Skömminni skilað Anna Lára Pálsdóttir skrifar 22. nóvember 2016 10:49 Nýútskrifuð, með sjóðheitt prófskírteinið upp á vasann, réði ég mig sem kennara í þorpi úti á landi. Þar hitti ég konu sem tjáði mér, kinnroðalaust, að þeir sem leggðu fyrir sig kennslu væri fólkið sem væri ekki nógu gáfað til að læra eitthvað annað. Ég fór í bókabúðina til að kaupa mér ritföng og afgreiðslumaðurinn frussaði út úr sér „Hana, reiknaðu hvað þú átt að borga, ertu ekki kennari?“ svo hló hann stórkarlalega meðan mér svelgdist á munnvatninu, ég hef aldrei verið sleip í hugarreikningi. Þarna fór það að síast inn að ekki þykir öllum starf kennarans vera eins stórkostlegt og virðingarvert og mér. Ef ég hraðspóla í gegnum næstu tuttugu árin í starfi kennarans fæ ég óbragð í munninn. Ég sé líf mitt renna hjá á leifturhraða þar sem ég stend sveitt og frústreruð, í fjölskylduboðum, í Kaupfélaginu, heita pottinum, erfidrykkjum....já bara allstaðar þar sem skólastarf ber á góma, og reyna af veikum mætti að verja starf mitt, vinnuframlag og fagmennsku. Ég rembist eins og rjúpan við að leiðrétta allskyns fordóma og mýtur og ég sé mig kyngja niðurlægingunni sem beið mín í launaumslaginu um hver mánaðarmót. Þegar ég hugsa til baka þá er það kannski þjóðaríþrótt Íslendinga að tala niður kennara og störf þeirra. Þess vegna var mér líka svolítið brugðið þegar ég, um miðbik kennsluferilsins, fór að kenna í Danmörku. Þar var viðhorfið annað og ég fann greinilega að starfið var metið mikils í samfélaginu. Ég þurfti aldrei að taka nein samtöl í vörn en fékk þvert á móti hrós og fann fyrir virðingu. Svo ekki sé nú talað um þá umbun sem launaumslagið veitti. Ég hef mikið velt því fyrir mér hvers vegna svo er komið fyrir íslenska kennaranum, kennaranum sem áður skipaði sér í flokk með alþingismönnum m.t.t. virðingarstöðu og launa. Eiríkur Jónsson fyrrverandi formaður KÍ bendir á að þegar sveitarfélögin tóku við rekstri grunnskólanna árið 1995 var varað við því að yfirfærslunni fylgdi ekki nægilegt fé. Sá snjóbolti hefur nú rúllað í tuttugu ár með víðtækum og afar neikvæðum afleiðingum fyrir allt skólastarf. Stoðþjónusta hefur verið skorin gríðarlega niður, uppbrot eins og vettvangsferðir eru ekki í boði nema fjármagn komi úr vösum foreldra, búið er að smætta allt starf kennarans niður í tímamældar stimilklukkueiningar og skólastarfið allt er rígbundið í einhverju leiðinda excelskjali. Árið 2006 er hugtakið Skóli án aðgreiningar skrifað inn í nýja aðalnámskrá og hugmyndafræðin verður að lögum árið 2008. Afskaplega falleg sýn á skólastarf en að sama skapi erfið í útfærslu. Prófessor John MacBeath segir skýrslu sem hann skrifaði fyrir OECD árið 2012 (Future of Teaching Profession) að ef ekki fylgi nægilegt fjármagn við innleiðingu skóla án aðgreiningar sé verr af stað farið en heima setið. Það þarf ekkert að taka það fram að við innleiðingu á Íslandi fylgdi lítið fé og einhvernveginn var kennurum bara ætlað að finna út úr þessu. Þeir eru ennþá að klóra sér í hausnum. Til að gefa smá innsýn í verkefnið skal ég draga upp mynd af einum nemendahóp sem ég kenndi. Ég var með 29 nemendur í umsjón. Í hópnum voru þrír lesblindir nemendur, þrír með annað tungumál en íslensku (þar af einn alveg ómælandi á íslenska tungu), einn nemandi á einhverfurófinu, tveir við neðri mörk meðalgreindar, einn með kvíðaröskun og mikla mótþróaþrjóskuröskun, tveir greindir með ADHD og einn með afburðargreind. Fyrir utan þessa þrettán nemendur voru svo hinir sem einnig áttu skilið eftirtekt, alúð og umhyggju af hálfu kennarans. Einhverjir af þessum nemendum fóru í sérkennslu og þá eingöngu í samræmduprófsfögunum, íslensku og stærðfræði. Búið var að spara þroskaþjálfa, sérkennara og nýbúafræðslu út úr kerfinu. Grunnskólum er skylt að mennta öll börn á árangursríkan hátt og sú ábyrgð hvílir að sjálfsögðu aðallega á kennaranum enda er hann fagmaður á því sviði. Ég kenndi þessum nemendahóp átta mismunandi námsgreinar og á mína ábyrgð var að hver einasti einstaklingur þessa fjölbreytta og stóra hóps fengi nám og kennslu við sitt hæfi. Slíkt er ógjörningur. Jafnvel þótt ég hefði verið ógift, barnlaus og vinalaus og legði nótt við nýtan dag þá hefði ég aldrei getað staðið undir þeirri kröfu. Það var heldur ekkert að hjálpa hvað ég fékk voðalega nauman tíma til þess að sinna kennslunni og því sem að henni sneri. Topparnir í skólakerfinu voru nefnilega líka að klóra sér í hausnum því íslensku börnin voru ekki að koma nógu vel út í alþjóðlegum samanburðarkönnunum, læsi var á undanhaldi og allskyns merki um að ekki væri allt með felldu. Þá er brugðið á það ráð að veita kennurum meira aðhald, þetta er jú á þeirra ábyrgð. Skrifuð er ný og ákaflega metnaðarfull aðalnámsskrá sem kennurum er ætlað að innleiða. Þar fylgdi sá böggull skammrifi að námsskráin var skrifuð á útópísku. Kennarar hafa lagt á sig ómælda vinnu og fundarsetur til þess að aðlaga hana að því skólastarfi sem fer fram í raunveruleikanum á Íslandi. Þá var einnig ákveðið að innleiða nýjan námsmatskvarða, nú eru bókstafir málið. Kennarar fá að glíma við hvernig því skal komið við, með ómældum tíma í fundarsetur. Allt innan vinnuramma kennarans engu að síður og kostar sveitarfélögin ekki krónu aukalega. Einhvernveginn virðist endalaust hægt að bæta verkefnum inn í vinnurammann án þess að á móti komi meiri tími eða jafnvel yfirvinnulaun. Kennarinn hleypur bara hraðar og hugsar hraðar. Það kemur örugglega ekkert niður á kennslunni eða hefur áhrif á alþjóðlegu samanburðarkannanirnar. Menntamálaráðherra hefur líka áhyggjur af blessuðu læsinu og hrindir af stað Þjóðarsáttmála um læsi, flugeldasýningu sem að mínu mati er enn eitt dæmið um hvernig fagmennska kennara er töluð niður. Kennarar kunna alveg að setja af stað lestrarátök, þeir gera það árlega. Kennarar vita alveg hvernig á að kenna börnum að lesa og kennarar vita alveg hvaða börn ná ekki tökum á lestri. Við þurfum ekkert að finna þessi börn enda hafa þau aldrei verið týnd. Kennara skortir úrræði fyrir þau börn sem þurfa aukinn stuðning. Það gefur auga leið að einn kennari lætur ekki 29 börn lesa fyrir sig daglega. Kennara skortir tíma til að sinna kennslunni, kennarar þurfa frið fyrir gæluverkefnum menntamálaráðherra sem skella á af fullum þunga á fjögurra ára fresti. Í stað þess að demba sífellt fleiri verkefnum yfir kennara mætti beina sjónum að því hvernig styrkja mætti þá í starfi og veita fjármagni og mannauð í að standa undir því metnaðarfulla skólastarfi sem er svo fallega orðað á pappírum. Skóla- og fræðimaðurinn Andy Hargreaves skrifar um sektarkennd kennara í bók sinni Changing teachers, changing times. Rannsóknir hafa sýnt að sektarkennd er tilfinning sem kennarar glíma við daglega. Sektarkennd yfir því að geta aldrei uppfyllt almennilega þær kröfur sem gerðar eru til þeirra í starfi. Kennurum er meira að segja stundum ætlað að ganga inn á verksvið annarra sérfræðinga s.s. sálfræðinga og geðlækna. Þarna tengi ég alveg rosalega. Þegar ég hugsa til baka yfir kennsluferil minn þá hef ég einmitt verið að glíma við tilfinningar eins og sektarkennd og skömm. Ég hef allan minn kennsluferil þurft að verja fagmennsku mína og mér hefur liðið illa yfir því að geta ekki uppfyllt allar þarfir allra nemenda minna. Skólamál á Íslandi eru í algjörum ólestri og hverjir eru andlit skólanna – jú, kennararnir. Fólk talar kennara og störf þeirra niður meðan skömmin á í rauninni heima hjá rekstraraðilum skólanna. Sveitarfélögin eru vanhæf til þess að reka skóla svo sómi sé að og hafa ekki burði til þess að standa við bakið á kennurum. Kennurum er ætlað að berjast í mótsagnakenndu starfsumhverfi sem svo algjörlega óviðunandi að það jaðrar við ofbeldi. Ég las einu sinni grein í Lærerbladet þar sem fyrirsögnin var: ,, En god lærer er en ædru lærer“ og fjallaði hún um skólamál á Grænlandi. Ég held, í alvöru, að í huga þeirra sem reka íslensku skólana hljómaði fyrirsögnin eitthvað á þessa leið: ,,Góður kennari er kúgaður og bældur kennari sem efast um fagmennsku sína“. Þannig má halda launum þessarar stéttar, sem þar að auki er nánast orðin hrein kvennastétt áfram í lágmarki. Ég skila hér með skömminni, sektarkenndinni og óbragðinu til föðurhúsanna með kæru vanþakklæti fyrir lánið. Ég ákvað í haust að stytta tímann sem ég er í skóla - um svona tuttugu ár. Ég er hætt að kenna og starfa nú í ferðamannabransanum, þar er líka fullt af peningum og allskonar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið PCOS: Er ódýrara að halda heilsu eða meðhöndla veikindi? Elísa Ósk Línadóttir Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer Skoðun Be Kind - ekki kind Aðalheiður Mjöll Þórarinsdóttir ,Perla Magnúsdóttir Skoðun Viðreisn afhjúpar sig endanlega Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Hinsegináætlun stjórnvalda – pólitísk hugmyndafræði í stað staðreynda Eldur Smári Kristinsson Skoðun Frelsi til sölu Erling Kári Freysson Skoðun Móðir í Breiðholti hjólar 5.000 kílómetra Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Heimalestur – gæðastund en ekki grátur og gnístan tanna Svava Þ. Hjaltalín Skoðun Illa verndaðir Íslendingar Sighvatur Björgvinsson Skoðun Heimur á heljarþröm? Innflutningur á hatursorðræðu til Íslands! Arna Magnea Danks Skoðun Skoðun Skoðun PCOS: Er ódýrara að halda heilsu eða meðhöndla veikindi? Elísa Ósk Línadóttir skrifar Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar Skoðun Be Kind - ekki kind Aðalheiður Mjöll Þórarinsdóttir ,Perla Magnúsdóttir skrifar Skoðun Illa verndaðir Íslendingar Sighvatur Björgvinsson skrifar Skoðun Viðreisn afhjúpar sig endanlega Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Heimalestur – gæðastund en ekki grátur og gnístan tanna Svava Þ. Hjaltalín skrifar Skoðun Frelsi til sölu Erling Kári Freysson skrifar Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar Skoðun Móðir í Breiðholti hjólar 5.000 kílómetra Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Viðreisn lætur verkin tala Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Sterkara framhaldsskólakerfi Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Eru Íslendingar feigir? Olíuvinnsla! Sigurður Loftur Thorlacius skrifar Skoðun Ástæðan fyrir því að við þurfum möguleika á dánaraðstoð Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Heimur á heljarþröm? Innflutningur á hatursorðræðu til Íslands! Arna Magnea Danks skrifar Skoðun Einföld og skiljanleg kerfi sem virka fyrir fólk og fyrirtæki Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Er veganismi á undanhaldi? Aldís Amah Hamilton,Kristín Helga Sigurðardóttir,Adelina Antal,Hanna Halldórsdóttir,Sigrún Elfa Kristinsdóttir,Lowana Veal skrifar Skoðun Lýðræðið tekið úr höndum nemenda í Lundarskóla Benedikt Már Þorvaldsson skrifar Skoðun Geðheilbrigði er mannréttindamál Svava Arnardóttir skrifar Skoðun Stuðningsyfirlýsing forstöðumanna Sólheima Elfa Björk Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Sniðganga fyrir Palestínu Hólmfríður Drífa Jónsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir,Hrönn G. Guðmundsdóttir,Katrín Björg Þórisdóttir,Þorbjörg Ída Ívarsdóttir,Yvonne Höller skrifar Skoðun Tími skyndilausna á húsnæðismarkaði er liðinn Gunnar Axel Axelsson skrifar Skoðun Lýðræði í mótvindi Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Orka Breiðafjarðar Ingólfur Hermannsson skrifar Skoðun Axarvegur styttir leiðina milli Suðurlands og Egilsstaða um tæpa 70 km Kristján Ingimarsson skrifar Skoðun Ríkisstjórnin svíkur verkafólk: Ætlar að leggja niður jöfnunarframlagið Vilhjálmur Birgisson skrifar Skoðun Hinsegináætlun stjórnvalda – pólitísk hugmyndafræði í stað staðreynda Eldur Smári Kristinsson skrifar Skoðun Greinin vex í þá átt sem hún er beygð: Um umdeildar sameiningarþreifingar HA og Bifrastar Guðmundur Oddsson skrifar Skoðun Eigum við samleið Ragnheiður Ríkharðsdóttir skrifar Skoðun Þjóðarmorð Palestínu Guðný Gústafsdóttir skrifar Sjá meira
Nýútskrifuð, með sjóðheitt prófskírteinið upp á vasann, réði ég mig sem kennara í þorpi úti á landi. Þar hitti ég konu sem tjáði mér, kinnroðalaust, að þeir sem leggðu fyrir sig kennslu væri fólkið sem væri ekki nógu gáfað til að læra eitthvað annað. Ég fór í bókabúðina til að kaupa mér ritföng og afgreiðslumaðurinn frussaði út úr sér „Hana, reiknaðu hvað þú átt að borga, ertu ekki kennari?“ svo hló hann stórkarlalega meðan mér svelgdist á munnvatninu, ég hef aldrei verið sleip í hugarreikningi. Þarna fór það að síast inn að ekki þykir öllum starf kennarans vera eins stórkostlegt og virðingarvert og mér. Ef ég hraðspóla í gegnum næstu tuttugu árin í starfi kennarans fæ ég óbragð í munninn. Ég sé líf mitt renna hjá á leifturhraða þar sem ég stend sveitt og frústreruð, í fjölskylduboðum, í Kaupfélaginu, heita pottinum, erfidrykkjum....já bara allstaðar þar sem skólastarf ber á góma, og reyna af veikum mætti að verja starf mitt, vinnuframlag og fagmennsku. Ég rembist eins og rjúpan við að leiðrétta allskyns fordóma og mýtur og ég sé mig kyngja niðurlægingunni sem beið mín í launaumslaginu um hver mánaðarmót. Þegar ég hugsa til baka þá er það kannski þjóðaríþrótt Íslendinga að tala niður kennara og störf þeirra. Þess vegna var mér líka svolítið brugðið þegar ég, um miðbik kennsluferilsins, fór að kenna í Danmörku. Þar var viðhorfið annað og ég fann greinilega að starfið var metið mikils í samfélaginu. Ég þurfti aldrei að taka nein samtöl í vörn en fékk þvert á móti hrós og fann fyrir virðingu. Svo ekki sé nú talað um þá umbun sem launaumslagið veitti. Ég hef mikið velt því fyrir mér hvers vegna svo er komið fyrir íslenska kennaranum, kennaranum sem áður skipaði sér í flokk með alþingismönnum m.t.t. virðingarstöðu og launa. Eiríkur Jónsson fyrrverandi formaður KÍ bendir á að þegar sveitarfélögin tóku við rekstri grunnskólanna árið 1995 var varað við því að yfirfærslunni fylgdi ekki nægilegt fé. Sá snjóbolti hefur nú rúllað í tuttugu ár með víðtækum og afar neikvæðum afleiðingum fyrir allt skólastarf. Stoðþjónusta hefur verið skorin gríðarlega niður, uppbrot eins og vettvangsferðir eru ekki í boði nema fjármagn komi úr vösum foreldra, búið er að smætta allt starf kennarans niður í tímamældar stimilklukkueiningar og skólastarfið allt er rígbundið í einhverju leiðinda excelskjali. Árið 2006 er hugtakið Skóli án aðgreiningar skrifað inn í nýja aðalnámskrá og hugmyndafræðin verður að lögum árið 2008. Afskaplega falleg sýn á skólastarf en að sama skapi erfið í útfærslu. Prófessor John MacBeath segir skýrslu sem hann skrifaði fyrir OECD árið 2012 (Future of Teaching Profession) að ef ekki fylgi nægilegt fjármagn við innleiðingu skóla án aðgreiningar sé verr af stað farið en heima setið. Það þarf ekkert að taka það fram að við innleiðingu á Íslandi fylgdi lítið fé og einhvernveginn var kennurum bara ætlað að finna út úr þessu. Þeir eru ennþá að klóra sér í hausnum. Til að gefa smá innsýn í verkefnið skal ég draga upp mynd af einum nemendahóp sem ég kenndi. Ég var með 29 nemendur í umsjón. Í hópnum voru þrír lesblindir nemendur, þrír með annað tungumál en íslensku (þar af einn alveg ómælandi á íslenska tungu), einn nemandi á einhverfurófinu, tveir við neðri mörk meðalgreindar, einn með kvíðaröskun og mikla mótþróaþrjóskuröskun, tveir greindir með ADHD og einn með afburðargreind. Fyrir utan þessa þrettán nemendur voru svo hinir sem einnig áttu skilið eftirtekt, alúð og umhyggju af hálfu kennarans. Einhverjir af þessum nemendum fóru í sérkennslu og þá eingöngu í samræmduprófsfögunum, íslensku og stærðfræði. Búið var að spara þroskaþjálfa, sérkennara og nýbúafræðslu út úr kerfinu. Grunnskólum er skylt að mennta öll börn á árangursríkan hátt og sú ábyrgð hvílir að sjálfsögðu aðallega á kennaranum enda er hann fagmaður á því sviði. Ég kenndi þessum nemendahóp átta mismunandi námsgreinar og á mína ábyrgð var að hver einasti einstaklingur þessa fjölbreytta og stóra hóps fengi nám og kennslu við sitt hæfi. Slíkt er ógjörningur. Jafnvel þótt ég hefði verið ógift, barnlaus og vinalaus og legði nótt við nýtan dag þá hefði ég aldrei getað staðið undir þeirri kröfu. Það var heldur ekkert að hjálpa hvað ég fékk voðalega nauman tíma til þess að sinna kennslunni og því sem að henni sneri. Topparnir í skólakerfinu voru nefnilega líka að klóra sér í hausnum því íslensku börnin voru ekki að koma nógu vel út í alþjóðlegum samanburðarkönnunum, læsi var á undanhaldi og allskyns merki um að ekki væri allt með felldu. Þá er brugðið á það ráð að veita kennurum meira aðhald, þetta er jú á þeirra ábyrgð. Skrifuð er ný og ákaflega metnaðarfull aðalnámsskrá sem kennurum er ætlað að innleiða. Þar fylgdi sá böggull skammrifi að námsskráin var skrifuð á útópísku. Kennarar hafa lagt á sig ómælda vinnu og fundarsetur til þess að aðlaga hana að því skólastarfi sem fer fram í raunveruleikanum á Íslandi. Þá var einnig ákveðið að innleiða nýjan námsmatskvarða, nú eru bókstafir málið. Kennarar fá að glíma við hvernig því skal komið við, með ómældum tíma í fundarsetur. Allt innan vinnuramma kennarans engu að síður og kostar sveitarfélögin ekki krónu aukalega. Einhvernveginn virðist endalaust hægt að bæta verkefnum inn í vinnurammann án þess að á móti komi meiri tími eða jafnvel yfirvinnulaun. Kennarinn hleypur bara hraðar og hugsar hraðar. Það kemur örugglega ekkert niður á kennslunni eða hefur áhrif á alþjóðlegu samanburðarkannanirnar. Menntamálaráðherra hefur líka áhyggjur af blessuðu læsinu og hrindir af stað Þjóðarsáttmála um læsi, flugeldasýningu sem að mínu mati er enn eitt dæmið um hvernig fagmennska kennara er töluð niður. Kennarar kunna alveg að setja af stað lestrarátök, þeir gera það árlega. Kennarar vita alveg hvernig á að kenna börnum að lesa og kennarar vita alveg hvaða börn ná ekki tökum á lestri. Við þurfum ekkert að finna þessi börn enda hafa þau aldrei verið týnd. Kennara skortir úrræði fyrir þau börn sem þurfa aukinn stuðning. Það gefur auga leið að einn kennari lætur ekki 29 börn lesa fyrir sig daglega. Kennara skortir tíma til að sinna kennslunni, kennarar þurfa frið fyrir gæluverkefnum menntamálaráðherra sem skella á af fullum þunga á fjögurra ára fresti. Í stað þess að demba sífellt fleiri verkefnum yfir kennara mætti beina sjónum að því hvernig styrkja mætti þá í starfi og veita fjármagni og mannauð í að standa undir því metnaðarfulla skólastarfi sem er svo fallega orðað á pappírum. Skóla- og fræðimaðurinn Andy Hargreaves skrifar um sektarkennd kennara í bók sinni Changing teachers, changing times. Rannsóknir hafa sýnt að sektarkennd er tilfinning sem kennarar glíma við daglega. Sektarkennd yfir því að geta aldrei uppfyllt almennilega þær kröfur sem gerðar eru til þeirra í starfi. Kennurum er meira að segja stundum ætlað að ganga inn á verksvið annarra sérfræðinga s.s. sálfræðinga og geðlækna. Þarna tengi ég alveg rosalega. Þegar ég hugsa til baka yfir kennsluferil minn þá hef ég einmitt verið að glíma við tilfinningar eins og sektarkennd og skömm. Ég hef allan minn kennsluferil þurft að verja fagmennsku mína og mér hefur liðið illa yfir því að geta ekki uppfyllt allar þarfir allra nemenda minna. Skólamál á Íslandi eru í algjörum ólestri og hverjir eru andlit skólanna – jú, kennararnir. Fólk talar kennara og störf þeirra niður meðan skömmin á í rauninni heima hjá rekstraraðilum skólanna. Sveitarfélögin eru vanhæf til þess að reka skóla svo sómi sé að og hafa ekki burði til þess að standa við bakið á kennurum. Kennurum er ætlað að berjast í mótsagnakenndu starfsumhverfi sem svo algjörlega óviðunandi að það jaðrar við ofbeldi. Ég las einu sinni grein í Lærerbladet þar sem fyrirsögnin var: ,, En god lærer er en ædru lærer“ og fjallaði hún um skólamál á Grænlandi. Ég held, í alvöru, að í huga þeirra sem reka íslensku skólana hljómaði fyrirsögnin eitthvað á þessa leið: ,,Góður kennari er kúgaður og bældur kennari sem efast um fagmennsku sína“. Þannig má halda launum þessarar stéttar, sem þar að auki er nánast orðin hrein kvennastétt áfram í lágmarki. Ég skila hér með skömminni, sektarkenndinni og óbragðinu til föðurhúsanna með kæru vanþakklæti fyrir lánið. Ég ákvað í haust að stytta tímann sem ég er í skóla - um svona tuttugu ár. Ég er hætt að kenna og starfa nú í ferðamannabransanum, þar er líka fullt af peningum og allskonar.
Hinsegináætlun stjórnvalda – pólitísk hugmyndafræði í stað staðreynda Eldur Smári Kristinsson Skoðun
Skoðun Opinn og alþjóðlegur: Krísa erlendra nemenda við íslenska háskóla Melissa Anne Pfeffer skrifar
Skoðun Vangaveltur um íslenskt barnaefni – Hvers vegna skiptir það máli að börn heyri sjálf sig? Tinna Björg Kristinsdóttir,Valdimar Gylfason skrifar
Skoðun Hægfara endalok sjónvarps útsendinga fyrir móttöku á loftneti á Íslandi Jón Frímann Jónsson skrifar
Skoðun Einföld og skiljanleg kerfi sem virka fyrir fólk og fyrirtæki Hanna Katrín Friðriksson skrifar
Skoðun Er veganismi á undanhaldi? Aldís Amah Hamilton,Kristín Helga Sigurðardóttir,Adelina Antal,Hanna Halldórsdóttir,Sigrún Elfa Kristinsdóttir,Lowana Veal skrifar
Skoðun Sniðganga fyrir Palestínu Hólmfríður Drífa Jónsdóttir,Ragnhildur Hólmgeirsdóttir,Hrönn G. Guðmundsdóttir,Katrín Björg Þórisdóttir,Þorbjörg Ída Ívarsdóttir,Yvonne Höller skrifar
Skoðun Axarvegur styttir leiðina milli Suðurlands og Egilsstaða um tæpa 70 km Kristján Ingimarsson skrifar
Skoðun Ríkisstjórnin svíkur verkafólk: Ætlar að leggja niður jöfnunarframlagið Vilhjálmur Birgisson skrifar
Skoðun Hinsegináætlun stjórnvalda – pólitísk hugmyndafræði í stað staðreynda Eldur Smári Kristinsson skrifar
Skoðun Greinin vex í þá átt sem hún er beygð: Um umdeildar sameiningarþreifingar HA og Bifrastar Guðmundur Oddsson skrifar
Hinsegináætlun stjórnvalda – pólitísk hugmyndafræði í stað staðreynda Eldur Smári Kristinsson Skoðun