Mannréttindaráðstjórn Reykjavíkur Örn Bárður Jónsson skrifar 22. nóvember 2010 15:34 Sæll og blessaður, Brynjólfur Þór og þakka þér fyrir að halda málstað mínum vakandi. Í orðabók segir m.a. um orðið ráðstjórn: „stjórn borgarráða". Þegar eitt lítið ráð hjá borginni ræðst í það verkefni að breyta sögunni og stefnir að því að eyða nær algjörlega samstarfi kirkju og skóla, sem verið hefur í jákvæðum farvegi um áratuga skeið, þá kalla ég það ráðstjórn undir neikvæðum formerkjum. Í grein þinni má greina rangfærslur og skrítin rök, eins og t.d. um kristnitökuna og kristnihátíðina árið 2000. Þorgeir Ljósvetningagoði var vitur maður. Hann afnam ekki aðra trú eins og þú heldur fram en hann var hins vegar raunsær á ástand mála á þeim tíma og taldi það horfa til friðar að menn hefðu einn sið í landinu. Þar sýndi hann fádæma visku og hugrekki. Og gleymdu því ekki að alþingi samþykkti tillögu hans. Þú telur að ég eigi að berjast fyrir aðskilnaði ríkis og kirkju til að vera sjálfum mér samkvæmur. Þá flyt ég þér það fagnaðarerindi að ég hef reyndar þegar gert það í ræðu og riti. Varðandi skráningu í trúfélag þá vil ég segja að börn geta skráð sig úr þjóðkirkjunni, eða hvaða öðru trúfélagi sem er, þegar þau fá aldur til og áður en þau hafa greitt krónu í félagið. Dylgjur þínar í minn garð um fjárhagslegan ávinning leyfi ég mér að kalla ósmekklegt fleipur. Þú segir mig fara með rugl og vitleysu og skrifar: „Grein Arnar Bárðar er uppfull af skringilegheitum. Hann gerir fólki upp skoðanir. Hann gerir fólki í mannréttindaráði upp að vera slíkar mannleysur að einn Siðmenntarmaður nái að rugla það svo mjög að það virðist með algjöru óráði." Það vill svo til að tillögur mannréttindaráðs eru flestar ef ekki allar úr bréfi Siðmenntar frá 2005 til borgarinnar eins og staðfest var á forsíðu Mbl. 22. nóv. s.l. Þú mátt kalla fólkið í mannréttindaráði mannleysur enda hefur meirihlutinn gleypt málflutning Siðmenntar með húð og hári og svo skín þvingunarþóttinn í gegnum allt ferlið eins og sól í gegnum slípað gler. Á dögunum spurði ég einn meðlima ráðsins þessarar spurningar: „Verður leikskólabörnum bannað að heimsækja kirkjuna á aðventunni eins og þau hafa gert árum saman t.d. hér í Neskirkju, sungið lög um aðventu og jól, þegið kakó og piparkökur?" Skriflegt svar hans hljóðar svo: „Já, héðan í frá verður samskiptum skóla og kirkju hagað samkvæmt aðalnámsskrá. Börn í 1. og 4. bekk heimsækja kirkjur sem þátt í kristni fræðslu. Þið getið áfram boðið vesturbæingum í kökur og kaffi, þó það nú væri, en það verður þá utan skólatíma." Að vísu er ekki búið að afgreiða þetta mál. En það sem mig furðar mest er að ráðið, í núverandi tillögum, ætlar sér að taka fram fyrir hendur meirihluta foreldranna sem bera ábyrgð á börnunum. Ég hef auðvitað kynnt mér tillögurnar og þær miða að því að eyða nánast algjörlega tengslum kirkju og skóla, því tengslin mega aðeins vera utan skólatíma og þar með verða þau ekki lengur tengsl kirkju og skóla. Punktur basta! Varðandi orð mín á Bylgjunni á dögunum um að trúin á manninn sé ekki upp á marga fiska vil ég taka fram að ég ég tel manninn ekki verðugan fulltrúa í hlutverk guðdómsins en hins vegar hef ég mikla trú á manninum. Maðurinn er flottur á margan hátt en fremur klénn til átrúnaðar. Húmanismi, sem tiltrú á göfgi mannsins og hið fagra í hans fari, er göfugur sem slíkur, en hann nær að mínu viti skemur en hin stóru trúarbrögð. Trúfrelsi er tryggt í stjórnarskránni. Trúfrelsi þýðir að maður hefur þau mannréttindi að mega trúa og iðka trú sína án hindrana eða afskipta annarra. Ég er einlægur fylgjandi trúfrelsis en bið um að fólk hafi ekki endaskipti á því hugtaki og láti það merkja að hindra megi trúariðkun annarra. Tillögur mannréttindaráðs miða einkum að því að eyða samstarfi kirkju og skóla en auðvitað vill ráðið að áfram verði kennt um trúarbrögð í skólum, enda væri annað hrein ósvinna. En hvernig er trúarbragðakennslu sinnt í skólum? Í fjölmennum skóla þar sem ég þekki nokkuð til, er fyrir löngu búið að afnema kennslu í trúarbragðafræði, sem er slæmt, því það skilar ekki upplýstum nemendum hvað þetta mikilvæga svið varðar. Við verðum að fræða þjóðina um ólík lífsviðhorf og trú og þar er ég sammála mannréttindaráði. Hræðslan við trú hjá sumum mönnum er svo svæsin að manni kemur helst í hug að þeir líti á trúna sem sjúkdóm eða farsótt. Ég vil enda þessa grein með því að segja við þig, Brynjólfur Þór og ekki síst við fulltrúa mannréttindaráðs: Leyfið blómunum að spretta, leyfið fólki að umgangast skólana og treystið þeim, sem þangað koma og vinna með fagfólki, til að gera það af virðingu fyrir nemendum með ólíkar skoðanir. Ekki úða þennan garð sem skólarnir eru með eyðandi hugmyndum um höft og girðingar. Leyfið hunangsflugunum að suða og sólinni að skína. Notið svo gáfur ykkar og hæfileika til að skapa eitthvað gagnlegra en þessar forræðistillögur í anda ráðstjórnar. Og munið ætíð þetta: Foreldrarnir ráða þessu en ekki þið! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Örn Bárður Jónsson Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard Skoðun Skoðun Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Skoðun Sköpum samfélag fyrir börn Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Skrift er málið Guðbjörg Rut Þórisdóttir skrifar Skoðun Viltu hafa jákvæð áhrif þegar þú ferðast? Ásdís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Tvær leiðir færar til þess að skóli fyrir alla geti virkað Íris Björk Eysteinsdóttir skrifar Skoðun Örorkubyrði og örorkuframlag lífeyrissjóða Björgvin Jón Bjarnason skrifar Sjá meira
Sæll og blessaður, Brynjólfur Þór og þakka þér fyrir að halda málstað mínum vakandi. Í orðabók segir m.a. um orðið ráðstjórn: „stjórn borgarráða". Þegar eitt lítið ráð hjá borginni ræðst í það verkefni að breyta sögunni og stefnir að því að eyða nær algjörlega samstarfi kirkju og skóla, sem verið hefur í jákvæðum farvegi um áratuga skeið, þá kalla ég það ráðstjórn undir neikvæðum formerkjum. Í grein þinni má greina rangfærslur og skrítin rök, eins og t.d. um kristnitökuna og kristnihátíðina árið 2000. Þorgeir Ljósvetningagoði var vitur maður. Hann afnam ekki aðra trú eins og þú heldur fram en hann var hins vegar raunsær á ástand mála á þeim tíma og taldi það horfa til friðar að menn hefðu einn sið í landinu. Þar sýndi hann fádæma visku og hugrekki. Og gleymdu því ekki að alþingi samþykkti tillögu hans. Þú telur að ég eigi að berjast fyrir aðskilnaði ríkis og kirkju til að vera sjálfum mér samkvæmur. Þá flyt ég þér það fagnaðarerindi að ég hef reyndar þegar gert það í ræðu og riti. Varðandi skráningu í trúfélag þá vil ég segja að börn geta skráð sig úr þjóðkirkjunni, eða hvaða öðru trúfélagi sem er, þegar þau fá aldur til og áður en þau hafa greitt krónu í félagið. Dylgjur þínar í minn garð um fjárhagslegan ávinning leyfi ég mér að kalla ósmekklegt fleipur. Þú segir mig fara með rugl og vitleysu og skrifar: „Grein Arnar Bárðar er uppfull af skringilegheitum. Hann gerir fólki upp skoðanir. Hann gerir fólki í mannréttindaráði upp að vera slíkar mannleysur að einn Siðmenntarmaður nái að rugla það svo mjög að það virðist með algjöru óráði." Það vill svo til að tillögur mannréttindaráðs eru flestar ef ekki allar úr bréfi Siðmenntar frá 2005 til borgarinnar eins og staðfest var á forsíðu Mbl. 22. nóv. s.l. Þú mátt kalla fólkið í mannréttindaráði mannleysur enda hefur meirihlutinn gleypt málflutning Siðmenntar með húð og hári og svo skín þvingunarþóttinn í gegnum allt ferlið eins og sól í gegnum slípað gler. Á dögunum spurði ég einn meðlima ráðsins þessarar spurningar: „Verður leikskólabörnum bannað að heimsækja kirkjuna á aðventunni eins og þau hafa gert árum saman t.d. hér í Neskirkju, sungið lög um aðventu og jól, þegið kakó og piparkökur?" Skriflegt svar hans hljóðar svo: „Já, héðan í frá verður samskiptum skóla og kirkju hagað samkvæmt aðalnámsskrá. Börn í 1. og 4. bekk heimsækja kirkjur sem þátt í kristni fræðslu. Þið getið áfram boðið vesturbæingum í kökur og kaffi, þó það nú væri, en það verður þá utan skólatíma." Að vísu er ekki búið að afgreiða þetta mál. En það sem mig furðar mest er að ráðið, í núverandi tillögum, ætlar sér að taka fram fyrir hendur meirihluta foreldranna sem bera ábyrgð á börnunum. Ég hef auðvitað kynnt mér tillögurnar og þær miða að því að eyða nánast algjörlega tengslum kirkju og skóla, því tengslin mega aðeins vera utan skólatíma og þar með verða þau ekki lengur tengsl kirkju og skóla. Punktur basta! Varðandi orð mín á Bylgjunni á dögunum um að trúin á manninn sé ekki upp á marga fiska vil ég taka fram að ég ég tel manninn ekki verðugan fulltrúa í hlutverk guðdómsins en hins vegar hef ég mikla trú á manninum. Maðurinn er flottur á margan hátt en fremur klénn til átrúnaðar. Húmanismi, sem tiltrú á göfgi mannsins og hið fagra í hans fari, er göfugur sem slíkur, en hann nær að mínu viti skemur en hin stóru trúarbrögð. Trúfrelsi er tryggt í stjórnarskránni. Trúfrelsi þýðir að maður hefur þau mannréttindi að mega trúa og iðka trú sína án hindrana eða afskipta annarra. Ég er einlægur fylgjandi trúfrelsis en bið um að fólk hafi ekki endaskipti á því hugtaki og láti það merkja að hindra megi trúariðkun annarra. Tillögur mannréttindaráðs miða einkum að því að eyða samstarfi kirkju og skóla en auðvitað vill ráðið að áfram verði kennt um trúarbrögð í skólum, enda væri annað hrein ósvinna. En hvernig er trúarbragðakennslu sinnt í skólum? Í fjölmennum skóla þar sem ég þekki nokkuð til, er fyrir löngu búið að afnema kennslu í trúarbragðafræði, sem er slæmt, því það skilar ekki upplýstum nemendum hvað þetta mikilvæga svið varðar. Við verðum að fræða þjóðina um ólík lífsviðhorf og trú og þar er ég sammála mannréttindaráði. Hræðslan við trú hjá sumum mönnum er svo svæsin að manni kemur helst í hug að þeir líti á trúna sem sjúkdóm eða farsótt. Ég vil enda þessa grein með því að segja við þig, Brynjólfur Þór og ekki síst við fulltrúa mannréttindaráðs: Leyfið blómunum að spretta, leyfið fólki að umgangast skólana og treystið þeim, sem þangað koma og vinna með fagfólki, til að gera það af virðingu fyrir nemendum með ólíkar skoðanir. Ekki úða þennan garð sem skólarnir eru með eyðandi hugmyndum um höft og girðingar. Leyfið hunangsflugunum að suða og sólinni að skína. Notið svo gáfur ykkar og hæfileika til að skapa eitthvað gagnlegra en þessar forræðistillögur í anda ráðstjórnar. Og munið ætíð þetta: Foreldrarnir ráða þessu en ekki þið!
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar