Landið og lömbin Guðmundur Gíslason skrifar 4. apríl 2017 10:06 Einu sinni var Ísland þakið skógi frá fjöru til fjalla, en ekki lengur. Hvað gerðist eiginlega? Stutta, einfalda svarið er að ofbeit gerðist. Áður en við pælum í því þá skulum við fara yfir eitt atriði. Eftir að landið kemur undan jökli, í kjölfar ísaldar, fara nokkrar lífverur fljótlega að nema land, meðal annars gróður. Trjágróður bindur kolefni og það kolefni bindist jarðvegi með tíð og tíma. Frá ísöld fékk þessi gróður að vera nær algjörlega í friði. Það voru engir grasbítar og engir menn. Svo ef trjágróður hefur verið að binda kolefni í jarðveginn í a.m.k. 8000 ár hvað ætli sé mikið af kolefni sem hefur safnast saman? Ég veit ekki nákvæma svarið en geri ráð fyrir að það sé eitthvað í áttina að heilum helling. Svo, hvað gerðist við allan þennan gróður? Við og við koma upp eldgos sem eru víst ekki mjög holl fyrir u.þ.b. allt sem lendir fyrir því. Síðan er veðurfarið eitthvað að stríða okkur, það er kalt og vindasamt og þessir ansans umhleypingar valda óþægilega oft kali. En veður og eldgos voru hérna fyrir landnám, samt var allt að kafna í birki. Þegar forfeður okkar koma til landsins þurftu þeir pláss, til að búa og til að rækta hitt og þetta. Svo þeir felldu tré og brenndu fyrir akra. Síðan þurfti eldsneyti í járnsmíði og byggingar. En það er ekki eins og það séu akrar útum allt í dag, byggðir landsins þekja ekki stórkostlegan hluta landsins og birki virðist ekki vera helsti smíðaviður landans. Það virðist þó vera að það hafi verið gengið mjög hratt á skóginn. En af hverju endurnýjar hann sig ekki? Það er ein breyta í viðbót sem er ekki mikið talað um og hefur sennilega valdið mestu gróðureyðingunni, það eru grasbítarnir sem við komu með okkur. Eins og flestir vita þá fær sauðfé að ráfa um meira og minna frjálst á sumrin. Því er hleypt á afréttir og síðan smalað aftur heim á haustin. Þetta væri tilvalið nema fyrir það að kindurnar koma oft í veg fyrir að nýgræðingar gróðurs nái sér á strik. Á 19. öld var lögð aukin áhersla á sauðfjárrækt á Íslandi. Mikið af skógunum voru þá horfnir en að einhverju leyti enn til staðar. Þegar það fór að fjölga í sauðfénu var sífellt erfiðara fyrir gróðurinn að endurnýja sig. Þetta náði hámarki 1978 þegar voru um 891 þúsund ær! Núna eru svoldið færri ær eða um 473 þúsund (skv. Hagstofu). Við ofbeit hnignar gróður og rof myndast, ef beit er haldið áfram á rofnum svæðum stækkar rofið. Á endanum myndast auðnir og jafnvel þó beit er hætt getur vítahringur uppblásturs og áfoks haldið þróuninni áfram. Svo það sé ekkert skafað af hlutunum þá kallast beit á rofnu landi réttu orði rányrkja. Því er stundum haldið fram að ofbeit hafi einu sinni verið vandamál en ekki lengur. Það er frekar vafasamt, að mínu mati, að halda því fram. Þó ofbeit sé ekki eins mikil og þegar mest var þýðir ekki að ofbeit sé ekki lengur til staðar. Land sem hefur ekkert eða lítið rof er kringum 12,3% landsins, land sem hefur nokkurt (rof sem er byrjað að smita frá sér) uppí mjög mikið rof er 65.7% Restin eru jöklar og fjöll. Mig grunar að saufé ráfi víðar en á 12% landsins, mig grunar líka að flestir hafi tekið eftir kindum á beit á rofnu svæði. Í byrjun pistilsins benti ég að jarðvegurinn hafi verið að safna í sig kolefnisforða frá ísöld. Þegar land rofnar er ekkert sem heldur kolefninu í jarðveginum lengur. Hvað gerist þá? Jú, það sleppur í andrúmsloftið sem koltvísýringur. Þetta er langtum stærsti losunarþáttur Íslendinga af gróðurhúsalofttegundum. Talið vera um 70% af heildar losun CO2. Landssamtök sauðfjárbænda vilja markaðssetja afurðir sauðfjárs sem sjálfbæra, vistvæna framleiðslu og gerir það raunar nú þegar. En það liggur fyrir að hún er það ekki í dag og virðist ansi langt í að hún verði það nokkurntímann. Sauðfjárbændur eru þó sífellt að vakna fyrir vandanum. En hvað er þá til ráða? Augljós lausn væri stopp eða minnsta kosti góð stýring á lausagöngu búfénaðs. Það að fé sé beitt á rofið land er fjarri því að vera sjálfbært og hvað þá vistvænt, rányrkja er aldrei í lagi. Þeir flokkar sem eru núna í ríkisstjórn eru allir með það í stefnu sinni að beit skuli vera stýrt. Er nokkuð sem er að stoppa okkur? Heimildir eru þessar. Að lesa og lækna landið – Ólafur Arnaldsson og Ása L. Aradóttir Lífríki Íslands – Snorri Baldursson Ásýnd lands og sauðfjárrækt (Skógræktarritið 2002) – Sigurður Arnarson Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Hafðu áhrif á líf barna Ída Björg Unnarsdóttir skrifar Skoðun Stórbætum samgöngur Logi Einarsson skrifar Skoðun Norska veiðistöðin Friðrik Erlingsson skrifar Skoðun Köllum það réttu nafni: Fordóma Derek Terell Allen skrifar Skoðun Ótrúverðugt plan að annars góðum markmiðum Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Formleg uppgjöf Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Örlætisgerningur Vilhjálmur H. Vilhjálmsson skrifar Skoðun Fjármunum veitt þangað sem neyðin er mest Diljá Mist Einarsdóttir skrifar Skoðun Sjálfbær framtíð Vestfjarða Sigríður Ólöf Kristjánsdóttir,Aðalsteinn Óskarsson skrifar Skoðun Burt með pólitík á Bessastöðum Kristmundur Carter skrifar Skoðun Náttúran njóti vafans, ótímabundið Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun „Almennings“ samgöngur? Bragi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Góður forseti G. Pétur Matthíasson skrifar Skoðun Hvers vegna Halla Tómasdóttir? Guðjón Sigurðsson skrifar Skoðun Heimildin sem hvarf úr frumvarpi matvælaráðherra Vala Árnadóttir skrifar Skoðun Sníða sér stakk eftir vexti Guðni Magnús Ingvason skrifar Skoðun Norskir herrar eða íslenskir? Þóra Bergný Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Af hverju ertu að bjóða þig fram? Sigurður Ragnarsson skrifar Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir skrifar Skoðun Hreinleikaþráin Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson skrifar Skoðun Hvað getur Ísland gefið öðrum þjóðum? Gunnar Hersveinn skrifar Skoðun Veðrið, veskið og Íslendingurinn María Rut Kristinsdóttir skrifar Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir skrifar Skoðun Jákvæður orðaforði eykur hamingju og vellíðan Helga Fjóla Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir skrifar Skoðun Látum hjartað ráða för Sigrún Traustadóttir skrifar Sjá meira
Einu sinni var Ísland þakið skógi frá fjöru til fjalla, en ekki lengur. Hvað gerðist eiginlega? Stutta, einfalda svarið er að ofbeit gerðist. Áður en við pælum í því þá skulum við fara yfir eitt atriði. Eftir að landið kemur undan jökli, í kjölfar ísaldar, fara nokkrar lífverur fljótlega að nema land, meðal annars gróður. Trjágróður bindur kolefni og það kolefni bindist jarðvegi með tíð og tíma. Frá ísöld fékk þessi gróður að vera nær algjörlega í friði. Það voru engir grasbítar og engir menn. Svo ef trjágróður hefur verið að binda kolefni í jarðveginn í a.m.k. 8000 ár hvað ætli sé mikið af kolefni sem hefur safnast saman? Ég veit ekki nákvæma svarið en geri ráð fyrir að það sé eitthvað í áttina að heilum helling. Svo, hvað gerðist við allan þennan gróður? Við og við koma upp eldgos sem eru víst ekki mjög holl fyrir u.þ.b. allt sem lendir fyrir því. Síðan er veðurfarið eitthvað að stríða okkur, það er kalt og vindasamt og þessir ansans umhleypingar valda óþægilega oft kali. En veður og eldgos voru hérna fyrir landnám, samt var allt að kafna í birki. Þegar forfeður okkar koma til landsins þurftu þeir pláss, til að búa og til að rækta hitt og þetta. Svo þeir felldu tré og brenndu fyrir akra. Síðan þurfti eldsneyti í járnsmíði og byggingar. En það er ekki eins og það séu akrar útum allt í dag, byggðir landsins þekja ekki stórkostlegan hluta landsins og birki virðist ekki vera helsti smíðaviður landans. Það virðist þó vera að það hafi verið gengið mjög hratt á skóginn. En af hverju endurnýjar hann sig ekki? Það er ein breyta í viðbót sem er ekki mikið talað um og hefur sennilega valdið mestu gróðureyðingunni, það eru grasbítarnir sem við komu með okkur. Eins og flestir vita þá fær sauðfé að ráfa um meira og minna frjálst á sumrin. Því er hleypt á afréttir og síðan smalað aftur heim á haustin. Þetta væri tilvalið nema fyrir það að kindurnar koma oft í veg fyrir að nýgræðingar gróðurs nái sér á strik. Á 19. öld var lögð aukin áhersla á sauðfjárrækt á Íslandi. Mikið af skógunum voru þá horfnir en að einhverju leyti enn til staðar. Þegar það fór að fjölga í sauðfénu var sífellt erfiðara fyrir gróðurinn að endurnýja sig. Þetta náði hámarki 1978 þegar voru um 891 þúsund ær! Núna eru svoldið færri ær eða um 473 þúsund (skv. Hagstofu). Við ofbeit hnignar gróður og rof myndast, ef beit er haldið áfram á rofnum svæðum stækkar rofið. Á endanum myndast auðnir og jafnvel þó beit er hætt getur vítahringur uppblásturs og áfoks haldið þróuninni áfram. Svo það sé ekkert skafað af hlutunum þá kallast beit á rofnu landi réttu orði rányrkja. Því er stundum haldið fram að ofbeit hafi einu sinni verið vandamál en ekki lengur. Það er frekar vafasamt, að mínu mati, að halda því fram. Þó ofbeit sé ekki eins mikil og þegar mest var þýðir ekki að ofbeit sé ekki lengur til staðar. Land sem hefur ekkert eða lítið rof er kringum 12,3% landsins, land sem hefur nokkurt (rof sem er byrjað að smita frá sér) uppí mjög mikið rof er 65.7% Restin eru jöklar og fjöll. Mig grunar að saufé ráfi víðar en á 12% landsins, mig grunar líka að flestir hafi tekið eftir kindum á beit á rofnu svæði. Í byrjun pistilsins benti ég að jarðvegurinn hafi verið að safna í sig kolefnisforða frá ísöld. Þegar land rofnar er ekkert sem heldur kolefninu í jarðveginum lengur. Hvað gerist þá? Jú, það sleppur í andrúmsloftið sem koltvísýringur. Þetta er langtum stærsti losunarþáttur Íslendinga af gróðurhúsalofttegundum. Talið vera um 70% af heildar losun CO2. Landssamtök sauðfjárbænda vilja markaðssetja afurðir sauðfjárs sem sjálfbæra, vistvæna framleiðslu og gerir það raunar nú þegar. En það liggur fyrir að hún er það ekki í dag og virðist ansi langt í að hún verði það nokkurntímann. Sauðfjárbændur eru þó sífellt að vakna fyrir vandanum. En hvað er þá til ráða? Augljós lausn væri stopp eða minnsta kosti góð stýring á lausagöngu búfénaðs. Það að fé sé beitt á rofið land er fjarri því að vera sjálfbært og hvað þá vistvænt, rányrkja er aldrei í lagi. Þeir flokkar sem eru núna í ríkisstjórn eru allir með það í stefnu sinni að beit skuli vera stýrt. Er nokkuð sem er að stoppa okkur? Heimildir eru þessar. Að lesa og lækna landið – Ólafur Arnaldsson og Ása L. Aradóttir Lífríki Íslands – Snorri Baldursson Ásýnd lands og sauðfjárrækt (Skógræktarritið 2002) – Sigurður Arnarson
Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Íþróttir fyrir öll, jöfnum og bætum leikinn Hólmfríður Sigþórsdóttir,Anna Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar
Skoðun Við styðjum Guðmund Karl! Katrín Valdís Hjartardóttir,Andrea Bóel Bæringsdóttir,Guðbjörg Harpa Ingimundardóttir skrifar
Nýr „loftslagsvænn“ iðnaður - neikvæð áhrif á lífríki og fiskveiðar Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun