Bankasölubarningurinn 1. júlí 2005 00:01 Það fer líklega ekki vel á því að setja bankasölu í flýtimeðferð, einkanlega þegar um þjóðareign er að ræða. Svo virðist hinsvegar af fréttum undanliðinna daga og vikna að einkavæðing Búnaðarbankans og Landsbankans hafi verið gerð af meira kappi en forsjá. Ráðamenn hafa viðurkennt að við söluna hefði sitthvað mátt betur fara en við eftirgrennslan stjórnarandstöðunnar og fjölmiðla, þar á meðal Fréttablaðsins, verður ekki annað séð en töluverð fljótaskrift hafi verið á sölusamningunum. Það lá á að einkavæða. Það lá á að hrinda pólitískri hugsjón í framkvæmd. Það lá á að standa við stóru orðin um nýja sýn og aukið frelsi í viðskiptalífi landsmanna. Og auðvitað var rétt að einkavæða. Ríkið á ekki að standa í samkeppnisrekstri og mætti vitaskuld draga sig enn frekar út úr þeim ríkisrekstri sem einstaklingar eru að keppa við. En menn mega hins vegar ekki vera í slíkum pólitískum spreng að gjörningurinn kasti rýrð á sjálfa hugsjónina. Það hefur gerst í söluferli Búnaðarbankans og Landsbankans. Öll eftirmálin eru til vitnis um það. Þjóðin situr eftir og undrast ofboðið - og ekki síst misvísandi upplýsingar og útskýringar. Það er óheppilegt, svo ekki sé fastar að orði kveðið, að ekki fáist á hreint hver þáttur sjálfs forsætisráðherra var í sölu þessara merku fjármálastofnana. Skýrslum og greinargerðum um meint vanhæfi Halldórs Ásgrímssonar í tengslum við söluna ber ekki saman og þar af leiðandi má búast við því að spjótin standi áfram á forsætisráðherra á næstu mánuðum. Hann hefði betur upplýst þjóð sína um aðkomu sína að málinu langtum fyrr en hann gerði í stað þess að leggjast í vörn. Hann hefði og betur hlustað á niðurstöðu Ríkisendurskoðunar um meint vanhæfi sitt í stað þess að kynna hana sjálfur. Aðalatriði þessa máls er að efinn situr eftir hjá þjóðinni. Honum fylgja pólitísk óþægindi, jafnvel óhreinindi, en einkum þó óvissan enda er það svo að hvorki stjórnarandstaðan né forsætisráðherra hafa náð að sannfæra fólk um það hvernig söluferlinu var raunverulega háttað, hvað svo sem nýjum minnisblöðum og lögfræðiálitum líður. Og langt utan seilingar eru lykilorð á borð við gagnsæi og leikreglur; skýrar og gagnsæjar leikreglur. Við þetta bætast enn aðrir angar málsins. Fréttablaðið greindi frá því í fyrradag að Lífeyrissjóður bankamanna hefði afráðið að stefna Landsbanka Íslands, fjármálaráðherra og viðskiptaráðherra vegna vaxandi skuldbindinga sjóðsins sem rekja má beint til þess launaskriðs sem varð innan bankans af völdum einkavæðingarinnar. Stjórn sjóðsins álítur að gleymst hafi að gera ráð fyrir þessum afleiðingum bankafrelsisins. Fullyrt er að tapi lífeyrissjóðurinn málinu fyrir dómstólum eigi sjóðurinn ekki annan kost en að skerða lífeyrisgreiðslur til sjóðsfélaga. Tapi Landsbankinn málinu má hins vegar búast við því að Samson og aðrir eigendur bankans telji sig hafa greitt of hátt verð fyrir bankann og krefjist milljarða króna í endurgreiðslu, ofan í annan afslátt sem fékkst af kaupverðinu. Hér er náttúrlega spurt um pólitíska vandvirki. Og fátt er um sannfærandi svör. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fastir pennar Sigmundur Ernir Rúnarsson Mest lesið Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir Skoðun Halldór 4.10.2025 Halldór Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Að búa til aðalsmenn Kolbrún Baldursdóttir Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun
Það fer líklega ekki vel á því að setja bankasölu í flýtimeðferð, einkanlega þegar um þjóðareign er að ræða. Svo virðist hinsvegar af fréttum undanliðinna daga og vikna að einkavæðing Búnaðarbankans og Landsbankans hafi verið gerð af meira kappi en forsjá. Ráðamenn hafa viðurkennt að við söluna hefði sitthvað mátt betur fara en við eftirgrennslan stjórnarandstöðunnar og fjölmiðla, þar á meðal Fréttablaðsins, verður ekki annað séð en töluverð fljótaskrift hafi verið á sölusamningunum. Það lá á að einkavæða. Það lá á að hrinda pólitískri hugsjón í framkvæmd. Það lá á að standa við stóru orðin um nýja sýn og aukið frelsi í viðskiptalífi landsmanna. Og auðvitað var rétt að einkavæða. Ríkið á ekki að standa í samkeppnisrekstri og mætti vitaskuld draga sig enn frekar út úr þeim ríkisrekstri sem einstaklingar eru að keppa við. En menn mega hins vegar ekki vera í slíkum pólitískum spreng að gjörningurinn kasti rýrð á sjálfa hugsjónina. Það hefur gerst í söluferli Búnaðarbankans og Landsbankans. Öll eftirmálin eru til vitnis um það. Þjóðin situr eftir og undrast ofboðið - og ekki síst misvísandi upplýsingar og útskýringar. Það er óheppilegt, svo ekki sé fastar að orði kveðið, að ekki fáist á hreint hver þáttur sjálfs forsætisráðherra var í sölu þessara merku fjármálastofnana. Skýrslum og greinargerðum um meint vanhæfi Halldórs Ásgrímssonar í tengslum við söluna ber ekki saman og þar af leiðandi má búast við því að spjótin standi áfram á forsætisráðherra á næstu mánuðum. Hann hefði betur upplýst þjóð sína um aðkomu sína að málinu langtum fyrr en hann gerði í stað þess að leggjast í vörn. Hann hefði og betur hlustað á niðurstöðu Ríkisendurskoðunar um meint vanhæfi sitt í stað þess að kynna hana sjálfur. Aðalatriði þessa máls er að efinn situr eftir hjá þjóðinni. Honum fylgja pólitísk óþægindi, jafnvel óhreinindi, en einkum þó óvissan enda er það svo að hvorki stjórnarandstaðan né forsætisráðherra hafa náð að sannfæra fólk um það hvernig söluferlinu var raunverulega háttað, hvað svo sem nýjum minnisblöðum og lögfræðiálitum líður. Og langt utan seilingar eru lykilorð á borð við gagnsæi og leikreglur; skýrar og gagnsæjar leikreglur. Við þetta bætast enn aðrir angar málsins. Fréttablaðið greindi frá því í fyrradag að Lífeyrissjóður bankamanna hefði afráðið að stefna Landsbanka Íslands, fjármálaráðherra og viðskiptaráðherra vegna vaxandi skuldbindinga sjóðsins sem rekja má beint til þess launaskriðs sem varð innan bankans af völdum einkavæðingarinnar. Stjórn sjóðsins álítur að gleymst hafi að gera ráð fyrir þessum afleiðingum bankafrelsisins. Fullyrt er að tapi lífeyrissjóðurinn málinu fyrir dómstólum eigi sjóðurinn ekki annan kost en að skerða lífeyrisgreiðslur til sjóðsfélaga. Tapi Landsbankinn málinu má hins vegar búast við því að Samson og aðrir eigendur bankans telji sig hafa greitt of hátt verð fyrir bankann og krefjist milljarða króna í endurgreiðslu, ofan í annan afslátt sem fékkst af kaupverðinu. Hér er náttúrlega spurt um pólitíska vandvirki. Og fátt er um sannfærandi svör.
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun