Grenjað á Bifröst Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar 1. júní 2008 06:00 Ég fór á Kvennaráðstefnu í vikunni með vinkonum mínum, nánar tiltekið á tengslanet á Bifröst þar sem um fjögur hundruð konur komu saman. Fyrst fór ég á þessa ráðstefnu fyrir þremur árum, með mömmu og yngri dóttur minni sem þá var næstum sex vikna. Ég tók þátt í pallborði um samræmingu atvinnu og fjölskyldu og mér finnst það eitthvað svo skemmtilega lýsandi að mamma kom með mér til að passa yngri dótturina á meðan ég flutti erindið. Reyndar hefur mér fundist þetta vera kjarni málsins hvað varðar vinnu ungra foreldra. Samræming vinnu og fjölskyldu byggir mjög á því að eiga góða foreldra og tengdaforeldra og í minni fjölskyldu fá ömmur og afar öllsömul ágætiseinkunn fyrir samræmingu atvinnu og barnabarna. Skemmtilegar lausnir, eins og Vala Matt myndi orða það. Þær gagnrýnisraddir heyrast nefnilega æ oftar meðal ungra foreldra að nútímaamman sé ekki lengur blíðróma feitlagin kona, eplarjóð í kinnum af því að baka kleinur ofan í blessuð börnin, heldur séu ömmurnar sjálfar á framabraut og þess á milli uppteknar með „stelpunum" á opnunum og frumsýningum, gjarnan með hvítvínsglas í hendi. En mamma fékk sem sagt það hlutverk að gæta litlu dömunnar á meðan ég taldi mig halda innblásna ræðu. Þá hafði amman ekki lært tökin á litla barninu og mér skilst að hún svitni enn við að rifja atvikið upp. Hennar hlutskipti varð að ganga með organdi barn um gólf inni á einhverju bókasafninu á Bifröst, í þeirri von að yngsti gestur tengslanetsins yfirgnæfði ekki heilt pallborð kvenna. Amma Guðrún hafði þó mætt vopnuð til leiks, með pela, snuð og bleiu, en þetta fyrsta stefnumót stúlkubarnsins við pelann var með þeim hætti að hann var kolfelldur með öllum greiddum atkvæðum. Síðan höfum við talað um Bifrastarsyndróm þegar rætt er um fólk sem algjörlega hefur misst tökin í lífinu. Einhver gæti svo lagt merkingu í það að nú að þremur árum liðum þegar við mamma mættum aftur á tengslanet fór ég með mínum vinkonum en hún með föðursystur minni. Sennilega hefur hún metið stöðuna sem svo að minni líkur yrðu á því að hún þyrfti að fylgja henni Margréti föðursystur minni grenjandi inn á bókasafn. Sú varð reyndin og í ár var gleðin ein við völd á Bifröst. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Mest lesið Bréf frá móður Berglind Fríða Viggósdóttir Skoðun Fjallkonan nýja, hún Katrín Þorvaldur Logason Skoðun Njótum reynslu Katrínar Valgerður Bjarnadóttir Skoðun Fjöldi fyrirtækja hætta með Rapyd Oddný Björg Rafnsdóttir Skoðun Forsetaframbjóðendur undir áhrifum Kremlverja? Bjarni Már Magnússon Skoðun 30% kaupmáttaraukning með evru Guðmundur Ragnarsson Skoðun Vill ekki lengur íslenzkan her? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Hafa íslensk fjarskiptafélög málað sig út í horn? Aron Heiðar Steinsson Skoðun Forseti Íslands, Baldur Þórhallsson Friðrik Erlingsson Skoðun Á Ísland framtíð í NATO? Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun
Ég fór á Kvennaráðstefnu í vikunni með vinkonum mínum, nánar tiltekið á tengslanet á Bifröst þar sem um fjögur hundruð konur komu saman. Fyrst fór ég á þessa ráðstefnu fyrir þremur árum, með mömmu og yngri dóttur minni sem þá var næstum sex vikna. Ég tók þátt í pallborði um samræmingu atvinnu og fjölskyldu og mér finnst það eitthvað svo skemmtilega lýsandi að mamma kom með mér til að passa yngri dótturina á meðan ég flutti erindið. Reyndar hefur mér fundist þetta vera kjarni málsins hvað varðar vinnu ungra foreldra. Samræming vinnu og fjölskyldu byggir mjög á því að eiga góða foreldra og tengdaforeldra og í minni fjölskyldu fá ömmur og afar öllsömul ágætiseinkunn fyrir samræmingu atvinnu og barnabarna. Skemmtilegar lausnir, eins og Vala Matt myndi orða það. Þær gagnrýnisraddir heyrast nefnilega æ oftar meðal ungra foreldra að nútímaamman sé ekki lengur blíðróma feitlagin kona, eplarjóð í kinnum af því að baka kleinur ofan í blessuð börnin, heldur séu ömmurnar sjálfar á framabraut og þess á milli uppteknar með „stelpunum" á opnunum og frumsýningum, gjarnan með hvítvínsglas í hendi. En mamma fékk sem sagt það hlutverk að gæta litlu dömunnar á meðan ég taldi mig halda innblásna ræðu. Þá hafði amman ekki lært tökin á litla barninu og mér skilst að hún svitni enn við að rifja atvikið upp. Hennar hlutskipti varð að ganga með organdi barn um gólf inni á einhverju bókasafninu á Bifröst, í þeirri von að yngsti gestur tengslanetsins yfirgnæfði ekki heilt pallborð kvenna. Amma Guðrún hafði þó mætt vopnuð til leiks, með pela, snuð og bleiu, en þetta fyrsta stefnumót stúlkubarnsins við pelann var með þeim hætti að hann var kolfelldur með öllum greiddum atkvæðum. Síðan höfum við talað um Bifrastarsyndróm þegar rætt er um fólk sem algjörlega hefur misst tökin í lífinu. Einhver gæti svo lagt merkingu í það að nú að þremur árum liðum þegar við mamma mættum aftur á tengslanet fór ég með mínum vinkonum en hún með föðursystur minni. Sennilega hefur hún metið stöðuna sem svo að minni líkur yrðu á því að hún þyrfti að fylgja henni Margréti föðursystur minni grenjandi inn á bókasafn. Sú varð reyndin og í ár var gleðin ein við völd á Bifröst.