Ábyrgð fréttakonunnar Þórunn Elísabet Bogadóttir skrifar 18. febrúar 2011 13:02 Stór hluti Íslendinga hafði líklega ekki heyrt á Löru Logan minnst fyrr en í þessari viku, þegar fréttir bárust af því að ráðist hefði verið á þessa bandarísku fréttakonu á Frelsistorginu í Kaíró. Og það í miðjum fagnaðarlátunum vegna afsagnar forsetans. Hún er þó vel þekkt og þaulreynd í fréttaflutningi af helstu átakasvæðum heimsins. Fréttirnar um árásina á hana vöktu eðlilega mikinn óhug. Það var þó ekki algilt og miklar umræður hafa spunnist um málið á netinu síðustu daga. Þar hefur meðal annars verið ýjað að því að um sé að ræða athyglissýki og að fréttir af árásinni hafi verið stórlega ýktar. Ég veit ekki með ykkur en ég held að flest annað en kynferðislegt ofbeldi myndu konur nýta sér til aukinnar athygli. Mörgum fréttasíðum þóttu einnig ástæða til að skrifa um útlit fréttakonunnar og ástarmál hennar í tengslum við ógeðfellda kynferðislega árás á hana. Svo voru að sjálfsögðu þeir sem vildu kenna trúarbrögðunum um. Það væri ekki við öðru að búast af múslimum en að þeir réðust á og misnotuðu konu með þessum hætti. Einna vinsælust var þó sú skoðun að galið væri að konur störfuðu yfir höfuð á stað sem þessum. Hún hefði átt að vita hvað hún væri að fara út í. Vita að þetta gæti gerst. Þessar skoðanir komu fyrst og fremst fram í athugasemdakerfum þar sem ekki þarf að skrifa undir nafni. Enn og aftur sanna þau sig sem helsta uppspretta fyrir vonbrigðum og vantrú á mannkyninu. Því miður er ofbeldi eitthvað sem blaðamenn á átakasvæðum geta alltaf orðið fyrir. Engum heilvita manni dettur þó í hug að þeir ættu ekki að vera þar og segja okkur hinum fréttir af þeim. Og það væri afskaplega ósanngjarnt ef aðeins karlar fengju þessi verkefni. Fréttakonur bera ekki ábyrgð á ofbeldi gegn þeim frekar en aðrir sem fyrir því verða. Það er einmitt fjöldinn allur af fólki sem verður fyrir ofbeldi sem þessu, óháð öllum ytri aðstæðum. Ástæðurnar fyrir og ábyrgðin á ofbeldi liggur nefnilega ekki í trúarbrögðum, klæðnaði, staðsetningu eða menningu heldur hjá gerendunum, engu og engum öðrum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Skoðanir Þórunn Elísabet Bogadóttir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Öll með? – 4.020 kr. hækkun fyrir skatt eftir 16 mánuði! Unnur Helga Óttarsdóttir Skoðun Heimilisleysi blasir við öryrkjum Svanberg Hreinsson Skoðun Að mæðra barn í hjarta sínu Hólmfríður Anna Baldursdóttir Skoðun Vekjum risann Guðmundur Karl Brynjarsson Skoðun Jákvæður orðaforði eykur hamingju og vellíðan Helga Fjóla Sæmundsdóttir Skoðun Veðrið, veskið og Íslendingurinn María Rut Kristinsdóttir Skoðun Hagfræðin á Heimildinni Bjarnheiður Hallsdóttir Skoðun Katrín Jakobsdóttir forseti Viðar Pálsson Skoðun Hvað getur Ísland gefið öðrum þjóðum? Gunnar Hersveinn Skoðun Mýtan um launin Elsa Nore Skoðun
Stór hluti Íslendinga hafði líklega ekki heyrt á Löru Logan minnst fyrr en í þessari viku, þegar fréttir bárust af því að ráðist hefði verið á þessa bandarísku fréttakonu á Frelsistorginu í Kaíró. Og það í miðjum fagnaðarlátunum vegna afsagnar forsetans. Hún er þó vel þekkt og þaulreynd í fréttaflutningi af helstu átakasvæðum heimsins. Fréttirnar um árásina á hana vöktu eðlilega mikinn óhug. Það var þó ekki algilt og miklar umræður hafa spunnist um málið á netinu síðustu daga. Þar hefur meðal annars verið ýjað að því að um sé að ræða athyglissýki og að fréttir af árásinni hafi verið stórlega ýktar. Ég veit ekki með ykkur en ég held að flest annað en kynferðislegt ofbeldi myndu konur nýta sér til aukinnar athygli. Mörgum fréttasíðum þóttu einnig ástæða til að skrifa um útlit fréttakonunnar og ástarmál hennar í tengslum við ógeðfellda kynferðislega árás á hana. Svo voru að sjálfsögðu þeir sem vildu kenna trúarbrögðunum um. Það væri ekki við öðru að búast af múslimum en að þeir réðust á og misnotuðu konu með þessum hætti. Einna vinsælust var þó sú skoðun að galið væri að konur störfuðu yfir höfuð á stað sem þessum. Hún hefði átt að vita hvað hún væri að fara út í. Vita að þetta gæti gerst. Þessar skoðanir komu fyrst og fremst fram í athugasemdakerfum þar sem ekki þarf að skrifa undir nafni. Enn og aftur sanna þau sig sem helsta uppspretta fyrir vonbrigðum og vantrú á mannkyninu. Því miður er ofbeldi eitthvað sem blaðamenn á átakasvæðum geta alltaf orðið fyrir. Engum heilvita manni dettur þó í hug að þeir ættu ekki að vera þar og segja okkur hinum fréttir af þeim. Og það væri afskaplega ósanngjarnt ef aðeins karlar fengju þessi verkefni. Fréttakonur bera ekki ábyrgð á ofbeldi gegn þeim frekar en aðrir sem fyrir því verða. Það er einmitt fjöldinn allur af fólki sem verður fyrir ofbeldi sem þessu, óháð öllum ytri aðstæðum. Ástæðurnar fyrir og ábyrgðin á ofbeldi liggur nefnilega ekki í trúarbrögðum, klæðnaði, staðsetningu eða menningu heldur hjá gerendunum, engu og engum öðrum.