Digurmæli Davíðs Helgi Magnússon skrifar 17. apríl 2014 07:00 Mér hefur verið bent á býsna rætin digurmæli í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins, sem kom út þann 12. apríl sl., um forsvarsmenn íslenskra lífeyrissjóða. Þar segir m.a.: „Skýrslan sú er vita gagnslaus og fer best í hillu við hliðina á skýrslunni sem „aðilar á vinnumarkaði“ létu hafa sig í að panta um ESB og skýrslu lífeyrissjóðanna um sjálfa sig og sitt brask í hrunadansinum, en hún kostaði ellilífeyrisþega 70 milljónir króna, og hefur sá kostnaðarsami kattarþvottur leitt til þess að þar eru flestir kappar jafn vígreifir og þeir voru áður, og valsa flestir enn, sjálfir eða handbendi þeirra, um með viðkvæmustu sjóði landsmanna.“Vegið að mörg hundruð manns Með þessum orðum er vegið að mjög stórum hópi fólks sem verið hefur í forsvari fyrir íslensku lífeyrissjóðina á síðustu árum og áratugum, m.a. á meðan sjóðirnir voru í mestri mótun og uppbyggingu til farsældar fyrir landsmenn. Eignir lífeyrissjóðanna nema nú um 2.700 milljörðum króna. Þeir urðu fyrir tjóni í hruninu en hafa náð sér vel á strik. Þetta er ekki í fyrsta sinn sem órökstudd umfjöllun af þessu tagi birtist í leiðurum eða nafnlausum greinum á ábyrgð ritstjórnar Morgunblaðsins. Um það hef ég fjallað áður, m.a. í inngangi bókar minnar HVAÐ SAGÐI ÉG? Þar kemur fram á bls. 12: „Það olli hins vegar vonbrigðum að sjá eftirfarandi í leiðara þess gamla og oft virðulega blaðs, Morgunblaðsins: „Lífeyrissjóðirnir rannsökuðu sig sjálfir og eru mjög ánægðir með rannsóknina, enda er ekkert upplýst um hvernig helstu fjárglæframenn landsins náðu heljartökum á þessum sjóðum almennings.“ Mér er kunnugt um að mörgum forystumönnum lífeyrissjóðanna líkaði mjög illa að sitja undir þessum dylgjum í ritstjórnargrein Morgunblaðsins. Menn réðu ráðum sínum en ákváðu að láta þessu ósvarað enda varla á því plani að hægt væri að eiga við það. Eitt og annað fór þó manna á milli í tölvupóstum um málið. Þar á meðal þetta: „Djöfull þykir mér illt fyrir okkur að sitja undir svona skítkasti frá manni sem lánaði „fjárglæframönnunum“ í Kaupþingi 80 milljarða úr gjaldeyrisvarasjóði Seðlabankans einungis 48 klukkutímum áður en Kaupþing fór á hausinn. Og svo fór Seðlabankinn sjálfur á hausinn. Þarf lífeyrissjóðafólkið að sitja undir þessu?“ Því er haldið fram að seðlabanki geti tæknilega ekki orðið gjaldþrota vegna tengsla sinna við ríkissjóð. Þannig er hæpið að tala um að Seðlabanki Íslands hafi farið á hausinn. En víst er að á þessum tíma tapaði hann öllu eiginfé sínu. Þá er þetta bara spurning um að velja rétt orðalag til að lýsa ástandi hans þegar þarna var komið sögu.“ Lýkur þar tilvitnun í fyrrnefnda bók. Á síðustu áratugum hefur verið mótuð stefna um starfsemi lífeyrissjóðanna sem enn er fylgt enda hefur hún reynst vel og lagt grunn að þessum mikilvæga sparnaði almennings í landinu. Rekstur lífeyrissjóðanna hefur verið árangursríkur og stenst allan samanburð við lífeyrissjóði víða um heim. Vel er við hæfi að velta því fyrir sér hvaða fólk það er sem höfundur Reykjavíkurbréfsins sendir þessar köldu kveðjur og vænir m.a. um „brask“ og kostnaðarsaman „kattarþvott“ á stefnu og starfsemi lífeyrissjóðanna sem þeir eru sagðir „valsa“ enn þá með. Þar hlýtur að vera átt við þann stóra hóp sem kom við sögu þeirrar stefnumótunar sem einkennt hefur sjóðina síðustu 20 til 30 árin og bar ábyrgð á rekstri þeirra á þeim tíma og gegnum hrunið og eftir það.Gjafir eru yður gefnar Athyglin hlýtur að beinast að stjórnarmönnum og stjórnendum lífeyrissjóðanna á þessu tímabili. Um mörg hundruð manns er að ræða en hér verða einungis nefnd NOKKUR DÆMI um fólk úr hópi okkar stjórnarmanna og framkvæmdastjóra íslenskra lífeyrissjóða sem gætu tekið til sín digurmæli Morgunblaðsins: Arnar Sigurmundsson, Guðmundur H. Garðarsson, Víglundur Þorsteinsson, Halldór Björnsson, Ögmundur Jónasson, Magnús L. Sveinsson, Björn Þórhallsson, Þórunn Sveinbjarnardóttir, Kristján Þór Júlíusson, Árni Stefán Jónsson, Gunnar Björnsson, Sigurður Bessason, Margrét Kristmannsdóttir, Hrund Rúdólfsdóttir, Friðrik J. Arngrímsson, Björn Snæbjörnsson, Guðlaug Kristjánsdóttir, Vilhjálmur Egilsson, Konráð Alfreðsson, Hjörleifur Kvaran, Elsa Friðfinnsdóttir, Þórarinn V. Þórarinsson, Heiðrún Jónsdóttir, Ágúst Torfi Hauksson, Sveinn Hannesson, Hrafn Magnússon, Brynjólfur Bjarnason, Andrés Magnússon, Kristján Jóhannsson, Maríanna Jónasdóttir, Stefanía Magnúsdóttir, Jón Kristjánsson, Árni Bjarnason, Bogi Þór Siguroddsson, Anna María Kristinsdóttir, Ari Edwald, Benedikt Vilhjálmsson, Þorbjörn Guðmundsson, Haraldur Ólason, Hjörtur Gíslason, Benedikt Kristjánsson, Eiríkur Jónsson. Og svo framkvæmdastjórarnir Haukur Hafsteinsson, Guðmundur Þórhallsson, Þorgeir Eyjólfsson, Árni Guðmundsson, Gunnar Baldvinsson, Kristján Sigurðsson, Kári Arnór Kárason, Friðbert Traustason, Gylfi Jónasson, Guðrún Guðmarsdóttir og Ólafur Sigurðsson. Ég fullyrði að allt þetta fólk – ásamt öllum öðrum forsvarsmönnum íslenskra lífeyrissjóða – hefur lagt sig fram af fullum heilindum um að gæta hagsmuna lífeyrissjóðanna og sjóðsfélaga í hvívetna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Ýmislegt um rafmagnsbíla og reiðhjól Valur Elli Valsson Skoðun Samkennd samfélags Guðrún Karls Helgudóttir Skoðun Íþróttahreyfingin og gerviverktaka Ástþór Jón Ragnheiðarson Skoðun Þeir borga sem nota! Tómas Kristjánsson Skoðun Að hjálpa fólki að standa á eigin fótum Jón Þór Kristjánsson Skoðun Óttinn við íslensku rafkrónuna Birna Guðný Björnsdóttir Skoðun Hver er ég og hvert er ég að fara? Ellý Tómasdóttir Skoðun Taugatýpísk forréttindi Mamiko Dís Ragnarsdóttir Skoðun Tölum um tilfinningar Amanda Ásdís Jóhannsdóttir Skoðun Áskorun til Sjúkratrygginga Íslands – hugsum í lausnum Björn Bjarki Þorsteinsson Skoðun Skoðun Skoðun Íþróttahreyfingin og gerviverktaka Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Tölum um tilfinningar Amanda Ásdís Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Óttinn við íslensku rafkrónuna Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Áskorun til Sjúkratrygginga Íslands – hugsum í lausnum Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Afnemum launamisrétti Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Hvað hefur Ísland gert? Katla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Viðhorf almennings og neytenda til sjálfbærnimála fyrirtækja og stofnana skiptir miklu máli Soffía Sigurgeirsdóttir,Trausti Haraldsson skrifar Skoðun Ýmislegt um rafmagnsbíla og reiðhjól Valur Elli Valsson skrifar Skoðun Taugatýpísk forréttindi Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Hver er ég og hvert er ég að fara? Ellý Tómasdóttir skrifar Skoðun Þeir borga sem nota! Tómas Kristjánsson skrifar Skoðun Að hjálpa fólki að standa á eigin fótum Jón Þór Kristjánsson skrifar Skoðun Samkennd samfélags Guðrún Karls Helgudóttir skrifar Skoðun „Heimferða- og fylgdadeild“ Eiríkur Rögnvaldsson skrifar Skoðun Til varnar mennsku kúgarans Hans Alexander Margrétarson Hansen skrifar Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens skrifar Skoðun Engum til sóma Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Vernd náttúrunnar er ákvörðun Eva Dögg Davíðsdóttir skrifar Skoðun Hver er okkar ábyrgð á ofbeldi meðal barna Hafdís Hrönn Hafsteinsdóttir skrifar Skoðun Er verkalýðsbarátta á Íslandi að hnigna? Sverrir Fannberg Júlíusson skrifar Skoðun Má ekkert gera fyrir millistéttina? Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Milljarðarnir óteljandi og bókun 35 Haraldur Ólafsson skrifar Skoðun Háskólinn sveik stúdenta um góðar samgöngur Guðni Thorlacius,Katla Ólafsdóttir skrifar Skoðun „Bara“ kennari Álfhildur Leifsdóttir skrifar Skoðun Þjóðin slæst við elda: Hvar er Alþingi? Baldur Borgþórsson skrifar Skoðun Yazan Tamimi – spegill á sjálfsmynd þjóðar Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Hvað er niðurskurðarstefna? Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Framtíðin liggur í bættri nýtingu auðlinda Helga Kristín Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Öryggi sjúklinga – gerum og greinum betur Alma D. Möller skrifar Sjá meira
Mér hefur verið bent á býsna rætin digurmæli í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins, sem kom út þann 12. apríl sl., um forsvarsmenn íslenskra lífeyrissjóða. Þar segir m.a.: „Skýrslan sú er vita gagnslaus og fer best í hillu við hliðina á skýrslunni sem „aðilar á vinnumarkaði“ létu hafa sig í að panta um ESB og skýrslu lífeyrissjóðanna um sjálfa sig og sitt brask í hrunadansinum, en hún kostaði ellilífeyrisþega 70 milljónir króna, og hefur sá kostnaðarsami kattarþvottur leitt til þess að þar eru flestir kappar jafn vígreifir og þeir voru áður, og valsa flestir enn, sjálfir eða handbendi þeirra, um með viðkvæmustu sjóði landsmanna.“Vegið að mörg hundruð manns Með þessum orðum er vegið að mjög stórum hópi fólks sem verið hefur í forsvari fyrir íslensku lífeyrissjóðina á síðustu árum og áratugum, m.a. á meðan sjóðirnir voru í mestri mótun og uppbyggingu til farsældar fyrir landsmenn. Eignir lífeyrissjóðanna nema nú um 2.700 milljörðum króna. Þeir urðu fyrir tjóni í hruninu en hafa náð sér vel á strik. Þetta er ekki í fyrsta sinn sem órökstudd umfjöllun af þessu tagi birtist í leiðurum eða nafnlausum greinum á ábyrgð ritstjórnar Morgunblaðsins. Um það hef ég fjallað áður, m.a. í inngangi bókar minnar HVAÐ SAGÐI ÉG? Þar kemur fram á bls. 12: „Það olli hins vegar vonbrigðum að sjá eftirfarandi í leiðara þess gamla og oft virðulega blaðs, Morgunblaðsins: „Lífeyrissjóðirnir rannsökuðu sig sjálfir og eru mjög ánægðir með rannsóknina, enda er ekkert upplýst um hvernig helstu fjárglæframenn landsins náðu heljartökum á þessum sjóðum almennings.“ Mér er kunnugt um að mörgum forystumönnum lífeyrissjóðanna líkaði mjög illa að sitja undir þessum dylgjum í ritstjórnargrein Morgunblaðsins. Menn réðu ráðum sínum en ákváðu að láta þessu ósvarað enda varla á því plani að hægt væri að eiga við það. Eitt og annað fór þó manna á milli í tölvupóstum um málið. Þar á meðal þetta: „Djöfull þykir mér illt fyrir okkur að sitja undir svona skítkasti frá manni sem lánaði „fjárglæframönnunum“ í Kaupþingi 80 milljarða úr gjaldeyrisvarasjóði Seðlabankans einungis 48 klukkutímum áður en Kaupþing fór á hausinn. Og svo fór Seðlabankinn sjálfur á hausinn. Þarf lífeyrissjóðafólkið að sitja undir þessu?“ Því er haldið fram að seðlabanki geti tæknilega ekki orðið gjaldþrota vegna tengsla sinna við ríkissjóð. Þannig er hæpið að tala um að Seðlabanki Íslands hafi farið á hausinn. En víst er að á þessum tíma tapaði hann öllu eiginfé sínu. Þá er þetta bara spurning um að velja rétt orðalag til að lýsa ástandi hans þegar þarna var komið sögu.“ Lýkur þar tilvitnun í fyrrnefnda bók. Á síðustu áratugum hefur verið mótuð stefna um starfsemi lífeyrissjóðanna sem enn er fylgt enda hefur hún reynst vel og lagt grunn að þessum mikilvæga sparnaði almennings í landinu. Rekstur lífeyrissjóðanna hefur verið árangursríkur og stenst allan samanburð við lífeyrissjóði víða um heim. Vel er við hæfi að velta því fyrir sér hvaða fólk það er sem höfundur Reykjavíkurbréfsins sendir þessar köldu kveðjur og vænir m.a. um „brask“ og kostnaðarsaman „kattarþvott“ á stefnu og starfsemi lífeyrissjóðanna sem þeir eru sagðir „valsa“ enn þá með. Þar hlýtur að vera átt við þann stóra hóp sem kom við sögu þeirrar stefnumótunar sem einkennt hefur sjóðina síðustu 20 til 30 árin og bar ábyrgð á rekstri þeirra á þeim tíma og gegnum hrunið og eftir það.Gjafir eru yður gefnar Athyglin hlýtur að beinast að stjórnarmönnum og stjórnendum lífeyrissjóðanna á þessu tímabili. Um mörg hundruð manns er að ræða en hér verða einungis nefnd NOKKUR DÆMI um fólk úr hópi okkar stjórnarmanna og framkvæmdastjóra íslenskra lífeyrissjóða sem gætu tekið til sín digurmæli Morgunblaðsins: Arnar Sigurmundsson, Guðmundur H. Garðarsson, Víglundur Þorsteinsson, Halldór Björnsson, Ögmundur Jónasson, Magnús L. Sveinsson, Björn Þórhallsson, Þórunn Sveinbjarnardóttir, Kristján Þór Júlíusson, Árni Stefán Jónsson, Gunnar Björnsson, Sigurður Bessason, Margrét Kristmannsdóttir, Hrund Rúdólfsdóttir, Friðrik J. Arngrímsson, Björn Snæbjörnsson, Guðlaug Kristjánsdóttir, Vilhjálmur Egilsson, Konráð Alfreðsson, Hjörleifur Kvaran, Elsa Friðfinnsdóttir, Þórarinn V. Þórarinsson, Heiðrún Jónsdóttir, Ágúst Torfi Hauksson, Sveinn Hannesson, Hrafn Magnússon, Brynjólfur Bjarnason, Andrés Magnússon, Kristján Jóhannsson, Maríanna Jónasdóttir, Stefanía Magnúsdóttir, Jón Kristjánsson, Árni Bjarnason, Bogi Þór Siguroddsson, Anna María Kristinsdóttir, Ari Edwald, Benedikt Vilhjálmsson, Þorbjörn Guðmundsson, Haraldur Ólason, Hjörtur Gíslason, Benedikt Kristjánsson, Eiríkur Jónsson. Og svo framkvæmdastjórarnir Haukur Hafsteinsson, Guðmundur Þórhallsson, Þorgeir Eyjólfsson, Árni Guðmundsson, Gunnar Baldvinsson, Kristján Sigurðsson, Kári Arnór Kárason, Friðbert Traustason, Gylfi Jónasson, Guðrún Guðmarsdóttir og Ólafur Sigurðsson. Ég fullyrði að allt þetta fólk – ásamt öllum öðrum forsvarsmönnum íslenskra lífeyrissjóða – hefur lagt sig fram af fullum heilindum um að gæta hagsmuna lífeyrissjóðanna og sjóðsfélaga í hvívetna.
Skoðun Viðhorf almennings og neytenda til sjálfbærnimála fyrirtækja og stofnana skiptir miklu máli Soffía Sigurgeirsdóttir,Trausti Haraldsson skrifar