Innlent

„Þetta var hel­víti á jörðu fyrir mér“

Bjarki Sigurðsson og Jón Þór Stefánsson skrifa
Lára er þakklát fyrir þau viðbrögð sem hún hefur fengið á Íslandi eftir dvölina í Búlgaríu sem hún lýsir sem helvíti.
Lára er þakklát fyrir þau viðbrögð sem hún hefur fengið á Íslandi eftir dvölina í Búlgaríu sem hún lýsir sem helvíti.

Lára Björk Sigrúnardóttir, 51 árs íbúi í Sandgerði, var með vinum sínum erlendis í borginni Varna í Búlgaríu í febrúar þegar hún veiktist skyndilega og var flutt með sjúkrabíl á St. Martins spítala í borginni. Lára reyndist vera með sýklasótt, sem þróaðist út frá þvagfærasýkingu, og var byrjuð að fá drep í bæði fingur og tær.

„Ef ég myndi þurfa að líða helvíti þá væri það þetta,“ segir Lára um dvölina á sjúkrahúsinu sem varði í þrjár vikur. „Þetta var helvíti á jörðu fyrir mér.“

„Ég verð bara veik. Ég fæ bara hita og kuldaköst í tvo sólarhringa,“ segir Lára um upphaf veikindanna. Hún segist hafa fengið verk í hendur og fætur og hún endað á að hringja á sjúkrabíl, sem kom. Þá sagði viðbragðsaðili að mögulega væri um hitaverki að ræða og gaf henni sterkt verkjalyf og sagði: „Ef verkjalyfið er ekkert að virka eftir tuttugu mínútur þá verður þú bara að fara á spítala.“

„Og ég bíð í hálftíma og ekkert virkar og ekkert skeður og ég er enn þá að drepast. Ég hringi á sjúkrabíl og við förum upp á spítala. Svo einhverjum klukkutímum seinna fara frændur mínir að hringja og spyrjast um mig. Þeir vilja ekki svara neinu. Það endar þannig þeir eru að hringja að það er bara skellt á, og hann fær engin svör.“

Lára lýsir ástandi sínu þannig að hún hafi verið í miklu móki til að byrja með. Hún hafi síðan verið orðin fjólublá og svört á fingrunum. Þá hafi síminn verið tekinn af henni og henni meinað að hringja í nokkurn mann.

Skurðlæknir sagðist ætla að skera útlimina af

„Annan sólarhringinn koma þeir með skurðlækni og vilja skera af mér hendurnar og lappirnar,“ segir Lára. „Þessi skurðlæknir var bara að meta hvar hann ætti að saga hendurnar og lappirnar. Það var ákveðið, en ég segi bara „Nei ég er ekki að fara að gera þetta. Ég vil að þetta verði gert á Íslandi.““

Hún hafi þurft að rífast um þetta við heilbrigðisstarfsmann sem hafi brjálast, og hún beðið um að vera útskrifuð af spítalanum. „Hvernig ætlar þú að komast héðan? Þú getur ekki labbað, eða nota hendurnar,“ segir hún hann hafa sagt, og bætt við að hún væri ekki í neinum fötum.

„Heyrðu ég ætla bara að hringja á lögregluna ef þið sleppið mér ekki núna. Þetta er bara mannrán,“ svaraði Lára. „Þá róaðist hann aðeins og samþykkti það að hætta við að taka af hendurnar og lappirnar.“

Þá hafi hún loks fengið að hringja, en henni afhentur spítalasíminn sem gat ekki hringt til Íslands. „Þetta er nú það eina sem ég get boðið,“ hafi heilbrigðisstarfsmaðurinn sagt.

Látin kona í næsta rúmi

Seinna þennan sama dag hafi vinur Láru komið og hún getað hringt í dóttur sína og útskýrt fyrir henni ástandið. Þá hafi þau byrjað að reyna að koma henni heim, en það gengið mjög illa.

„Á meðan er ég rosalega veik, fékk blæðingar í maga, og þurfti á miklu blóði að halda,“ segir Lára, sem bætir við að þeim hafi verið tilkynnt að hún fengi ekkert blóð, aðstandendur hennar yrðu að gefa það.

„Dóttir mín er alltof blóð lítil. Hún getur ekkert blóð gefið. Og sonur minn er með psóríasis og má ekki gefa blóð,“ útskýrir Lára sem segist þó á endanum hafa fengið blóð.

Dvölin á sjúkrahúsinu var Láru erfið. Hún lá á gjörgæsludeild með fullt af öðru fólki, og eina nóttina lést kona í plássinu við hliðina á henni.

„Hún var bara látin vera þarna. Ég var alltaf að snúa mér svo ég þyrfti ekki að horfa á hana. Mér fannst þetta mjög óhugnanlegt.“

Hélt að hún væri að deyja

Á einum tímapunkti taldi Lára að það væri komið að endalokunum hjá sér. „Ég er eiginlega viss um að ég hafi verið að gefast upp.“ 

Hún kallaði þá á lækni og sagðist ekki geta meira og bað um að fá að tala við börnin sín. Áður en þau komu hafi hún náð að tala við annan lækni sem sagði: „Það á enginn skilið að fara svona. Þú verður bara að berjast áfram og biðja til Guðs. Þú kemst yfir þetta.“

Það næsta sem Lára man þá stóðu krakkarnir hennar yfir henni. „Þá sat svolítið fast í mér hvað læknirinn hafði verið að segja. Ég var komin með einhverja von aftur.“

Batinn kraftaverki líkast

Það var ekki fyrr en Íslendingur búsettur í Varna blandaði sér í málið að Lára losnaði. „Við höfðum aldrei hitt hann eða heyrt um hann. Það var bara í algjörri góðmennsku sem hann kom.“

Og eftir tæpar þrjár vikur inni á spítalanum komst Lára loks heim.

Eins og fram hefur komið leit út fyrir að Lára myndi missa bæði hendur og fætur. 

„Batinn er kraftaverk. Ég held höndunum. Það er ekki alveg ljóst með fæturna, en það kemur í ljós á næstu dögum,“ segir Lára sem finnur fyrir miklum stuðningi í heilbrigðiskerfinu á Íslandi.

Hendur Láru líta svona út í dag.


Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur.

Fleiri fréttir

Sjá meira


×