Einskismannsland veitingareksturs Aðalgeir Ásvaldsson skrifar 11. janúar 2023 16:59 Veitingamenn, fjölskyldur þeirra og starfsfólk mæta nýju ári með hnút í maganum. Sumir hafa þegar tekið af sér svuntuna og hætt veitingarekstri en aðrir ætla að halda áfram störfum við fordæmalausar aðstæður. Himinhátt hráefnisverð, hæstu áfengisskatta í heimi, síhækkandi leiguverð, tíföldun stýrivaxta, hæstu álagsgreiðslur í heimi og ein mestu laun í heimi (reiknuð sem hlutfall af veltu). Svo bætast nú við áætluð verkföll Eflingar sem ná til stærsta hluta stafsmanna í veitingarekstri. Allt dynur þetta á rekstraraðilum sem neituðu að gefast upp í heimsfaraldri og komust aftur upp á hnén eftir langvarandi samkomubönn og kvaðir sem stjórnvöld lögðu á greinina yfir tveggja ára skeið. Lokum Covid-tímabilsins fögnuðu stjórnvöld svo með því að hækka skatta og opinber gjöld á atvinnugreinina frá og með síðustu áramótum, sem voru fyrir meðal þeirra hæstu í heimi. Er nema von, að fólki blöskri? HELMINGUR TEKNA FER BEINT Í LAUNAGREIÐSLUR Um 12 þúsund manns starfa í íslenska veitingageiranum, sem veltir um 100 milljörðum króna. Um helmingur þeirrar upphæðar fer í launakostnað, u.þ.b. 30-35% fer í kaup á hráefnum og 15-20% þurfa því að duga fyrir restinni; leigu, kaupum og viðhaldi á tækjum, tólum og húsbúnaði, tryggingum, gjöldum og þjónustu af ýmsu tagi o.s.frv. Meirihluti vinnustunda er utan hefðbundins vinnutíma og álagsgreiðslur eru því tvöfalt hærri en á almennum markaði, kvöld-, nætur- helgar- og stórhátíðarálag. Þá er 80% starfsfólks í hlutastörfum, samanborið við 22% á almennum markaði, og 65% starfsfólks í veitingageiranum er yngra en 25 ára. Helmingur starfsfólks hefur minna en árs starfsreynslu í greininni. Öllum má vera ljóst, að aðstæður í veitingageiranum hafa lengi verið afar erfiðar. Raunar svo, að Samtök fyrirtækja á veitingamarkaði (SVEIT) telja greinina ekki eiga samleið með öðrum og fulla ástæðu vera til að gera sérstaka kjarasamninga í stað þess að starfa eftir almennum kjarasamningum sem eru hannaðir fyrir allt annan veruleika. Verkalýðsfélögin, með Eflingu í fararbroddi, hafa hafnað slíkum hugmyndum og telja sérstakar aðstæður ekki kalla á sérstaka samninga, heldur skuli það sama ganga yfir allar atvinnugreinar sama þó að starfsumhverfi þeirra sé gjör ólíkt. Samtök atvinnulífsins (SA) halda auk þess uppi sama málflutningi sem eru ómæld vonbrigði, þar sem maður hefði haldið að forsvarar atvinnulífins hefðu betri skilning á atvinnulífinu. SVEIT eru samtök með 150 rekstraraðila sem reka 260 veitingastaði og eru með um 6000 manns í vinnu. Eðlilegt væri að svo umfangsmikil samtök kæmu með einhverjum hætti að því að móta rekstrarumhverfið og framtíð greinarinnar en verkalýðsfélögin hafa ekki viljað semja við SVEIT þrátt fyrir að vera stærstu hagsmunasamtök veitingahúsa. Því miður gefa nýjustu fréttir af kjaraviðræðum ekki tilefni til bjartsýni því Efling brýnir nú verkfallsvopnin sem myndu ótvírætt reynast fyrirtækjum í þröngri stöðu afar skaðleg. Vandséð er að blæðingin sem hlytist af beitingu þessa skæða vopns yrði stöðvuð. VIÐ ERUM ÖLL Í SAMA LIÐINU ... LIÐINU SEM VINNUR Í almennri umræðu er fyrirtækjum og launþegum stillt upp í andstæðar fylkingar. Það viðhorf er skiljanlegt í hörðum kjaraviðræðum en staðreyndin er sú að hagsmunir fylkinganna eru á margan hátt sameiginlegir. Því fyrr sem fyrirtæki, verkalýðshreyfingin og ríkið sýna ólíkum sjónarmiðum skilning, því fyrr komumst við að góðri niðurstöðu. Fyrirtæki þurfa samkeppnishæft starfsumhverfi til að borga laun og það segir sig sjálft að ósjálfbær rekstur er dauðadæmdur. Rekstrarumhverfið sem ríkið, SA og stéttarfélögin hafa búið til fyrir veitingarekstur virðist hafa það markmið að knésetja veitingarekstur. Á þessum tímapunkti, miðað við viðmót umræddra stofnanna í garð veitingareksturs, veltir maður því hreinlega fyrir sér hvort stofnanirnar séu ekki komin í mótsögn við tilgang sinn? Gjaldþrota fyrirtæki greiðir ekki skatta eða opinber gjöld og því þarf ríkið að halda í sér og gefa greininni tækifæri til að ná vopnum sínum aftur í stað þess að leggja nýjar álögur og hækka skatta á atvinnugrein sem stendur á brauðfótum – ekki síst vegna aðgerða ríkisins sem bannaði fyrirtækjunum að starfa um langt skeið í misheppnuðum tilraunum til að sporna gegn útbreiðslu veiru. Að óbreyttu mun fyrirtækjum í veitingarekstri fækka á næstunni. Framboðið mun minnka og störf munu tapast. Aukaverkanir af því gætu orðið verulegar því veitingaþjónusta er mikilvægur hornsteinn í þeirri atvinnugrein sem hefur vaxið hvað hraðast undanfarin ár og skapað ómældar tekjur fyrir land og þjóð; ferðaþjónustunni. Í greininni hefur byggst upp mikil fagþekking og margir íslenskir veitingastaðir eru í heimsklassa, líkt og ráða má af árangri íslenskra matreiðslumanna í alþjóðlegum keppnum. Hnitmiðaðir kjarasamningar sem taka mið af eðli stafsumhverfis og vinnutíma er enn sem áður krafa SVEIT. Leggjumst saman á árarnar og tryggjum vöxt og viðgang fyrirtækja í íslenskum veitingarekstri – þau gera samfélagið okkar betra. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Veitingastaðir Athugið. Vísir hvetur lesendur til að skiptast á skoðunum. Allar athugasemdir eru á ábyrgð þeirra er þær rita. Lesendur skulu halda sig við málefnalega og hófstillta umræðu og áskilur Vísir sér rétt til að fjarlægja ummæli og/eða umræðu sem fer út fyrir þau mörk. Vísir mun loka á aðgang þeirra sem tjá sig ekki undir eigin nafni eða gerast ítrekað brotlegir við ofangreindar umgengnisreglur. Mest lesið Halldór 01.06.2024 Halldór Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Má Katrín Jakobsdóttir bjóða sig fram? Jón Ólafsson Skoðun Ég vel Höllu Hrund í liðið mitt Guðmundur Þórður Guðmundsson Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson Skoðun Skoðun Skoðun Bónaður brjóstkassi og barnaafmæli Þorbjörg Marínósdóttir skrifar Skoðun Gleðilegan kosningadag kæru landsmenn skrifar Skoðun Hæfasti einstaklingurinn Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Verðmætin og sköpunarkraftur sá sem í mannauð okkar býr. Pétur Már Halldórsson skrifar Skoðun Hvort vilt þú Höllu Tómasdóttur eða Katrínu? Björn Björnsson skrifar Skoðun Svona velur þú þér forseta í dag Kolbeinn Karl Kristinsson skrifar Skoðun Takk, Katrín Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hatur og fyrirlitning Einar Scheving skrifar Skoðun Samherjar Hafþór Reynisson skrifar Skoðun Að hitta hetjuna sína Gréta Kristín Ómarsdóttir skrifar Skoðun Einstakt tækifæri Þóra Valný Yngvadóttir skrifar Skoðun Um afrekskonuna Katrínu Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Land míns föður, land minnar móður, landið mitt Jón Gnarr skrifar Skoðun Óskað eftir forseta sem færir ungu fólki völd Valgerður Eyja Eyþórsdóttir skrifar Skoðun Með ósk um velgengni, Halla Hrund Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ég styð Höllu Hrund Logadóttur Þórólfur Árnason skrifar Skoðun Arnar Þór Jónsson Meyvant Þórólfsson skrifar Skoðun Að skreyta sig með stolnum fjöðrum Sema Erla Serdaroglu skrifar Skoðun Opið bréf til Jóns Ólafssonar heimspekings Tómas Ísleifsson skrifar Skoðun Persónan Katrín Jakobsdóttir Sólveig Hildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Þjóðaröryggi Magnús Guðmundsson skrifar Skoðun Tóbak markaðssett fyrir ungt fólk Guðlaug B. Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Forsetinn, NATÓ, ýsan og blokkin Guðfinnur Sigurvinsson skrifar Skoðun „Svona er á síld“ Stefán Hilmarsson skrifar Skoðun Aldrei hitta hetjurnar þínar Skarphéðinn Guðmundsson skrifar Skoðun Yfirtaka orðræðunnar (e. hijacking) Sóley Tómasdóttir skrifar Skoðun Auðkenni þarf að passa upp á Eva Valdís Jóhönnudóttir skrifar Skoðun Auðlindir í almannaeigu – Halla Hrund Logadóttir 7. forseti Íslands Kristín Vala Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Hver er besti skólastjórinn? Aðalheiður Björk Olgudóttir skrifar Skoðun Vofa húsagans býsnast enn Haukur Már Helgason skrifar Sjá meira
Veitingamenn, fjölskyldur þeirra og starfsfólk mæta nýju ári með hnút í maganum. Sumir hafa þegar tekið af sér svuntuna og hætt veitingarekstri en aðrir ætla að halda áfram störfum við fordæmalausar aðstæður. Himinhátt hráefnisverð, hæstu áfengisskatta í heimi, síhækkandi leiguverð, tíföldun stýrivaxta, hæstu álagsgreiðslur í heimi og ein mestu laun í heimi (reiknuð sem hlutfall af veltu). Svo bætast nú við áætluð verkföll Eflingar sem ná til stærsta hluta stafsmanna í veitingarekstri. Allt dynur þetta á rekstraraðilum sem neituðu að gefast upp í heimsfaraldri og komust aftur upp á hnén eftir langvarandi samkomubönn og kvaðir sem stjórnvöld lögðu á greinina yfir tveggja ára skeið. Lokum Covid-tímabilsins fögnuðu stjórnvöld svo með því að hækka skatta og opinber gjöld á atvinnugreinina frá og með síðustu áramótum, sem voru fyrir meðal þeirra hæstu í heimi. Er nema von, að fólki blöskri? HELMINGUR TEKNA FER BEINT Í LAUNAGREIÐSLUR Um 12 þúsund manns starfa í íslenska veitingageiranum, sem veltir um 100 milljörðum króna. Um helmingur þeirrar upphæðar fer í launakostnað, u.þ.b. 30-35% fer í kaup á hráefnum og 15-20% þurfa því að duga fyrir restinni; leigu, kaupum og viðhaldi á tækjum, tólum og húsbúnaði, tryggingum, gjöldum og þjónustu af ýmsu tagi o.s.frv. Meirihluti vinnustunda er utan hefðbundins vinnutíma og álagsgreiðslur eru því tvöfalt hærri en á almennum markaði, kvöld-, nætur- helgar- og stórhátíðarálag. Þá er 80% starfsfólks í hlutastörfum, samanborið við 22% á almennum markaði, og 65% starfsfólks í veitingageiranum er yngra en 25 ára. Helmingur starfsfólks hefur minna en árs starfsreynslu í greininni. Öllum má vera ljóst, að aðstæður í veitingageiranum hafa lengi verið afar erfiðar. Raunar svo, að Samtök fyrirtækja á veitingamarkaði (SVEIT) telja greinina ekki eiga samleið með öðrum og fulla ástæðu vera til að gera sérstaka kjarasamninga í stað þess að starfa eftir almennum kjarasamningum sem eru hannaðir fyrir allt annan veruleika. Verkalýðsfélögin, með Eflingu í fararbroddi, hafa hafnað slíkum hugmyndum og telja sérstakar aðstæður ekki kalla á sérstaka samninga, heldur skuli það sama ganga yfir allar atvinnugreinar sama þó að starfsumhverfi þeirra sé gjör ólíkt. Samtök atvinnulífsins (SA) halda auk þess uppi sama málflutningi sem eru ómæld vonbrigði, þar sem maður hefði haldið að forsvarar atvinnulífins hefðu betri skilning á atvinnulífinu. SVEIT eru samtök með 150 rekstraraðila sem reka 260 veitingastaði og eru með um 6000 manns í vinnu. Eðlilegt væri að svo umfangsmikil samtök kæmu með einhverjum hætti að því að móta rekstrarumhverfið og framtíð greinarinnar en verkalýðsfélögin hafa ekki viljað semja við SVEIT þrátt fyrir að vera stærstu hagsmunasamtök veitingahúsa. Því miður gefa nýjustu fréttir af kjaraviðræðum ekki tilefni til bjartsýni því Efling brýnir nú verkfallsvopnin sem myndu ótvírætt reynast fyrirtækjum í þröngri stöðu afar skaðleg. Vandséð er að blæðingin sem hlytist af beitingu þessa skæða vopns yrði stöðvuð. VIÐ ERUM ÖLL Í SAMA LIÐINU ... LIÐINU SEM VINNUR Í almennri umræðu er fyrirtækjum og launþegum stillt upp í andstæðar fylkingar. Það viðhorf er skiljanlegt í hörðum kjaraviðræðum en staðreyndin er sú að hagsmunir fylkinganna eru á margan hátt sameiginlegir. Því fyrr sem fyrirtæki, verkalýðshreyfingin og ríkið sýna ólíkum sjónarmiðum skilning, því fyrr komumst við að góðri niðurstöðu. Fyrirtæki þurfa samkeppnishæft starfsumhverfi til að borga laun og það segir sig sjálft að ósjálfbær rekstur er dauðadæmdur. Rekstrarumhverfið sem ríkið, SA og stéttarfélögin hafa búið til fyrir veitingarekstur virðist hafa það markmið að knésetja veitingarekstur. Á þessum tímapunkti, miðað við viðmót umræddra stofnanna í garð veitingareksturs, veltir maður því hreinlega fyrir sér hvort stofnanirnar séu ekki komin í mótsögn við tilgang sinn? Gjaldþrota fyrirtæki greiðir ekki skatta eða opinber gjöld og því þarf ríkið að halda í sér og gefa greininni tækifæri til að ná vopnum sínum aftur í stað þess að leggja nýjar álögur og hækka skatta á atvinnugrein sem stendur á brauðfótum – ekki síst vegna aðgerða ríkisins sem bannaði fyrirtækjunum að starfa um langt skeið í misheppnuðum tilraunum til að sporna gegn útbreiðslu veiru. Að óbreyttu mun fyrirtækjum í veitingarekstri fækka á næstunni. Framboðið mun minnka og störf munu tapast. Aukaverkanir af því gætu orðið verulegar því veitingaþjónusta er mikilvægur hornsteinn í þeirri atvinnugrein sem hefur vaxið hvað hraðast undanfarin ár og skapað ómældar tekjur fyrir land og þjóð; ferðaþjónustunni. Í greininni hefur byggst upp mikil fagþekking og margir íslenskir veitingastaðir eru í heimsklassa, líkt og ráða má af árangri íslenskra matreiðslumanna í alþjóðlegum keppnum. Hnitmiðaðir kjarasamningar sem taka mið af eðli stafsumhverfis og vinnutíma er enn sem áður krafa SVEIT. Leggjumst saman á árarnar og tryggjum vöxt og viðgang fyrirtækja í íslenskum veitingarekstri – þau gera samfélagið okkar betra.
Skoðun Auðlindir í almannaeigu – Halla Hrund Logadóttir 7. forseti Íslands Kristín Vala Ragnarsdóttir skrifar