Bakþankar

Drusluvaktin

María Bjarnadóttir skrifar
Það eru rúmlega 70 ár síðan íslensk stjórnvöld starfræktu sérstaka lögreglueiningu sem hafði eftirlit með saurlífi og lauslæti kvenna. Lögreglan hélt skrár og skýrslur um konur og sumar þeirra voru hreinlega lokaðar inni til þess að hemja þær í drusluganginum.

Í nútíma jafnréttisparadísinni þykir okkur þessi fortíð fjarlæg. En þó að lögreglan sé ekki lengur á drusluvaktinni þá er vaktin ennþá furðuvel mönnuð leikum og lærðum sem skella skuldinni af kynferðisofbeldi á þær sem fyrir því verða. Of full í stuttu pilsi niðrí bæ? Sendi nektarmyndir af sér? Að sjálfsögðu verður ráðist að kynfrelsi þeirra. Að sjálfsögðu dreifa menn nektarmyndum áfram í heimildarleysi. Eða hvað?

Drusluvaktin hefur látið á sjá eftir árhundraða árásir femínista, súffragetta, jafnréttissinna, druslugöngufólks og hvað svo sem svoleiðis fólk kallar sig. Þetta hefur valdið síversnandi starfsskilyrðum á vaktinni og þverrandi virðingu fyrir störfum hennar.

Stofnanir sem áður var hægt að treysta á í varðstöðunni gegn druslugangi kvenna hafa farið að gefa eftir. Breska stofnunin Internet Watch Foundation réðst nýlega í herferð til þess að koma í veg fyrir að ungir menn dreifi nektarmyndum af öðrum heimildarlaust. Herferðin er studd af lögreglu, stjórnvöldum og tæknifyrirtækjum. Eins og konum sé bara frjálst að senda af sér nektarmyndir án afleiðinga!

Það er sótt að drusluvaktinni úr öllum áttum. Það er hægt að taka þátt í aðförinni með því að ganga Druslugönguna í Reykjavík ­ 29. júlí nk. Og með því að sleppa því að áframsenda nektarmyndir. Til dæmis.






×