokið fylgist ég venjulega með viðtali við Mourinho þjálfara liðsins og mér verður innanbrjóst, ja líklega eins og feminísta sem fær einn stóran skammt af Gilz meðan útblásna vöðva og sjálfsálit í stíl. "Fólki er illa við mig útaf því að mér gengur vel, ég vinn oft og fólk á erfitt með að taka slíkri velgengni nokkurs manns," segir þjálfarinn og ég veit vel upp á mig sökina. Innra með með vex þráin að sjá þessa hrokagikki niðurlægða, sjá þá þjást. Helst biðjast velvirðingar á öllu sem þeir hafa sagt og gert. Sjá Marca og öll þessi Madrídarblöð kokgleypa öllu galgopatalinu um konungsliðið. Það er því ekkert auðvelt að fylgjast með El calsico, það er að segja viðureign Barcelona og Real Madríd. Samkvæmt töflunni eru einungis þrjú stig í boði en í lífi sérhvers fótboltaunnanda á Spáni, og þó víðar væri leitað, hangir mun meira á spýtunni. Og það undarlega gerðist. Ég, sem hef frá blautu barnsbeini horft á bíómyndir þar sem byggð er upp andúð á vonda karlinum uns hann fær það óþvegið í lokinn, virðist vera of tregur fyrir þennan bandaríska boðskap. Hrokagikkirnir Ronaldo og Mourinho, sem og leiðindarpjakkurinn Marcelo sem ég er búinn að vera að blóta í allan vetur fyrir góða frammistöðu, voru teknir í kennslustund. Það er að segja Auðmýkt 101. Konungsliðið tapaði á Camp Nou með fimm mörkum gegn engu. En það var sama hversu ég reyndi, ég fann engan fögnuð yfir því að sjá Ronaldo niðurlútan, Mourinho niðurlægðan og afleit frammistaða Marcelo vakti ekki með mér neina kátínu. Það er alveg magnað hvað maður virðist þroskaður þegar gleði ríkir í hjarta.
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun
Skóli án aðgreiningar – fallegt orðalag en brotakennd framkvæmd Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun
Börn í gámaskólum á meðan bæjarskrifstofur stækka – hvar er forgangsröðin? Ásgeir Elvar Garðarsson Skoðun