Kynami og samkynhneigð ungmenna Hallgeir Jónsson skrifar 22. maí 2023 19:03 Englendingar eru þessa dagana að undirbúa lokun Tavistock GIDS, einu klíníkinni þar í landi sem hefur sérstaklega meðhöndlað börn og ungmenni með kynama. Sú ákvörðun var tekin af heilbrigðisyfirvöldum eftir röð hneykslismála. Þar í landi verður þó áfram boðið upp á meðhöndlun fyrir börn með kynama en í smærri einingum ásamt því að farið verður úr staðfestandi meðhöndlun (e. affirmative care) yfir í heildrænni nálgun. Ein ástæða þess að ákveðið var að loka stofnuninni er sú að hún gat ekki vísað í læknisfræðileg gögn þess efnis að meðferðin sem þar var boðið upp á bætti líðan þeirra ungmenna sem þangað var vísað. Sú gífurlega aukning sem orðið hefur á tilvísunum barna á tiltölulega fáum árum blasir hins vegar við. Aukin tíðni kynama Starfsárið 2009/10 var 32 stúlkum og 40 drengjum vísað til Tavistock GIDS. Á árinu 2011/12 snerist kynjahlutfallið við og bilið á milli drengja og stúlkna hefur síðan haldið áfram að aukast. Heildarfjöldi tilvísana fyrir árið 2018/19 er 624 drengir og 1.740 stúlkur. Á innan við áratug hefur því orðið 1.460% aukning á tilvísunum drengja og heil 5.337% aukning á tilvísunum stúlkna. Þótt hér sé einungis horft til Englands þá hafa samskonar breytingar átt sér stað í fleiri löndum, einkum á Vesturlöndum, ekki bara á tíðni heldur einnig á kynjahlutföllum. Á Íslandi hefur aukningin síðastliðin ár ekki orðið eins mikil í prósentum talið og til að mynda á Englandi en heildarfjöldi tilvísana er þó meiri hér á landi sé miðað við höfðatölu. Árið 2012 voru 6 tilvísanir barna til transteymis Landspítala en árið 2022 voru þær 61 talsins sem jafngildir 917% aukningu á einum áratug. Einhverjir munu eflaust líta svo á að þetta sé tilkomið sökum þess að nú sé auðveldara að koma út úr skápnum með óhefðbundna kynvitund. Vel kann að vera að það eigi einhvern þátt í því, en það útskýrir þó varla breytt kynjahlutföll. Er til dæmis hægt að útiloka að tilkoma samfélagsmiðla hafi átt þátt í þessari gífurlegu aukningu? Með öðrum orðum, getum við útilokað að félagsleg smitun (e. social contagion) eigi þátt í því að unglingsstúlkur eru nú langstærsti hópurinn sem þjáist af kynama? Vitað er að þær eru móttækilegri en aðrir hópar fyrir slíkum áhrifum þegar kemur til dæmis að átröskunum og annarskonar sjálfsskaða. Með aukinni tíðni þeirra sem kjósa að fara í ferlið hefur einnig orðið fjölgun þeirra sem skipta um skoðun og sjá eftir því, svokallaðir detransitioners eða detrans fólk. Transaktívistar eru duglegir að benda á að sú tíðni sé lág, en gallinn er hins vegar sá að skortur er á langtíma rannsóknum ásamt því að veldisvöxturinn hjá ungmennum er nýlega tilkominn. Því kann vel að vera að tíðni þeirra sem sjá eftir því að hafa farið í ferlið sé vanmetinn. Skiljanlega getur það tekið einstakling einhver ár að viðurkenna það fyrir sjálfum sér og öðrum að það hafi verið mistök að hafa farið í óafturkræfar breytingar á líkama sínum. Á Englandi er nú í undirbúningi hópmálsókn gegn Tavistock GIDS og er áætlað að fjöldi skjólstæðinga verði að minnsta kosti 1.000 talsins. Stelpustrákar og strákastelpur Mörg okkar sem erum samkynhneigð erum með ódæmigerða kyntjáningu. Sumir hommar eru kvenlegir og sumar lesbíur eru karlmannlegar. Á æskuárunum voru sum okkar „stelpustrákar“ og „strákastelpur“, rétt eins og margt transfólk. Í því ljósi er mikilvægt að hafa í huga að flest börn sem eru með ódæmigerða kyntjáningu fyrir kynþroskaaldur vaxa upp úr því á kynþroskaárunum og meirihluti þeirra barna sem það gera ekki reynast vera samkynhneigð. Einmitt þess vegna lít ég á trans málin þeim augum að meira sé ekki endilega betra og þróunin undanfarið vekur upp margar spurningar. Er það til dæmis endilega af hinu góða að setja barn á hormónabælandi lyf sem halda aftur af kynþroska þess? Ef strákur upplifir sig á þann veg að hann sé ekki eins og hinir strákarnir, mun það þá mögulega styrkja þá upplifun enn frekar þegar hann verður ekki kynþroska líkt og bekkjabræðurnir? Og er endilega rétt að kynna samkynhneigðum ungmennum á viðkvæmu þroskaskeiði fyrir þeirri hugmynd að kyntjáning þeirra sé mögulega merki þess að þau hafi „fæðst í röngum líkama“? Eða væru ef til vill heilbrigðari skilaboð samfélagsins þau að það sé ekkert að þeim sjálfum og líkömum þeirra, að líkami og kyntjáning þurfi ekki að „passa saman“ eftir aldagömlum og úreltum staðalímyndum kynjanna? Íslenskt samfélag er komið á þann stað að börn alveg niður í leikskólaaldur eru farin að skilgreina sig sem trans. Er það þróun sem ber að fagna? Vitanlega er sjálfsagt að leyfa börnum að prófa sig áfram þegar kemur að kyntjáningu en að sama skapi er að mínum dómi skaðlegt að samfélagið og hinir fullorðnu komi fram við slík börn eins og þau séu með einhverskonar fæðingargalla sem þurfi að „leiðrétta“. Samkynhneigð ungmenni og þau sem eru með óhefðbundna kynvitund eiga það til að tikka í mörg sömu boxin. Þau upplifa gjarnan að þau passi ekki í hópinn, þau eru oft og tíðum með ódæmigerða kyntjáningu, laðast að eigin kyni og eiga erfiðara með kynþroskaskeiðið en jafnaldrarnir. Ef geðlæknum og öðrum fagaðilum er stillt upp við vegg á þann veg að þeir megi ekki annað en staðfesta hugmyndir þeirra um að þau hafi „fæðst í röngum líkama“ þá er raunveruleg hætta á að samkynhneigð ungmenni verði misgreind og þeim beint inn á braut óafturkræfra breytinga á líkömum sínum. Slíkir einstaklingar hafa reyndar þegar stígið fram í nágrannalöndum okkar og lýst því hvernig þeir telji að hómófóbía hafi beinlínis átt þátt í að þeir vildu breyta kyni sínu. Ekki er eingöngu um að ræða ytri hómófóbíu, til dæmis ástvina eða samfélagsins, heldur einnig innri hómófóbíu þar sem einstaklingurinn sjálfur er ósáttur við kynhneigð sína og sér það sem vænlegri kost að lifa lífinu sem „gagnkynhneigður“ einstaklingur af gagnstæða kyninu. Niðurstaðan getur því í raun orðið ákveðið form af bælingarmeðferð á samkynhneigð þó það sé ekki endilega ætlunin hjá meðferðaraðilum. Uppljóstrarar sem störfuðu hjá Tavistock hafa bent á að þessi hætta hafi ekki verið nægjanlega vel ígrunduð og að stofnunin hafi verið í miklum samskiptum við baráttusamtök transfólks sem hafi þrýst á þau. Meðal starfsfólks gekk sá svarti húmor „að brátt verði ekkert samkynhneigt fólk lengur til“. Fyrir þau sem vilja kynna sér betur mál detrans fólks bendi ég á mál Keira Bell sem stendur í málaferlum gegn breskum heilbrigðisyfirvöldum. Lokaorð Fullorðið fólk á að sjálfsögðu að hafa frelsi til að trúa því sem það vill og gera það sem það vill á meðan það skaðar ekki aðra. Fullorðinn einstaklingur sem telur það lausn sinna mála að fara í aðgerðir og taka lyf til þess að líkjast meira hinu kyninu á að hafa það val. Að sama skapi má viðkomandi trúa því að hægt sé að fæðast í röngu kyni og að mögulegt sé að leiðrétta það. Flest erum við sammála um að transfólk líkt og aðrir hópar eigi að njóta borgaralegra réttinda og verndar. Þau réttindi mega hins vegar ekki verða til þess að skerða réttindi annarra hópa svo sem kvenna, samkynhneigðra og allra síst barna. Umræður um þetta verða að geta átt sér stað hér á landi líkt og í nágrannalöndum okkar. Samfélag sem heldur því beinlínis að börnum og ungmennum að hægt sé að „fæðast í röngum líkama“ stendur að mínu mati ekki vörð um réttindi þeirra. Og samtök sem standa fyrir slíkri hugmyndafræði eru að mínum dómi ekki að vinna að hag samkynhneigðra lengur. Höfundur er hommi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hinsegin Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Minn maður mun standa í lappirnar Helgi Pétursson Skoðun Hví Halla Hrund? – Skyldulesning! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Er landið stjórnlaust og býr þjóðin við valdníðslu og rányrkju? Vilhelm Jónsson Skoðun Kryddum tilveruna í skrautbúning Ásdís Rán Gunnarsdóttir Skoðun Sanngjarnt lífeyriskerfi: Neikvæða eða jákvæða hvata til að virkja fatlað fólk til atvinnuþátttöku ? Gunnar Alexander Ólafsson ,Sigurður Árnason Skoðun Ó, vakna þú mín Þyrnirós! Ólafur H. Ólafsson Skoðun Þetta snýst um orkuna Hildur Sif Thorarensen Skoðun Afhverju viltu fá trúð á Bessastaði? Diljá Ámundadóttir Zoega Skoðun Afturbatapíka í skilgreiningu HKL Steingrímur Gunnarsson Skoðun Hvalveiðar á Íslandi, löng saga spillingar og sérhagsmunatengsla Valgerður Árnadóttir Skoðun Skoðun Skoðun Afturbatapíka í skilgreiningu HKL Steingrímur Gunnarsson skrifar Skoðun Ó, vakna þú mín Þyrnirós! Ólafur H. Ólafsson skrifar Skoðun Kryddum tilveruna í skrautbúning Ásdís Rán Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Er landið stjórnlaust og býr þjóðin við valdníðslu og rányrkju? Vilhelm Jónsson skrifar Skoðun Hví Halla Hrund? – Skyldulesning! Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Sanngjarnt lífeyriskerfi: Neikvæða eða jákvæða hvata til að virkja fatlað fólk til atvinnuþátttöku ? Gunnar Alexander Ólafsson ,Sigurður Árnason skrifar Skoðun Minn maður mun standa í lappirnar Helgi Pétursson skrifar Skoðun Þetta snýst um orkuna Hildur Sif Thorarensen skrifar Skoðun Dýrmætt veganesti í forsetaembættið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Af hverju er Baldur mitt val Ásta Kristín Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Í djúpneti íslenskra stjórnmála Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Hvalveiðar á Íslandi, löng saga spillingar og sérhagsmunatengsla Valgerður Árnadóttir skrifar Skoðun Lestarsamgöngur milli Reykjavíkur og Keflavíkurflugvallar Guðmundur Björnsson skrifar Skoðun Er sjálfvirknivæðing að stela störfum og framtíðar möguleikum hjá drengjum sem geta ekki lesið sér til gagns? Davíð Bergmann skrifar Skoðun Jákvæðni á Bessastöðum Þorsteinn Magnússon skrifar Skoðun Ég styð Baldur sem næsta forseta! Gunnar Alexander Ólafsson skrifar Skoðun Þjóðarmorðið á Gasa í tölum og hlutverk Íslands Ingólfur Shahin skrifar Skoðun Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Pólítísk aflúsun Ólafur Þór Ólafsson skrifar Skoðun Að vaxa inn í framtíðina Viðar Hreinsson skrifar Skoðun A Letter of Encouragement for Voters of Foreign Origin. Nichole Leigh Mosty skrifar Skoðun Sameiningaraflið Katrín Jakobsdóttir Kári Bjarnason skrifar Skoðun Snúningshurðin í ráðuneytinu Jón Kaldal skrifar Skoðun Til óákveðinna kjósenda Eygló Halldórsdóttir skrifar Skoðun Opið bréf til forsetaframbjóðenda Elín Erna Steinarsdóttir skrifar Skoðun Ómetanleg leiðsögn Magnús Ingi Óskarsson skrifar Skoðun Vegið að æru embættismanna Bjarkey Olsen Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Hverjum treystum við fyrir fjöreggjunum okkar? skrifar Skoðun Stöndum í lappirnar! Vilborg Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Gjöf sem gefur Halla Tómasdóttir skrifar Sjá meira
Englendingar eru þessa dagana að undirbúa lokun Tavistock GIDS, einu klíníkinni þar í landi sem hefur sérstaklega meðhöndlað börn og ungmenni með kynama. Sú ákvörðun var tekin af heilbrigðisyfirvöldum eftir röð hneykslismála. Þar í landi verður þó áfram boðið upp á meðhöndlun fyrir börn með kynama en í smærri einingum ásamt því að farið verður úr staðfestandi meðhöndlun (e. affirmative care) yfir í heildrænni nálgun. Ein ástæða þess að ákveðið var að loka stofnuninni er sú að hún gat ekki vísað í læknisfræðileg gögn þess efnis að meðferðin sem þar var boðið upp á bætti líðan þeirra ungmenna sem þangað var vísað. Sú gífurlega aukning sem orðið hefur á tilvísunum barna á tiltölulega fáum árum blasir hins vegar við. Aukin tíðni kynama Starfsárið 2009/10 var 32 stúlkum og 40 drengjum vísað til Tavistock GIDS. Á árinu 2011/12 snerist kynjahlutfallið við og bilið á milli drengja og stúlkna hefur síðan haldið áfram að aukast. Heildarfjöldi tilvísana fyrir árið 2018/19 er 624 drengir og 1.740 stúlkur. Á innan við áratug hefur því orðið 1.460% aukning á tilvísunum drengja og heil 5.337% aukning á tilvísunum stúlkna. Þótt hér sé einungis horft til Englands þá hafa samskonar breytingar átt sér stað í fleiri löndum, einkum á Vesturlöndum, ekki bara á tíðni heldur einnig á kynjahlutföllum. Á Íslandi hefur aukningin síðastliðin ár ekki orðið eins mikil í prósentum talið og til að mynda á Englandi en heildarfjöldi tilvísana er þó meiri hér á landi sé miðað við höfðatölu. Árið 2012 voru 6 tilvísanir barna til transteymis Landspítala en árið 2022 voru þær 61 talsins sem jafngildir 917% aukningu á einum áratug. Einhverjir munu eflaust líta svo á að þetta sé tilkomið sökum þess að nú sé auðveldara að koma út úr skápnum með óhefðbundna kynvitund. Vel kann að vera að það eigi einhvern þátt í því, en það útskýrir þó varla breytt kynjahlutföll. Er til dæmis hægt að útiloka að tilkoma samfélagsmiðla hafi átt þátt í þessari gífurlegu aukningu? Með öðrum orðum, getum við útilokað að félagsleg smitun (e. social contagion) eigi þátt í því að unglingsstúlkur eru nú langstærsti hópurinn sem þjáist af kynama? Vitað er að þær eru móttækilegri en aðrir hópar fyrir slíkum áhrifum þegar kemur til dæmis að átröskunum og annarskonar sjálfsskaða. Með aukinni tíðni þeirra sem kjósa að fara í ferlið hefur einnig orðið fjölgun þeirra sem skipta um skoðun og sjá eftir því, svokallaðir detransitioners eða detrans fólk. Transaktívistar eru duglegir að benda á að sú tíðni sé lág, en gallinn er hins vegar sá að skortur er á langtíma rannsóknum ásamt því að veldisvöxturinn hjá ungmennum er nýlega tilkominn. Því kann vel að vera að tíðni þeirra sem sjá eftir því að hafa farið í ferlið sé vanmetinn. Skiljanlega getur það tekið einstakling einhver ár að viðurkenna það fyrir sjálfum sér og öðrum að það hafi verið mistök að hafa farið í óafturkræfar breytingar á líkama sínum. Á Englandi er nú í undirbúningi hópmálsókn gegn Tavistock GIDS og er áætlað að fjöldi skjólstæðinga verði að minnsta kosti 1.000 talsins. Stelpustrákar og strákastelpur Mörg okkar sem erum samkynhneigð erum með ódæmigerða kyntjáningu. Sumir hommar eru kvenlegir og sumar lesbíur eru karlmannlegar. Á æskuárunum voru sum okkar „stelpustrákar“ og „strákastelpur“, rétt eins og margt transfólk. Í því ljósi er mikilvægt að hafa í huga að flest börn sem eru með ódæmigerða kyntjáningu fyrir kynþroskaaldur vaxa upp úr því á kynþroskaárunum og meirihluti þeirra barna sem það gera ekki reynast vera samkynhneigð. Einmitt þess vegna lít ég á trans málin þeim augum að meira sé ekki endilega betra og þróunin undanfarið vekur upp margar spurningar. Er það til dæmis endilega af hinu góða að setja barn á hormónabælandi lyf sem halda aftur af kynþroska þess? Ef strákur upplifir sig á þann veg að hann sé ekki eins og hinir strákarnir, mun það þá mögulega styrkja þá upplifun enn frekar þegar hann verður ekki kynþroska líkt og bekkjabræðurnir? Og er endilega rétt að kynna samkynhneigðum ungmennum á viðkvæmu þroskaskeiði fyrir þeirri hugmynd að kyntjáning þeirra sé mögulega merki þess að þau hafi „fæðst í röngum líkama“? Eða væru ef til vill heilbrigðari skilaboð samfélagsins þau að það sé ekkert að þeim sjálfum og líkömum þeirra, að líkami og kyntjáning þurfi ekki að „passa saman“ eftir aldagömlum og úreltum staðalímyndum kynjanna? Íslenskt samfélag er komið á þann stað að börn alveg niður í leikskólaaldur eru farin að skilgreina sig sem trans. Er það þróun sem ber að fagna? Vitanlega er sjálfsagt að leyfa börnum að prófa sig áfram þegar kemur að kyntjáningu en að sama skapi er að mínum dómi skaðlegt að samfélagið og hinir fullorðnu komi fram við slík börn eins og þau séu með einhverskonar fæðingargalla sem þurfi að „leiðrétta“. Samkynhneigð ungmenni og þau sem eru með óhefðbundna kynvitund eiga það til að tikka í mörg sömu boxin. Þau upplifa gjarnan að þau passi ekki í hópinn, þau eru oft og tíðum með ódæmigerða kyntjáningu, laðast að eigin kyni og eiga erfiðara með kynþroskaskeiðið en jafnaldrarnir. Ef geðlæknum og öðrum fagaðilum er stillt upp við vegg á þann veg að þeir megi ekki annað en staðfesta hugmyndir þeirra um að þau hafi „fæðst í röngum líkama“ þá er raunveruleg hætta á að samkynhneigð ungmenni verði misgreind og þeim beint inn á braut óafturkræfra breytinga á líkömum sínum. Slíkir einstaklingar hafa reyndar þegar stígið fram í nágrannalöndum okkar og lýst því hvernig þeir telji að hómófóbía hafi beinlínis átt þátt í að þeir vildu breyta kyni sínu. Ekki er eingöngu um að ræða ytri hómófóbíu, til dæmis ástvina eða samfélagsins, heldur einnig innri hómófóbíu þar sem einstaklingurinn sjálfur er ósáttur við kynhneigð sína og sér það sem vænlegri kost að lifa lífinu sem „gagnkynhneigður“ einstaklingur af gagnstæða kyninu. Niðurstaðan getur því í raun orðið ákveðið form af bælingarmeðferð á samkynhneigð þó það sé ekki endilega ætlunin hjá meðferðaraðilum. Uppljóstrarar sem störfuðu hjá Tavistock hafa bent á að þessi hætta hafi ekki verið nægjanlega vel ígrunduð og að stofnunin hafi verið í miklum samskiptum við baráttusamtök transfólks sem hafi þrýst á þau. Meðal starfsfólks gekk sá svarti húmor „að brátt verði ekkert samkynhneigt fólk lengur til“. Fyrir þau sem vilja kynna sér betur mál detrans fólks bendi ég á mál Keira Bell sem stendur í málaferlum gegn breskum heilbrigðisyfirvöldum. Lokaorð Fullorðið fólk á að sjálfsögðu að hafa frelsi til að trúa því sem það vill og gera það sem það vill á meðan það skaðar ekki aðra. Fullorðinn einstaklingur sem telur það lausn sinna mála að fara í aðgerðir og taka lyf til þess að líkjast meira hinu kyninu á að hafa það val. Að sama skapi má viðkomandi trúa því að hægt sé að fæðast í röngu kyni og að mögulegt sé að leiðrétta það. Flest erum við sammála um að transfólk líkt og aðrir hópar eigi að njóta borgaralegra réttinda og verndar. Þau réttindi mega hins vegar ekki verða til þess að skerða réttindi annarra hópa svo sem kvenna, samkynhneigðra og allra síst barna. Umræður um þetta verða að geta átt sér stað hér á landi líkt og í nágrannalöndum okkar. Samfélag sem heldur því beinlínis að börnum og ungmennum að hægt sé að „fæðast í röngum líkama“ stendur að mínu mati ekki vörð um réttindi þeirra. Og samtök sem standa fyrir slíkri hugmyndafræði eru að mínum dómi ekki að vinna að hag samkynhneigðra lengur. Höfundur er hommi.
Sanngjarnt lífeyriskerfi: Neikvæða eða jákvæða hvata til að virkja fatlað fólk til atvinnuþátttöku ? Gunnar Alexander Ólafsson ,Sigurður Árnason Skoðun
Skoðun Sanngjarnt lífeyriskerfi: Neikvæða eða jákvæða hvata til að virkja fatlað fólk til atvinnuþátttöku ? Gunnar Alexander Ólafsson ,Sigurður Árnason skrifar
Skoðun Hvalveiðar á Íslandi, löng saga spillingar og sérhagsmunatengsla Valgerður Árnadóttir skrifar
Skoðun Er sjálfvirknivæðing að stela störfum og framtíðar möguleikum hjá drengjum sem geta ekki lesið sér til gagns? Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Rýnum í rót lestrarvandans. Hvað ert þú að gera til að styðja við barn í þínu nærumhverfi ? Rakel Linda Kristjánsdóttir skrifar
Sanngjarnt lífeyriskerfi: Neikvæða eða jákvæða hvata til að virkja fatlað fólk til atvinnuþátttöku ? Gunnar Alexander Ólafsson ,Sigurður Árnason Skoðun