Ó, ó, í hættulegum heimi Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 21. september 2011 06:00 Ég átti leið framhjá kirkju einni mikilli í Granada um daginn. Ég var léttur í bragði enda sól í heiði og mannlífið með líflegasta móti þarna á torginu. Síðan sá ég nokkuð sem blés skýi fyrir þetta sólskinsskap mitt. Kona nokkur, í pressuðu dressi, stefnir að kirkjutröppunum með strák sinn í eftirdragi. Þegar þau nálgast tröppurnar brestur drengurinn í grát og segist hræddur við ljóta manninn. Hann átti þó ekki við Íslendinginn sem stóð eins og fornkappi á torginu heldur ölmusumann sem var reyndar nokkuð ófrýnilegur. Sat hann með útréttan lófa á kirkjutröppunum og vonaðist eftir því að svolítið fyrirfyndist af guði í fólkinu sem fór í guðshús. Hann sat á samanbrotnum pappakassa í slitnum görmum og með raunir sínar ristar í andlitið. Ég átti von á því að móðirin myndi útskýra að maðurinn þyrfti ekki að vera vondur þó vissulega væri hann ekki frýnilegur. En þess í stað segir hún: „Svona, svona, þetta er allt í lagi, mamma passar þig.“ Svo strunsar hún með drenginn inn í kirkjuna. Eflaust var það af tímaskorti eða hugsunarleysi sem konan kristallaði þarna þá hugmynd í unga kollinum að ölmusumenn væru hættulegir, eða það sem krakkar kalla ó, ó. Þar með var ölmusumaðurinn kominn í hóp með innstungum, hnífum, bílum og svona mætti lengi telja því nóg er af ó,ó, í heimi hér. Þetta er náttúrulega gömul stjórnunartaktík. Það er að segja að viðhalda ótta og bjóða um leið vernd og fá þannig fólk til að fylgja sér umyrðalaust. Það mætti kalla hana ó, ó, taktíkina. Hún hefur líka gefist vel í pólitíkinni. Til dæmis gerði hún George Bush kleift að fara um eins og byssubrenndur meðan hann var að koma hættum heimsins fyrir kattarnef. Fann hann meira að segja einn undirflokk í ó, ó, listanum og kallaði hann „öxul hins illa“. Ég veit ekki hvað það er sem fer svona í taugarnar á mér við þessa taktík. Auðvitað er þetta ekki hættulaus heimur svo hún á kannski alveg fullan rétt á sér. En ég fæ það oft á tilfinninguna að það sé illa raðað á ó, ó listann. Til dæmis gæti ég best trúað því að tímaskortur og hugsunarleysi okkar góðborgaranna sé mun hættulegra en ölmusumaður á kirkjutröppunum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Sjókvíafúskið mikla Rán Flygenring Skoðun Hrunráðherrar og reynsluboltar Samfylkingarinnar Inga Sæland Skoðun Minnislausir molbúar Melkorka Ólafsdóttir Skoðun Virðulegur forseti Halla Signý Kristjánsdóttir Skoðun Við elskum föt, eða hvað? Magnús Sigurbjörnsson Skoðun Sjálfstæð Palestína skiptir heiminn máli Steinunn Þóra Árnadóttir Skoðun Skjáhætta í umferð Gunnar Geir Gunnarsson,Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun Baldur er mitt örugga val Valgerður Janusdóttir Skoðun Þráhyggja Björns Bjarnasonar Arnar Þór Jónsson Skoðun
Ég átti leið framhjá kirkju einni mikilli í Granada um daginn. Ég var léttur í bragði enda sól í heiði og mannlífið með líflegasta móti þarna á torginu. Síðan sá ég nokkuð sem blés skýi fyrir þetta sólskinsskap mitt. Kona nokkur, í pressuðu dressi, stefnir að kirkjutröppunum með strák sinn í eftirdragi. Þegar þau nálgast tröppurnar brestur drengurinn í grát og segist hræddur við ljóta manninn. Hann átti þó ekki við Íslendinginn sem stóð eins og fornkappi á torginu heldur ölmusumann sem var reyndar nokkuð ófrýnilegur. Sat hann með útréttan lófa á kirkjutröppunum og vonaðist eftir því að svolítið fyrirfyndist af guði í fólkinu sem fór í guðshús. Hann sat á samanbrotnum pappakassa í slitnum görmum og með raunir sínar ristar í andlitið. Ég átti von á því að móðirin myndi útskýra að maðurinn þyrfti ekki að vera vondur þó vissulega væri hann ekki frýnilegur. En þess í stað segir hún: „Svona, svona, þetta er allt í lagi, mamma passar þig.“ Svo strunsar hún með drenginn inn í kirkjuna. Eflaust var það af tímaskorti eða hugsunarleysi sem konan kristallaði þarna þá hugmynd í unga kollinum að ölmusumenn væru hættulegir, eða það sem krakkar kalla ó, ó. Þar með var ölmusumaðurinn kominn í hóp með innstungum, hnífum, bílum og svona mætti lengi telja því nóg er af ó,ó, í heimi hér. Þetta er náttúrulega gömul stjórnunartaktík. Það er að segja að viðhalda ótta og bjóða um leið vernd og fá þannig fólk til að fylgja sér umyrðalaust. Það mætti kalla hana ó, ó, taktíkina. Hún hefur líka gefist vel í pólitíkinni. Til dæmis gerði hún George Bush kleift að fara um eins og byssubrenndur meðan hann var að koma hættum heimsins fyrir kattarnef. Fann hann meira að segja einn undirflokk í ó, ó, listanum og kallaði hann „öxul hins illa“. Ég veit ekki hvað það er sem fer svona í taugarnar á mér við þessa taktík. Auðvitað er þetta ekki hættulaus heimur svo hún á kannski alveg fullan rétt á sér. En ég fæ það oft á tilfinninguna að það sé illa raðað á ó, ó listann. Til dæmis gæti ég best trúað því að tímaskortur og hugsunarleysi okkar góðborgaranna sé mun hættulegra en ölmusumaður á kirkjutröppunum.
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun
Vinkona í Ástralíu fékk þessar línur eftir að hafa skoðað gosið á Reykjanesskaga á tölvunni sinni frá aðila á Facebook Matthildur Björnsdóttir Skoðun