Verður þjóðinni bjargað frá sjálfri sér enn og aftur? Einar Guðmundsson skrifar 21. ágúst 2015 07:00 Íslensk þjóð hefur búið við þá gæfu að eiga á síðustu áratugum nokkur stórmenni sem eru slíkar mannvitsbrekkur að engin þörf er fyrir þjóðina að hugsa sjálfstætt, enda engin eftirspurn eftir hennar hugsun lengur. Íslensk þjóð hefur hins vegar búið við þá ógæfu að allur almenningur er svo vitlaus við hlið stórmennanna að þeir (stórmennin) hafa ekkert þangað að sækja. Stórmennin, búa hins vegar við það óréttlæti að geta ekki kosið sjálfa sig á þing og þurfa því að leita á 4ra ára fresti til þess sama almennings og þeir treysta alls ekki. Því miður er viðbúið að sauðsvartur almúginn, vegna fáfræði sinnar, skilji ekki hverjir eru stórmenni og hverjir ekki og kjósi því vitlaust. Það er þó smá sárabót að hin sæmilegustu eftirlaun fylgja starfinu. „Mikið er á mann lagt að vita einn rétt,“ var viðkvæðið í gömlu Sovétríkjunum, því ekki mátti andmæla Kommúnistaflokknum. Þessi tilvitnun er því miður ekki það eina sem minnir á Sovét þessa dagana, en þar réðu einmitt ríkjum einhverjar mestu mannvitsbrekkur (að mati þeirra sjálfra) þess tíma. Þjóðaratkvæðagreiðslur voru eitur í þeirra beinum, enda aldrei að hægt að treysta almenningi til að kjósa rétt.Hin algjöra fjarvera þjóðaratkvæðagreiðsla á Íslandi Þrátt fyrir líkur á langlífi hafði undirritaður búið sig undir að verða aldrei spurður um neitt, nema þá auðvitað hver af gömlu góðu flokkunum ætti að hugsa fyrir undirritaðan næstu fjögur árin. En viti menn, forseti vor, Ólafur Ragnar, hafnaði svokölluðu fjölmiðlafrumvarpi og vísaði til þjóðarinnar. Þá skapaðist veruleg hætta á að almenningur tæki fram fyrir hendurnar á mestu mannvitsbrekkum þess tíma. En snilldin var tær og frumvarpið var bara dregið til baka, og þó var Alþingi búið að samþykkja það sem lög og málið einnig farið frá forseta, sem hafði vísað því til þjóðarinnar. Málið sem sagt komið úr höndum ríkisstjórnar og Alþingis og forseta til þjóðarinnar. Það tókst hins vegar að afstýra því stórslysi að til þjóðaratkvæðagreiðslu kæmi. Höfundarréttur reyndist vera á frumvarpinu sem taldist æðri samþykktum Alþingis og málskoti forsetans, stórmennum landsins til léttis. Að kjósa um eitthvert málefni, en ekki flokka, var þjóðinni einfaldlega of framandi til að mótmæli heyrðust. (Skv. þessu virðist höfundarréttur á lögum á Íslandi og að höfundurinn geti afturkallað lög þegar honum sýnist, hvernig svo sem Alþingi hefur verið að fikta í þeim). Þjóðinni var þannig bjargað frá sjálfri sér og öllum létti.Armæðan varðandi málskotsrétt forsetans Það var átakanlegt að sjá framámenn, sem jafnvel höfðu lokið prófi frá lagadeild HÍ, láta málskotsrétt forsetans koma sér gjörsamlega á óvart og úr jafnvægi. Það verður að teljast áfellisdómur yfir íslensku skólakerfi og þá lagadeild HÍ sérstaklega að þaðan sé hægt að útskrifast án þess að vita um málskotsrétt forsetans. Síðan þá hefur hver mannvitsbrekkan á fætur annarri útskýrt fyrir þjóðinni að það samræmist ekki lýðræðinu að einn maður (forsetinn) geti ákveðið að leita til þjóðarinnar sjálfrar varðandi lausn mikilvægra mála. Málflutningurinn gengur út á að þjóðin sjálf megi ekki grípa fram í fyrir ríkisstjórninni. Þjóðin er því í raun svipt sjálfræði til 4ra ára í senn.Þingræði er langt frá því að vera lokaskrefið á lýðræðisbrautinni Það vekur furðu hve margir Íslendingar hræðast þjóðaratkvæðagreiðslur, ekki bara stórmennin. Menn virðast þekkja svo mikið af hálfvitum, sem þeir treysta alls ekki til að greiða atkvæði. Kannski liggur eigin vanmáttarkennd á bak við, sem birtist í vantrausti á öðrum. Sagan segir okkur að út um allan heim hefur ríkt vantraust gagnvart aukinni lýðræðisþátttöku almennings. Þegar konur og óæðri karlar fengu loks kosningarétt á Íslandi var auðvitað margt af þeim fólk, sem þekkti lítið til pólitísks landslags þess tíma. En konurnar og karlarnir hafa svo sannarlega vaxið með verkefninu og í dag dettur engum í hug að þessir hópar séu óhæfir til að kjósa í almennum kosningum. Þjóðin mun vaxa með aukinni ábyrgð á einstökum málum. Þjóðaratkvæði í öllum umdeildum, en mikilvægum, málum er óhjákvæmilega framtíðin, annað er kúgandi forræðishyggja. Spurningin er bara hvort það unga fólk, sem nú er í forystu vilji að sagan minnist þess sem mikilvægra brautryðjenda í lýðræðisþróuninni, eða mun þetta fólk bjarga þjóðinni frá sjálfri sér t.d. í Evrópumálinu og hverfa þar með í hóp þeirra gamaldags forræðis pólitíkusa sem þjóðin mun vilja gleyma sem fyrst? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo Skoðun Er þetta í alvöru verðlaunaefni? Snorri Másson Skoðun Katrín og Gunnar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Skoðun Skoðun Satt og logið Bryndís Schram skrifar Skoðun Alþjóðlegi leiðsöguhundadagurinn Sigþór U. Hallfreðsson skrifar Skoðun Framsókn leggst ekki í duftið Guðmundur Birkir Þorkelsson skrifar Skoðun Að dreyma um alheim góðvildar Valerio Gargiulo skrifar Skoðun Að bjarga sex lífum á mínútu í hálfa öld Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Þegar þú ert báknið Gabríel Ingimarsson skrifar Skoðun Svik við þjóðina Alfreð Sturla Böðvarsson skrifar Skoðun Innivist er mikilvægasti þátturinn við hönnun íbúða! Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Brautryðjandinn Baldur Þóra Björk Smith skrifar Skoðun Katrín og Gunnar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Ótímabundin leyfi, ótímabundið náttúruníð Elvar Örn Friðriksson skrifar Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir skrifar Skoðun Er stóraukin lýðræðisþátttaka ekki verðlaunaefni? Einar Freyr Elínarson skrifar Skoðun Árangur gegn verðbólgu Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Saman gegn ríkisofbeldi Vilhjálmur Yngvi Hjálmarsson,Örlygur Steinar Arnaldsson,Sigurhjörtur Pálmason,Simon Valentin Hirt,Kristbjörg Arna E. Þorvaldsdóttir,Ari Logn,Margrét Rut Eddudóttir skrifar Skoðun Hvar er híbýlaauður? Anna María Bogadóttir skrifar Skoðun Áhugaverðir tímar kalla á áhugaverðan forseta Cody Alexander Skahan skrifar Skoðun Biskup í tengslum Guðrún Karls Helgudóttir skrifar Skoðun Guðrún biskup – til heilla fyrir okkur öll! Arndís Steinþórsdóttir,Glóey Helgudótir Finnsdóttir skrifar Skoðun Dýravelferðarmartröð af áður óþekktri stærð Benedikta Guðrún Svavarsdóttir skrifar Skoðun Uppskera að vori Lilja Dögg Alfreðsdóttir skrifar Skoðun Er menning stórmál? Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir skrifar Skoðun Það vantar vanan og áreiðanlegan mann í verkið Haraldur Ólafsson skrifar Skoðun Leikskólamál eru forgangsmál Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir,Álfhildur Leifsdóttir skrifar Skoðun Himinhátt innanlandsflug Ingibjörg Isaksen skrifar Skoðun Hefur allt sem þarf Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Af hverju að gera rekstraráætlun? Karl Sólnes Jónsson skrifar Skoðun Norskur skammtímagróði Gunnlaugur Stefánsson skrifar Skoðun Æpandi vanþekking Hjálmar Jónsson skrifar Skoðun Mannréttindi sama hvað Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Sjá meira
Íslensk þjóð hefur búið við þá gæfu að eiga á síðustu áratugum nokkur stórmenni sem eru slíkar mannvitsbrekkur að engin þörf er fyrir þjóðina að hugsa sjálfstætt, enda engin eftirspurn eftir hennar hugsun lengur. Íslensk þjóð hefur hins vegar búið við þá ógæfu að allur almenningur er svo vitlaus við hlið stórmennanna að þeir (stórmennin) hafa ekkert þangað að sækja. Stórmennin, búa hins vegar við það óréttlæti að geta ekki kosið sjálfa sig á þing og þurfa því að leita á 4ra ára fresti til þess sama almennings og þeir treysta alls ekki. Því miður er viðbúið að sauðsvartur almúginn, vegna fáfræði sinnar, skilji ekki hverjir eru stórmenni og hverjir ekki og kjósi því vitlaust. Það er þó smá sárabót að hin sæmilegustu eftirlaun fylgja starfinu. „Mikið er á mann lagt að vita einn rétt,“ var viðkvæðið í gömlu Sovétríkjunum, því ekki mátti andmæla Kommúnistaflokknum. Þessi tilvitnun er því miður ekki það eina sem minnir á Sovét þessa dagana, en þar réðu einmitt ríkjum einhverjar mestu mannvitsbrekkur (að mati þeirra sjálfra) þess tíma. Þjóðaratkvæðagreiðslur voru eitur í þeirra beinum, enda aldrei að hægt að treysta almenningi til að kjósa rétt.Hin algjöra fjarvera þjóðaratkvæðagreiðsla á Íslandi Þrátt fyrir líkur á langlífi hafði undirritaður búið sig undir að verða aldrei spurður um neitt, nema þá auðvitað hver af gömlu góðu flokkunum ætti að hugsa fyrir undirritaðan næstu fjögur árin. En viti menn, forseti vor, Ólafur Ragnar, hafnaði svokölluðu fjölmiðlafrumvarpi og vísaði til þjóðarinnar. Þá skapaðist veruleg hætta á að almenningur tæki fram fyrir hendurnar á mestu mannvitsbrekkum þess tíma. En snilldin var tær og frumvarpið var bara dregið til baka, og þó var Alþingi búið að samþykkja það sem lög og málið einnig farið frá forseta, sem hafði vísað því til þjóðarinnar. Málið sem sagt komið úr höndum ríkisstjórnar og Alþingis og forseta til þjóðarinnar. Það tókst hins vegar að afstýra því stórslysi að til þjóðaratkvæðagreiðslu kæmi. Höfundarréttur reyndist vera á frumvarpinu sem taldist æðri samþykktum Alþingis og málskoti forsetans, stórmennum landsins til léttis. Að kjósa um eitthvert málefni, en ekki flokka, var þjóðinni einfaldlega of framandi til að mótmæli heyrðust. (Skv. þessu virðist höfundarréttur á lögum á Íslandi og að höfundurinn geti afturkallað lög þegar honum sýnist, hvernig svo sem Alþingi hefur verið að fikta í þeim). Þjóðinni var þannig bjargað frá sjálfri sér og öllum létti.Armæðan varðandi málskotsrétt forsetans Það var átakanlegt að sjá framámenn, sem jafnvel höfðu lokið prófi frá lagadeild HÍ, láta málskotsrétt forsetans koma sér gjörsamlega á óvart og úr jafnvægi. Það verður að teljast áfellisdómur yfir íslensku skólakerfi og þá lagadeild HÍ sérstaklega að þaðan sé hægt að útskrifast án þess að vita um málskotsrétt forsetans. Síðan þá hefur hver mannvitsbrekkan á fætur annarri útskýrt fyrir þjóðinni að það samræmist ekki lýðræðinu að einn maður (forsetinn) geti ákveðið að leita til þjóðarinnar sjálfrar varðandi lausn mikilvægra mála. Málflutningurinn gengur út á að þjóðin sjálf megi ekki grípa fram í fyrir ríkisstjórninni. Þjóðin er því í raun svipt sjálfræði til 4ra ára í senn.Þingræði er langt frá því að vera lokaskrefið á lýðræðisbrautinni Það vekur furðu hve margir Íslendingar hræðast þjóðaratkvæðagreiðslur, ekki bara stórmennin. Menn virðast þekkja svo mikið af hálfvitum, sem þeir treysta alls ekki til að greiða atkvæði. Kannski liggur eigin vanmáttarkennd á bak við, sem birtist í vantrausti á öðrum. Sagan segir okkur að út um allan heim hefur ríkt vantraust gagnvart aukinni lýðræðisþátttöku almennings. Þegar konur og óæðri karlar fengu loks kosningarétt á Íslandi var auðvitað margt af þeim fólk, sem þekkti lítið til pólitísks landslags þess tíma. En konurnar og karlarnir hafa svo sannarlega vaxið með verkefninu og í dag dettur engum í hug að þessir hópar séu óhæfir til að kjósa í almennum kosningum. Þjóðin mun vaxa með aukinni ábyrgð á einstökum málum. Þjóðaratkvæði í öllum umdeildum, en mikilvægum, málum er óhjákvæmilega framtíðin, annað er kúgandi forræðishyggja. Spurningin er bara hvort það unga fólk, sem nú er í forystu vilji að sagan minnist þess sem mikilvægra brautryðjenda í lýðræðisþróuninni, eða mun þetta fólk bjarga þjóðinni frá sjálfri sér t.d. í Evrópumálinu og hverfa þar með í hóp þeirra gamaldags forræðis pólitíkusa sem þjóðin mun vilja gleyma sem fyrst?
Skoðun Er soja að eyðileggja íslenska karlmennsku? Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir skrifar
Skoðun Saman gegn ríkisofbeldi Vilhjálmur Yngvi Hjálmarsson,Örlygur Steinar Arnaldsson,Sigurhjörtur Pálmason,Simon Valentin Hirt,Kristbjörg Arna E. Þorvaldsdóttir,Ari Logn,Margrét Rut Eddudóttir skrifar
Skoðun Guðrún biskup – til heilla fyrir okkur öll! Arndís Steinþórsdóttir,Glóey Helgudótir Finnsdóttir skrifar