Stuðningsgrein: Af hverju Þóru? Eyjólfur Kjalar Emilsson skrifar 25. júní 2012 22:00 Það má kallast nokkur lýðræðisbrestur að hægt sé að verða kjörinn forseti Íslands með verulegum minnihluta greiddra atkvæða. Betra væri að hafa þann hátt á sem Frakkar gera og hafa tvær umferðir, þar sem sú síðari gerði upp á milli þeirra tveggja sem flest atkvæði hljóta á fyrra kjördegi. Nú standa forsetakosningar fyrir dyrum eftir fáeina daga. Sjálfur dreg ég enga dul á að mér finnst brýnast af öllu að koma núverandi forseta frá. Af hverju er það svo brýnt? Ástæður þess hafa verið ágætlega raktar af öðrum og ætla ég ekki að tínunda þær allar en minna á nokkrar: 1. Hann er búinn að sitja lengur en eðlilegt er í lýðræðislega kjörnu embætti og hann er ekki ómissandi, síður en svo, ekki fermur en Mugabe. 2. Hann hefur aldrei verið verðugur fulltrúi íslenskrar menningar eins og Kristján og Vigdís voru. Hann skilur ekki neitt af þess háttar hlutum og hefur engan áhuga á þeim. Ég hef verið viðstaddur þar sem Ólafur Ragnar átti að flytja ávarp á menningarsamkomu á erlendri gurnd. Óskaði að jörðin myndi gleypa mig, þetta var svo óheyrilega þunnt og belgingslegt sem maðurinn sagði. Ég skammaðist mín niður í tær og það gerðu fleiri, Íslendingar og útlendingar þeim velviljaðir. 3. Maðurinn var eins og margoft hefur komið fram klappstýra, aumkunarverð þjónusta íslenskra fjárglæframanna sem lögðu efnahag landsins í rúst (vel studdir af ríkisstjórn raunar). Hann sýndi þarna fram á fullkomið dómgreinarleysi sitt. 4. Þegar Ólafur Ragnar hafði áttað sig á að klappstýrurullan átti ekki lengur upp á pallborðið hjá þjóðinni, gerðist fyrir alvöru lýðskrumari. Margt í framferiði hans minnir óneitanlega á harðstjóra og harðstjóraefni sem voru vel þekkt t.d. í fornaldarsögunni og Platon lýsir af innsæi í 9. bók Ríkisins. Þvílikir sóttu jafnan völd sín til "alþýðunnar" og litu á sig sem leiðtoga hennar. 5. Ólafur Ragnar tók sér vald sem honum bar ekki: Hann hefur brotið hefðir þessa embættis, og stefnt þignræðinu í hættu og óvissu. Eins og Björn Bjarnason (sem ég er sjaldan sammála en þó hér) lýsti nýverið minna stjórnarhættir Ólafs Ragnars á konunga sem þegnarnir lögðu bænarskrár fyrir og konungarnir náðarsamlegast urðu við nú eða kannski ekki, allt eftir eigin geðþótta. Þannig á ekki að stjórna Íslandi eða öðrum ríkjum. 6. Þetta kann þegar að vera komið fram en: maðurinn er með snert af mikilmennskubrjálæði. Ég hef ekki læknisfræðilega skilgreiningu í huga heldur hugtakið eins og það er notað fólks á meðal og allir skilja. Það þarf að losna við þennan forseta. Hvurn á þá að kjósa? Hvern sem er fremur. En Þóra Arnórsdóttir er framúrskarandi góður kostur. Glæsileg, gáfuð og vel mennt og máli farin ung íslensk kona sem mun valda þessu embætti með sóma og eftir þeirri hefð sem íslensk alþýða hefur kosið með valinu á Kristjáni Eldjárn og Vigdísi Finnbogadóttur. Búandi erlendis þekki ég ekki ósköpin öll til hennar, en það sem ég hef séð segir mér að hún sé verðugur fulltrúi þess sem er best í okkur löndum. Hún vísar fram á veginn, keppinauturinn til nöturlegrar fortíðar. Mér hugnast sérstaklega vel barnamergð á Bessastöðum. Skoðanakannanir benda til að Ólafur Ragnar verði endurkjörinn. Þóra ein virðist þó geta skákað honum. Af öðrum frambjóðendum eru Ari Trausti og Herdís þau einu sem njóta einhvers teljandi stuðnings. Þau eru ekki óframbærilegt fólk. Stuðningsfólk þeirra kann sumt hvert að vilja heldur Ólaf Ragnar en Þóru, og er lítið við því að segja. Mig grunar samt að flest þeirra hugsi á hinn veginn, og skora ég á þau að gera það sem rökrétt er: kjósið Þóru. Ari Trausti gæti að mínum dómi virst alveg ásættanlegur kostur, svona almennt séð. En hann á ekki möguleika. Því er ekki heldur að neita að sá ljóður er á ráði hans að honum hefur láðst að ganga fram og gera grein fyrir sinni pólitísku fortíð—bið hann velvirðingar ef þetta hefur farið framhjá mér. Maður hefði búist við að fjölmiðlar myndu sjá til þessa, en þeir eru meira og minna ónýtir á Íslandi eins og kunnugt er. Pólitískur ferill Ólafs Ragnars hefur oft verið rifjaður upp og einhverjir vildu gera mikið mál úr því að Þóra hefði verið virk í einhverjum vinstri stúdentasamtökum, eins afdrifaríkt og það nú er eða hitt þó heldur. Ari Trausti var miklu meira en það: hann var um árabil foringi maóistasamtaka sem dýrkuðu harðstjóra og fjöldamorðingja á borð við Maó-Tse Tung og Enhver Hoxa í Albaníu og lofsömuðu stjórnarhætti þeirra. Ég ætla ekki að núa honum því um nasir að hafa fallið fyrir slíkri róttækni. Ég gerði það sjálfur, þótt ég sæi að mér hvað öfghreyfingarnar varðar um 18 ára aldur. Ari Trausti var mun lengur að, vel fram á fertugsaldur, og var forystumaður. Ég efast ekki um að hann hafi skipt um skoðun, en þegar hann sækist eftir forsetaembætti er of auðvelt að afgreiða þetta með því að segja: „Ég var ungur virkur í stjórnmálum en hef ekki skipt mér af þeim í áratugi.“ Kjósendur eiga kröfu á einarðlegra uppgjöri við þessa fortíð. Af hverju skipti Ari Trausti um skoðun? Er hann einlægur lýðræðissinni? Af hverju skjöplaðist honum svona lengi? Hefur hann umturnast langt út á hægri kantinn eins og mörg dæmi eru um? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Forsetakosningar 2012 Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Halldór 01.06.2024 Halldór Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Dóttir mín – uppgjör eineltis Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Svona getum komið í veg fyrir að Katrín vinni Björn B. Björnsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr Skoðun Barnapíu á Bessastaði! Karl Sigurðsson Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Ég kýs Michael Jordan (Höllu Hrund Logadóttur) Óskar Arnarson skrifar Skoðun Ástæður til að kjósa Jón Gnarr Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar Skoðun Viddi, Bósi Ljósár og Baldur Þórhalls Heimir Hannesson skrifar Skoðun Gerum það! Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn Snorri Ásmundsson skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Það má kallast nokkur lýðræðisbrestur að hægt sé að verða kjörinn forseti Íslands með verulegum minnihluta greiddra atkvæða. Betra væri að hafa þann hátt á sem Frakkar gera og hafa tvær umferðir, þar sem sú síðari gerði upp á milli þeirra tveggja sem flest atkvæði hljóta á fyrra kjördegi. Nú standa forsetakosningar fyrir dyrum eftir fáeina daga. Sjálfur dreg ég enga dul á að mér finnst brýnast af öllu að koma núverandi forseta frá. Af hverju er það svo brýnt? Ástæður þess hafa verið ágætlega raktar af öðrum og ætla ég ekki að tínunda þær allar en minna á nokkrar: 1. Hann er búinn að sitja lengur en eðlilegt er í lýðræðislega kjörnu embætti og hann er ekki ómissandi, síður en svo, ekki fermur en Mugabe. 2. Hann hefur aldrei verið verðugur fulltrúi íslenskrar menningar eins og Kristján og Vigdís voru. Hann skilur ekki neitt af þess háttar hlutum og hefur engan áhuga á þeim. Ég hef verið viðstaddur þar sem Ólafur Ragnar átti að flytja ávarp á menningarsamkomu á erlendri gurnd. Óskaði að jörðin myndi gleypa mig, þetta var svo óheyrilega þunnt og belgingslegt sem maðurinn sagði. Ég skammaðist mín niður í tær og það gerðu fleiri, Íslendingar og útlendingar þeim velviljaðir. 3. Maðurinn var eins og margoft hefur komið fram klappstýra, aumkunarverð þjónusta íslenskra fjárglæframanna sem lögðu efnahag landsins í rúst (vel studdir af ríkisstjórn raunar). Hann sýndi þarna fram á fullkomið dómgreinarleysi sitt. 4. Þegar Ólafur Ragnar hafði áttað sig á að klappstýrurullan átti ekki lengur upp á pallborðið hjá þjóðinni, gerðist fyrir alvöru lýðskrumari. Margt í framferiði hans minnir óneitanlega á harðstjóra og harðstjóraefni sem voru vel þekkt t.d. í fornaldarsögunni og Platon lýsir af innsæi í 9. bók Ríkisins. Þvílikir sóttu jafnan völd sín til "alþýðunnar" og litu á sig sem leiðtoga hennar. 5. Ólafur Ragnar tók sér vald sem honum bar ekki: Hann hefur brotið hefðir þessa embættis, og stefnt þignræðinu í hættu og óvissu. Eins og Björn Bjarnason (sem ég er sjaldan sammála en þó hér) lýsti nýverið minna stjórnarhættir Ólafs Ragnars á konunga sem þegnarnir lögðu bænarskrár fyrir og konungarnir náðarsamlegast urðu við nú eða kannski ekki, allt eftir eigin geðþótta. Þannig á ekki að stjórna Íslandi eða öðrum ríkjum. 6. Þetta kann þegar að vera komið fram en: maðurinn er með snert af mikilmennskubrjálæði. Ég hef ekki læknisfræðilega skilgreiningu í huga heldur hugtakið eins og það er notað fólks á meðal og allir skilja. Það þarf að losna við þennan forseta. Hvurn á þá að kjósa? Hvern sem er fremur. En Þóra Arnórsdóttir er framúrskarandi góður kostur. Glæsileg, gáfuð og vel mennt og máli farin ung íslensk kona sem mun valda þessu embætti með sóma og eftir þeirri hefð sem íslensk alþýða hefur kosið með valinu á Kristjáni Eldjárn og Vigdísi Finnbogadóttur. Búandi erlendis þekki ég ekki ósköpin öll til hennar, en það sem ég hef séð segir mér að hún sé verðugur fulltrúi þess sem er best í okkur löndum. Hún vísar fram á veginn, keppinauturinn til nöturlegrar fortíðar. Mér hugnast sérstaklega vel barnamergð á Bessastöðum. Skoðanakannanir benda til að Ólafur Ragnar verði endurkjörinn. Þóra ein virðist þó geta skákað honum. Af öðrum frambjóðendum eru Ari Trausti og Herdís þau einu sem njóta einhvers teljandi stuðnings. Þau eru ekki óframbærilegt fólk. Stuðningsfólk þeirra kann sumt hvert að vilja heldur Ólaf Ragnar en Þóru, og er lítið við því að segja. Mig grunar samt að flest þeirra hugsi á hinn veginn, og skora ég á þau að gera það sem rökrétt er: kjósið Þóru. Ari Trausti gæti að mínum dómi virst alveg ásættanlegur kostur, svona almennt séð. En hann á ekki möguleika. Því er ekki heldur að neita að sá ljóður er á ráði hans að honum hefur láðst að ganga fram og gera grein fyrir sinni pólitísku fortíð—bið hann velvirðingar ef þetta hefur farið framhjá mér. Maður hefði búist við að fjölmiðlar myndu sjá til þessa, en þeir eru meira og minna ónýtir á Íslandi eins og kunnugt er. Pólitískur ferill Ólafs Ragnars hefur oft verið rifjaður upp og einhverjir vildu gera mikið mál úr því að Þóra hefði verið virk í einhverjum vinstri stúdentasamtökum, eins afdrifaríkt og það nú er eða hitt þó heldur. Ari Trausti var miklu meira en það: hann var um árabil foringi maóistasamtaka sem dýrkuðu harðstjóra og fjöldamorðingja á borð við Maó-Tse Tung og Enhver Hoxa í Albaníu og lofsömuðu stjórnarhætti þeirra. Ég ætla ekki að núa honum því um nasir að hafa fallið fyrir slíkri róttækni. Ég gerði það sjálfur, þótt ég sæi að mér hvað öfghreyfingarnar varðar um 18 ára aldur. Ari Trausti var mun lengur að, vel fram á fertugsaldur, og var forystumaður. Ég efast ekki um að hann hafi skipt um skoðun, en þegar hann sækist eftir forsetaembætti er of auðvelt að afgreiða þetta með því að segja: „Ég var ungur virkur í stjórnmálum en hef ekki skipt mér af þeim í áratugi.“ Kjósendur eiga kröfu á einarðlegra uppgjöri við þessa fortíð. Af hverju skipti Ari Trausti um skoðun? Er hann einlægur lýðræðissinni? Af hverju skjöplaðist honum svona lengi? Hefur hann umturnast langt út á hægri kantinn eins og mörg dæmi eru um?