Háskóli á sandi Ásrún Birgisdóttir skrifar 16. október 2014 07:00 Í kvæði sem ég söng oft á leikskóla þegar ég var lítil var fjallað um tvo menn. Annar þeirra byggði á sandi en hinn á bjargi. Þegar kom svo rigning féll hús annars þeirra, meðan hitt stóð fast. Síðastliðna níu daga hafa félagar mínir í Stúdentaráði fjallað um málefni háskólans í greinum sínum sem allar eru partur af átakinu ,,Áfram í fremstu röð?“. Þar hefur verið fjallað um fjárskort, falin skólagjöld, stöðu heilbrigðiskerfisins, brotin loforð og síðast en ekki síst Lánasjóðinn margumtalaða. Við lestur þessara greina hefur mér verið hugsað til kvæðisins sem ég söng svo glatt sem barn á leikskólanum í Breiðholtinu. Mitt framlag til þessa átaks er frá persónulegra sjónarhorni. Ég er ekki þessi dæmigerði háskólanemi sem varð stúdent tvítugur og fór beint í háskólann vitandi nákvæmlega hvað ég ætlaði mér að læra og verða. Ég ólst upp í Breiðholtinu, hjá einstæðri móður og skilyrðin heima fyrir voru ekki alltaf þau bestu. En eftir sex ára framhaldsskólagöngu, átta búferlaflutninga og þrjá framhaldsskóla, fékk ég loks hvítu húfuna á höfuðið. Þessari húfu hafði ég beðið eftir í sex ár, en hún var fyrir mér stöðutákn sem sýndi að ég hafði áorkað einhverju, að ég gat loksins farið í háskóla. Á stökkpall minn út í lífið. Ég hóf skólagöngu mína við HÍ á köldum janúarmorgni. Þarna var ég mætt á Háskólatorg, með glampann í augunum og eftirvæntingarnar á bakinu ásamt skólatöskunni, einu númeri of spennt fyrir því að byrja í háskóla eftir allan þennan tíma. Frá fyrsta skóladeginum mínum, þennan kalda janúarmorgunn hef ég lært margt. Hluta úr námsbókum og úr fyrirlestrum og annað hef ég lært um háskólann, hvernig hann er rekinn og að hann hafi aðeins fjárveitingar sem nema 62% af meðaltali OECD ríkjanna. Sá fjárskortur gerir það að verkum að hver kennari þarf að sinna fleiri nemendum en samanburðarháskólar á norðurlöndunum og við það versna gæða námsins. Ég horfi upp á háskólann fjársveltan á sama tíma fylgist ég með jafnöldrum mínum og vinum streyma í háskólanám til annarra landa. Háskóli Íslands er ekki byggður á eins sterku undirlagi og ég sá fyrir mér og vonaði. Væntingar mínar um skólagöngu mína við Háskóla Íslands hafa breyst, ég vil ekki aðeins ná prófgráðu og halda út í lífið. Ég veit líka að það mun skipta mig máli í framtíðinni að gráða úr Háskóla Íslands sé mikils metin. Þess vegna vil ég sjá háskólasamfélagið vaxa og dafna, og að háskólinn verði fremstur meðal jafningja. Samfélagið þarf í heild að sameinast um að styðja við og styrkja háskólann. Við þurfum að forgangsraða í þágu menntunar og auka fjárveitingar til hans. Ég vil ekki sjá Háskóla Íslands falla eins og húsið sem byggt var á sandi. Ég vil sjá Háskóla Íslands byggðan á bjargi. Þessi grein er hluti af Áfram í fremstu röð - 10 daga átaki um menntamál Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Tengdar fréttir Áfram í fremstu röð? 7. október 2014 07:00 Vits er þörf 11. október 2014 11:30 Falin skólagjöld Háskóla Íslands 12. október 2014 07:00 Hverju hefur Stúdentaráð áorkað? 8. október 2014 07:00 Úr faðmi fjalla blárra í kaldan faðm LÍN 10. október 2014 07:00 Samstaða um LÍN 13. október 2014 11:00 Ráðherra talar tungum tveim 9. október 2014 07:00 Brotnar undirstöður 52% nemenda upplifa klíníska kennara sína ekki hafa nægan tíma til að sinna kennslu. Einungis 15% nemenda eru sammála því að aðstaða nemenda á Landspítalanum sé við hæfi. 15. október 2014 07:00 Palli einn í heiminum Einungis 17% heilbrigðisnemenda við Háskóla Íslands sem stunda verknám við Landspítalann geta hugsað sér Landspítalann sem sinn framtíðarvinnustað. 14. október 2014 07:00 Mest lesið Jarðakaup í nýjum tilgangi Halla Hrund Logadóttir Skoðun Brúarsmið á Bessastaði Jóhanna Vigdís Guðmundsdóttir Skoðun Nú getum við brotið blað Ragnheiður Davíðsdóttir Skoðun Af hverju bara hálft skref áfram? Gísli Rafn Ólafsson Skoðun Við þurfum loftslagsaðgerðir, ekki grænþvott Andrés Ingi Jónsson Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson Skoðun Borgar þú 65 prósent skatt af þínum tekjum? Guðfinnur Sigurvinsson Skoðun Samt kýs ég Katrínu Jökull Sólberg Auðunsson Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson Skoðun Skoðun Skoðun Brúarsmið á Bessastaði Jóhanna Vigdís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Nú getum við brotið blað Ragnheiður Davíðsdóttir skrifar Skoðun Við þurfum loftslagsaðgerðir, ekki grænþvott Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun Af hverju bara hálft skref áfram? Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Baldur í þágu mannúðar og samfélags Anna María Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hvar er Reykjavegur? Ari Trausti Guðmundsson skrifar Skoðun Af auðvaldsmönnum og undirlægjuhætti Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hafðu áhrif á líf barna Ída Björg Unnarsdóttir skrifar Skoðun Stórbætum samgöngur Logi Einarsson skrifar Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson skrifar Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen skrifar Skoðun Ótrúverðugt plan að annars góðum markmiðum Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson skrifar Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson skrifar Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter skrifar Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson skrifar Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson skrifar Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Sníða sér stakk eftir vexti Guðni Magnús Ingvason skrifar Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Hreinleikaþráin Bjarni Karlsson skrifar Sjá meira
Í kvæði sem ég söng oft á leikskóla þegar ég var lítil var fjallað um tvo menn. Annar þeirra byggði á sandi en hinn á bjargi. Þegar kom svo rigning féll hús annars þeirra, meðan hitt stóð fast. Síðastliðna níu daga hafa félagar mínir í Stúdentaráði fjallað um málefni háskólans í greinum sínum sem allar eru partur af átakinu ,,Áfram í fremstu röð?“. Þar hefur verið fjallað um fjárskort, falin skólagjöld, stöðu heilbrigðiskerfisins, brotin loforð og síðast en ekki síst Lánasjóðinn margumtalaða. Við lestur þessara greina hefur mér verið hugsað til kvæðisins sem ég söng svo glatt sem barn á leikskólanum í Breiðholtinu. Mitt framlag til þessa átaks er frá persónulegra sjónarhorni. Ég er ekki þessi dæmigerði háskólanemi sem varð stúdent tvítugur og fór beint í háskólann vitandi nákvæmlega hvað ég ætlaði mér að læra og verða. Ég ólst upp í Breiðholtinu, hjá einstæðri móður og skilyrðin heima fyrir voru ekki alltaf þau bestu. En eftir sex ára framhaldsskólagöngu, átta búferlaflutninga og þrjá framhaldsskóla, fékk ég loks hvítu húfuna á höfuðið. Þessari húfu hafði ég beðið eftir í sex ár, en hún var fyrir mér stöðutákn sem sýndi að ég hafði áorkað einhverju, að ég gat loksins farið í háskóla. Á stökkpall minn út í lífið. Ég hóf skólagöngu mína við HÍ á köldum janúarmorgni. Þarna var ég mætt á Háskólatorg, með glampann í augunum og eftirvæntingarnar á bakinu ásamt skólatöskunni, einu númeri of spennt fyrir því að byrja í háskóla eftir allan þennan tíma. Frá fyrsta skóladeginum mínum, þennan kalda janúarmorgunn hef ég lært margt. Hluta úr námsbókum og úr fyrirlestrum og annað hef ég lært um háskólann, hvernig hann er rekinn og að hann hafi aðeins fjárveitingar sem nema 62% af meðaltali OECD ríkjanna. Sá fjárskortur gerir það að verkum að hver kennari þarf að sinna fleiri nemendum en samanburðarháskólar á norðurlöndunum og við það versna gæða námsins. Ég horfi upp á háskólann fjársveltan á sama tíma fylgist ég með jafnöldrum mínum og vinum streyma í háskólanám til annarra landa. Háskóli Íslands er ekki byggður á eins sterku undirlagi og ég sá fyrir mér og vonaði. Væntingar mínar um skólagöngu mína við Háskóla Íslands hafa breyst, ég vil ekki aðeins ná prófgráðu og halda út í lífið. Ég veit líka að það mun skipta mig máli í framtíðinni að gráða úr Háskóla Íslands sé mikils metin. Þess vegna vil ég sjá háskólasamfélagið vaxa og dafna, og að háskólinn verði fremstur meðal jafningja. Samfélagið þarf í heild að sameinast um að styðja við og styrkja háskólann. Við þurfum að forgangsraða í þágu menntunar og auka fjárveitingar til hans. Ég vil ekki sjá Háskóla Íslands falla eins og húsið sem byggt var á sandi. Ég vil sjá Háskóla Íslands byggðan á bjargi. Þessi grein er hluti af Áfram í fremstu röð - 10 daga átaki um menntamál
Brotnar undirstöður 52% nemenda upplifa klíníska kennara sína ekki hafa nægan tíma til að sinna kennslu. Einungis 15% nemenda eru sammála því að aðstaða nemenda á Landspítalanum sé við hæfi. 15. október 2014 07:00
Palli einn í heiminum Einungis 17% heilbrigðisnemenda við Háskóla Íslands sem stunda verknám við Landspítalann geta hugsað sér Landspítalann sem sinn framtíðarvinnustað. 14. október 2014 07:00
Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar
Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar