Sprettur tónlist upp af sjálfri sér? Friðrika Benónýsdóttir skrifar 12. nóvember 2014 07:00 Tónlistarhátíðinni Airwaves lauk um helgina og ráðamenn og ferðamálafrömuðir, að ógleymdum hinum almennu áheyrendum, eru í skýjunum yfir því hversu vel hafi tekist til og hversu mikil lyftistöng þessi hátíð sé fyrir menningarlífið í landinu. Hvað það sé nú stórkostlegt fyrir ferðaiðnaðinn í landinu að fá alla þessa útlendinga til að kaupa sér gistingu, mat og fljótandi veigar í fimm daga samfleytt á meðan þeir bíða eftir næsta giggi. Skítt með það þótt íslenskir tónlistarmenn sem fram koma fái ekki eða illa borgað. Þetta snýst auðvitað allt um blessaðan túrismann og að græða á honum, nema hvað? Alltaf gott að geta grætt á útlendingum. Á sama tíma og hótel-, bar- og veitingahúsarekendur telja aurana sem hátíðin færði þeim fréttist ekki bofs af stöðunni í verkfalli tónlistarkennara. „Ha? Eru þeir ekki bara í verkfalli, er nokkuð nýtt að gerast í því?“ segir fólk steinhissa þegar spurt er um stöðuna á verkfallsmálum. Það virðist varla nokkur maður, nema tónlistarkennarar sjálfir og nemendur þeirra, hafa nokkurn áhuga á því að það verkfall leysist. Eins og það sé alfarið einkamál þeirra sem það snertir beint. Ekkert sem skipti máli í stóra gróðasamhenginu. Það viðhorf lýsir reyndar ótrúlegri blindu og skammsýni, eða hvaðan halda þessir ráðamenn að allt þetta frábæra tónlistarfólk sem fram kemur á svona hátíð sé komið? Halda þeir að tónlist spretti bara af sjálfri sér og kennsla í henni sé algjört aukaatriði? Að það blómlega starf sem fer fram í tónlistarskólum landsins sé bara eitthvert dútl til þess hannað að halda börnunum af götunni rétt á meðan foreldrarnir eru að klára að vinna þann daginn? Sé það hugsunin eru menn á alvarlegum villigötum. Það er reyndar með öllu óskiljanlegt að tónlistarkennarar skuli vera á lægri launum en almennir kennarar, en lýsir vel þessu séríslenska viðhorfi að list sé eitthvað sem bara blossi upp í huga einstaklinga og hafi ekkert með bakgrunn þeirra eða kunnáttu í greininni að gera. Allt okkar besta tónlistarfólk er sprengmenntað í tónlist, auðvitað. Það er nefnilega ekki hægt að byggja listsköpun á loftinu einu, hún krefst þekkingar, tækni og þrotlausrar ástundunar – allt atriði sem lögð er áhersla á í tónlistarkennslu. Það er því með ólíkindum hversu almennt áhugaleysi virðist ríkja á því hvort kennarar í greininni verði í verkfalli lengur eða skemur, eða hvort þeim verði yfirleitt gert kleift að geta lifað af því að uppfræða uppvaxandi kynslóðir í tónlist. Það er nefnilega óralangt frá því að vera hagsmunamál þeirra einna. Viljum við viðhalda hér gróskumiklu og fjölbreyttu tónlistarlífi og koma tónlistarmönnum á heimsmælikvarða á legg þarf að byrja á byrjuninni. Og sú byrjun liggur hjá tónlistarkennurum, ekki hótelrekendum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Friðrika Benónýsdóttir Mest lesið Þurfum við koma Íslandi aftur á rétta braut? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Katrín og Gunnar Sævar Þór Jónsson Skoðun Breiðholt brennur Eðvarð Hilmarsson Skoðun Þegar enginn heldur utan um þig Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir Skoðun Gummi Kalli Kristinn Sigurðsson Skoðun Andleg heilsa unga fólksins og áhrif samfélagsmiðla Halla Tómasdóttir Skoðun ADHD: Eru greiningar og lyfjamál í ólestri? Vilhjálmur Hjálmarsson Skoðun Afhverju ætlar Carbfix að flytja CO2 inn til landsins? Bergur Sigfússon Skoðun Bergmál frá geymslustað líkamans Matthildur Björnsdóttir Skoðun Þess vegna mun ég kjósa Katrínu Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun
Tónlistarhátíðinni Airwaves lauk um helgina og ráðamenn og ferðamálafrömuðir, að ógleymdum hinum almennu áheyrendum, eru í skýjunum yfir því hversu vel hafi tekist til og hversu mikil lyftistöng þessi hátíð sé fyrir menningarlífið í landinu. Hvað það sé nú stórkostlegt fyrir ferðaiðnaðinn í landinu að fá alla þessa útlendinga til að kaupa sér gistingu, mat og fljótandi veigar í fimm daga samfleytt á meðan þeir bíða eftir næsta giggi. Skítt með það þótt íslenskir tónlistarmenn sem fram koma fái ekki eða illa borgað. Þetta snýst auðvitað allt um blessaðan túrismann og að græða á honum, nema hvað? Alltaf gott að geta grætt á útlendingum. Á sama tíma og hótel-, bar- og veitingahúsarekendur telja aurana sem hátíðin færði þeim fréttist ekki bofs af stöðunni í verkfalli tónlistarkennara. „Ha? Eru þeir ekki bara í verkfalli, er nokkuð nýtt að gerast í því?“ segir fólk steinhissa þegar spurt er um stöðuna á verkfallsmálum. Það virðist varla nokkur maður, nema tónlistarkennarar sjálfir og nemendur þeirra, hafa nokkurn áhuga á því að það verkfall leysist. Eins og það sé alfarið einkamál þeirra sem það snertir beint. Ekkert sem skipti máli í stóra gróðasamhenginu. Það viðhorf lýsir reyndar ótrúlegri blindu og skammsýni, eða hvaðan halda þessir ráðamenn að allt þetta frábæra tónlistarfólk sem fram kemur á svona hátíð sé komið? Halda þeir að tónlist spretti bara af sjálfri sér og kennsla í henni sé algjört aukaatriði? Að það blómlega starf sem fer fram í tónlistarskólum landsins sé bara eitthvert dútl til þess hannað að halda börnunum af götunni rétt á meðan foreldrarnir eru að klára að vinna þann daginn? Sé það hugsunin eru menn á alvarlegum villigötum. Það er reyndar með öllu óskiljanlegt að tónlistarkennarar skuli vera á lægri launum en almennir kennarar, en lýsir vel þessu séríslenska viðhorfi að list sé eitthvað sem bara blossi upp í huga einstaklinga og hafi ekkert með bakgrunn þeirra eða kunnáttu í greininni að gera. Allt okkar besta tónlistarfólk er sprengmenntað í tónlist, auðvitað. Það er nefnilega ekki hægt að byggja listsköpun á loftinu einu, hún krefst þekkingar, tækni og þrotlausrar ástundunar – allt atriði sem lögð er áhersla á í tónlistarkennslu. Það er því með ólíkindum hversu almennt áhugaleysi virðist ríkja á því hvort kennarar í greininni verði í verkfalli lengur eða skemur, eða hvort þeim verði yfirleitt gert kleift að geta lifað af því að uppfræða uppvaxandi kynslóðir í tónlist. Það er nefnilega óralangt frá því að vera hagsmunamál þeirra einna. Viljum við viðhalda hér gróskumiklu og fjölbreyttu tónlistarlífi og koma tónlistarmönnum á heimsmælikvarða á legg þarf að byrja á byrjuninni. Og sú byrjun liggur hjá tónlistarkennurum, ekki hótelrekendum.