Þurfum á Guði að halda

Jón Ómar Gunnarsson er nýr prestur í Efra-Breiðholti. Hann upplifir daglega samfylgd Guðs þegar hann horfir á barn sitt og fegurð sköpunarverksins. Líka þar sem ríkir góður andi manna í millum. Þar er Guð að verki.

„Við þurfum á Guði að halda. Guð er haldreipi mannsins í öllum aðstæðum lífsins, gleði og sorg. Mér fyndist erfitt að horfast í augu við líf mitt og framtíð án þess að hafa trú og held að ég sé ekki svo ólíkur öðru fólki,“ segir séra Jón Ómar Gunnarsson, inntur eftir því hvort nútímamaðurinn þurfi á Guði að halda.

Hann er nýr prestur í Fella- og Hólakirkju Efra-Breiðholts, sjálfur Breiðhyltingur frá níu ára aldri, en fram að því sleit hann barnsskónum í Rockford, Illinois, skammt frá Chicago.

„Að alast upp í Bandaríkjunum gaf mér að vera tvítyngdur og ég er enn fljótur að aðlagast skammtastærðunum vestra, sem eru í fyrstu alltof stórar en verða svo næstum of litlar,“ segir hann og hlær.

„Ég hef alltaf átt í stormasömu sambandi við mat þótt ég hafi aldrei verið feitur. Ég reyni að borða hollt en það er erfitt í kirkjum þar sem er mikið um bakkelsi, svo ég tali nú ekki um skírnarveislurnar þar sem presturinn þarf helst að smakka á fjórum rjómatertum svo að ömmunum sárni ekki. Það bjargaði mér að kynnast CrossFit sem var mér opinberun um að gaman væri í líkamsrækt og dró úr samviskubitinu ef ég sleppti mér í óhollustunni.“

Ósanngjörn umræða

Jón Ómar var prestur í Glerárkirkju áður en hann steig í prédikunarstól í Efra-Breiðholti. Hann er kvæntur og eiga hjónin sex ára son.

„Það var góð lífsreynsla fyrir okkur Reykvíkingana að búa á landsbyggðinni og dásamlegt að búa á Akureyri. Þar eignuðumst við marga góða vini og bærinn mun alltaf eiga sérstakan stað í hjörtum okkar. Mér finnst að allir Reykvíkingar ættu að prófa að búa á landsbyggðinni, Ísland stækkar þá í huga manns,“ segir Jón Ómar sem þótti gott og gefandi að þjóna í Glerárkirkju en stóðst ekki mátið að sækja um þegar prestsembætti var laust í Fella- og Hólakirkju, enda fjölskyldur þeirra hjóna búsettar syðra.

Jón Ómar þekkir Efra-Breiðholt eins og lófann á sér. Hann æfði sund í Breiðholtslaug, sótti handboltaæfingar hjá ÍR í Austurbergi og útskrifaðist sem stúdent frá Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.

„Ég er að mörgu leyti kominn heim og kannast enn við marga. Umræðan um hverfið er oft ósanngjörn. Sem Breiðhyltingur var ég orðinn fimmtán ára þegar ég heyrði fyrst að Breiðholtið þætti varasamt en hafði þó aldrei lent í neinu. Hér er heldur ekkert að óttast. Breiðhyltingar eru kraftmiklir frumkvöðlar sem byggðu sér þrjár kirkjur; sjálfbjarga fólk með drauma og vonir um að byggja upp gott hverfi og gerði það. Það talar svo best fyrir hverfið að fólkið sem byggði það upp býr hér enn og vill helst ekki flytja.“

Efra-Breiðholt er nafli alheimsmenningar. Íbúarnir eru af ótal þjóðernum og aðhyllast mismunandi trúarbrögð. Sem stendur eru 50 prósent íbúanna kristnir Íslendingar í þjóðkirkjunni.

„Hér lifa allir í sátt og samlyndi og ólík trúarbrögð stía íbúunum ekki í sundur. Hverfiskirkjan er opin og víðsýn og við gerum okkur far um að taka vel á móti fólki, hvort sem það er kristið eða ekki. Kærleikurinn opnar enda faðm sinn fyrir öllum. Í barnastarfið koma börn af mörgum þjóðernum enda vilja flestir foreldrar að börn þeirra taki virkan þátt í samfélaginu.“

Fékk köllun til prests í laganámi

Jón Ómar fór í lögfræði eftir stúdentspróf og sóttist námið vel.

„Í lögfræðinni fékk ég köllun um að verða prestur. Mamma hafði kennt mér bænir á bernskuárunum og ég hafði sótt barnastarf kirkjunnar, en eftir fermingu fannst mér ég útskrifaður úr kirkjunni, eins og gengur. Ég hélt þó í trúna og fór áfram með bænirnar þrátt fyrir að vera ekki trúheitur. Svo urðu þessi vatnaskil í lögfræðinni og ég fann að ég vildi fara dýpra í trúna. Öll viðleitni til að sporna við kölluninni olli mér innri ófriði. Ég hafði fullvissu um að ég ætti betur heima í kirkjunni.“

Um tvítugt starfaði Jón Ómar í sumarbúðum KFUM í Vatnaskógi, þar sem hann var leiðtogi hópa tíu ára stráka, og kemur enn að starfi sumarbúðanna í dag.

„Í Vatnaskógi fékk ég mína bestu starfsþjálfun til að verða prestur, bæði trúarlega og félagslega. Þar var áskorun að segja strákunum frá Jesú án þess að það yrði yfirdrifið heldur skiljanlegt, svo að þeir gætu tekið það með sér sem veganesti. Á morgnana lásum við vers úr Nýja testamentinu og alltaf kom í ljós að þeir höfðu helling að segja um innihaldið og upplifanir sínar,“ segir Jón Ómar sem byrjaði og endaði hvern dag í Vatnaskógi með bæn.

„Bænin er haldreipi sem huggar og róar sál okkar manna. Þótt allt annað sé farið situr bænin eftir, eða samtal manns við Guð. Meira að segja hjá efasemdamönnum, sem afgreitt hafa prest, kirkju og Biblíuna, situr bænin föst í hjarta og er það síðasta sem fólk grípur til þegar öll sund virðast lokuð.“

Til staðar í gleði og sorg

Guð er til og engin tímaskekkja, segir Jón Ómar; hann á líka erindi við nútímafólk.

„Mannkynið glímir við flókinn veruleika en ætíð sömu grund­vallar­spurningarnar: Hvað gerist þegar ég dey? Til hvers er ég hér? Hvernig varð þetta allt til? Nútíminn hafnar hins vegar trúnni og við eigum öll að verða vísindaleg. En er það tilviljun að sólin rís að morgni og sígur að kvöldi? Það er einmitt alls ekki tilviljanakennt og hnígur allt að sama grunni, sem er sköpunarverk Guðs.“

Jón Ómar segir vísindi vissulega góð og hluta af Guðs sköpun en komin sé oftrú á vísindin. Þau hafi gefið okkur margt en líka leitt af sér hörmungar.

„Það er erfitt að byggja líf sitt á þeim efnislegu gæðum sem nútíminn metur mest. Þau byggja á veikum grunni og geta horfið á augnabliki. Og þrátt fyrir gott sjálfstraust og trú á eigin ágæti þætti mér erfitt að grundvalla líf mitt á mér einum og sjálfum, sem er bara lítið peð í stóra samhenginu. Einmitt þess vegna er allur grundvöllur lífs míns, hugsana og gilda, í trúnni á Jesú Kristi. Það er sá eini grundvöllur sem ekki er forgengilegur né brotnar, og þar liggur fullvissan um að ég sé falinn elsku hans, sem er uppspretta kærleikans í okkar lífi. Þá skiptir ekki máli þótt illa gangi og margt bjáti á.“

Boðskapur kristinnar trúar er fagur og mannbætandi og sannarlega ekkert til að skammast sín fyrir, segir Jón Ómar.

„Íslendingar líta margir á trú sem persónulegan hlut, en mættu ófeimnir flíka trú sinni af stolti, rétt eins og Bandaríkjamenn gera og gert er í öðrum helstu trúarbrögðum heimsins. Kristin trú hefur skilað Íslendingum friðsælu og eftirsóknarverðu samfélagi og við mættum vel tala meira og opinskár um okkar þjóðartrú.“

Uppáhaldsvers Jóns Ómars í Nýja testamentinu er frá Páli postula í Rómverjabréfinu. Þar segir:

„Í öllu þessu vinnum við sigur því ekkert getur aðskilið okkur frá kærleika Guðs sem birtist okkur í Kristi Jesú.“

„Fyrir mér eru þessi orð lykil­atriði í trúnni. Það er sama hvað á dynur; við erum í Hans höndum. Það veganesti hef ég haft út í lífið og er þakklátur foreldrum mínum fyrir að hafa kennt mér bænir og kirkjunni fyrir að bjóða mér í barna- og fermingarstarf svo að ég gæti eignast þessa trú. Guð er ekki æðri máttur sem setti okkur inn og fór heldur er hann nálægur. Kristin trú segir gegnumsneitt að Guð skapaði manninn, elskar hann og vill honum blessunarríkt og gott líf. Í þjóðfélagi þar sem við sjáum glansmyndir af öðrum á Facebook og upplifum okkur minna virði, er gott að leita í trúna sem segir beint út: Þú ert dýrmæt sköpun Guðs og skiptir máli. Það gæti reynst huggunarríkt þeim sem þjást af kvíða í árangursdrifnu og kröfuhörðu þjóðfélagi sem marga er að buga.“

Efasemdamenn eiga virðingu Jóns Ómars sem segir þá oftar en ekki trúaðri en þá sem segjast trúa.

„Það er mannlegt að efast og sjálfur er ég stundum gripinn efa. Efann leggur maður í hendur Guðs í gegnum bænina. Við prestar gerum okkur grein fyrir að Guð vinnur verkið. Við tölum við fólk en búum ekki til brú til hans heldur gerir hann það í okkur. Ynni Guð ekki verkið væri óvinnandi vegur fyrir okkur að bera áfram söguna um Jesú, söguna sem við höfum heyrt alla ævi en segir okkur alltaf eitthvað nýtt um lífið, dauðann og upprisuna; að við séum ekki til einskis gerð og að það sé tilgangur með þessu öllu.“